Met de campagne hashtag MeToo is de discussie rondom seksuele intimidatie, misbruik en grensoverschrijdend gedrag losgebarsten. In de wereld van televisie, film en modellenwerk is er een beerput open gegaan en komen er steeds meer verhalen naar buiten.
Al snel kreeg ik bij de beschuldigingen aan het adres van Job Gosschalk en Gijs van Dam een unheimisch en naar gevoel. Ik kon dit in eerste instantie niet plaatsen. Als deze mannen fout zijn geweest moeten zij toch gestraft worden.
Al schrijvende werd het mij duidelijk waar dit gevoel vandaan komt. Ik vind het goed dat er door de campagne discussie opgang komt. Voor gedragsverandering is immers dialoog nodig. Daarnaast snap ik dat het slachtoffers kracht geeft om hun verhaal te doen.
Maar er zit een keer zijde aan dergelijke hashtags. Verkrachting en machtsmisbruik is ten alle tijden niet goed te keuren, maar wat er nu gebeurt vind ik meer op een heksenjacht lijken. Door alle media aandacht wordt de beschuldigde vogelvrij verklaard en krijgt hij levenslang zonder dat er een eerlijk proces aan vooraf is gegaan, ongeacht of de beschuldigde ook daadwerkelijk schuldig wordt bevonden. En dit geldt niet alleen voor de beschuldigde maar ook voor de naasten.
Seksuele intimidatie, misbruik en grensoverschrijdend gedrag zijn complexe onderwerpen. Zo geeft BNN een inkijkje in de complexiteit hiervan in het discussieprogramma ‘verkracht of niet.’
Mijn eerste gevoel bij #MeToo was dat ik gelukkig geen slachtoffer ben. Maar is dat eigenlijk wel zo. Ben ik niet veel gedrag als gewoon gaan ervaren, heb ik ongewenste ervaringen gebagatelliseerd en heb ik zelf wel altijd duidelijk mijn grenzen aangegeven? Moet ik de keren dat het kantje boord was dan toch meerekenen?
Ik denk dat voor mij de crux zit in of er wel of niet sprake is van machtsmisbruik. Machtsmisbruik waar op een intimiderende, manipulerende of gewelddadige wijze gebruik gemaakt wordt van positie en bevoegdheden om iets van een ander gedaan te krijgen. Al moet ik zeggen dat ook dit niet zo zwart wit is als het lijkt. Zo blijkt uit onderzoek dat mensen die zich machtig voelen fundamenteel anders denken dan mensen die zich ‘gewoon’ voelen. Zij overtreden vaker de grenzen van het acceptabele. Maar ook de ondergeschikte kan onbedoeld een aandeel hebben, door mee te gaan in de wensen van de ander omdat hij* aanneemt dat wanneer hij dat niet doet dit negatieve gevolgen kan hebben. Hierdoor kan het zijn dat bij een verhoor beiden partijen hun eigen waarheid vertellen maar dat zij ieder een andere waarheid hebben.
Kortom het ligt allemaal niet zo simpel. Maar wat voor mij als een paal boven water staat is dat ten alle tijden iemand onschuldig is tot het tegendeel wettig en overtuigend is bewezen. -by Bregje
*hij of zij
my SITE of the story 