Auteur: -by bregje

Geplaatst in Personal

Kut

Gepost op door -by bregje

Weet je wat ik kut vind. Ik vind het kut dat er na al die jaren nog steeds een discussie bestaat over hoe wij vrouwen en meisjes onze genitaliën moeten noemen. Ik heb het dan nog niet eens over het foutief gebruik van het woord vagina.

Hoezo zijn er zoveel benamingen met een dubbele betekenis? Mossel, doos, spleetje, gleuf, pruim, trut, poes, lipjes, oester, muts. En zo zijn er vast en zeker nog vele andere namen te bedenken. Of vergezochte namen als hutsefluts, foefoe of friemel. Deze laatste naam zou ik nog best kunnen waarderen als het bedacht zou zijn omdat het lekker is om eraan te friemelen. Vermoedelijk is dat niet het geval. Of wat dacht je van mensen die er liever omheen draaien: dinges, voorbips, daar van onder of tussen de benen.

Hoe fijn zou het zijn als wij net als voor al onze andere lichaamsdelen, naast de Latijnse benaming, ook een eenduidige naam hebben voor onze vulva. En dan graag niet weer een naam die ons het gevoel geeft dat wij ons moeten schamen. Schaamlippen hoe komen ze erop! Ik zou het liever trotslippen noemen.

In December 2018 is erom die reden een pol geweest om voor eens en altijd van dit probleem af te zijn. Er is toen massaal gestemd op de naam poenie, afgeleid van de Surinaamse benaming poenanie. Nou zou je denken, probleem opgelost. Maar nee hoor, er is geen moer veranderd. Hadden we allemaal maar een piemel. – by Bregje

Geplaatst in Personal

Stafford

Gepost op door -by bregje

Er nadert mij een dame op de stoep met twee aangelijnde Staffordjes.

Je kent het wel. Je twijfelt beiden welke kant je zal passeren. Wie gaat er links, wie rechts?

Officieel ben je als voetganger niet verplicht om rechts te houden op de stoep, maar dat neemt niet weg dat meeste mensen dit intuïtief wel doen. Wanneer dit niet gebeurt kan je dan ook in een soort dans terecht komen.

Lang duurt dit moment niet. De honden bepalen links te gaan, waarop de dame zich verontschuldigd: ‘Ze zijn Engels!’ -by Bregje

Geplaatst in Personal

Verheven boven de wet

Gepost op door -by bregje

Wat is dat toch dat steeds vaker mensen denken dat regels niet voor hen gelden.

Twee dagen op rij ben ik mij wezenloos geschrokken door mensen die een enkel fietspad als twee richting gebruiken. Gister een moeder met hoge snelheid op een elektrische bakfiets vol kroost, zojuist zo’n gastje op een van Moof met notabene zijn mobiel in z’n hand. Als kers op de taart kreeg ik nog een scheldsalvo over mij heen dat ìk- omdat ík een vader en zoontje passeerde-, aan de verkeerde kant reed. Moet niet gekker worden! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Stadskind

Gepost op door -by bregje

Zondagmiddag kinderboerderij Westerpark. Wij staan bij de kalfjes te praten met één van de vrijwilligers, wanneer er een meid van een jaar of 20 bij komt staan. Al snel neemt zij het gesprek over. ‘Doet dat geen pijn, die gele dingen in hun oren?’ Op het moment dat de vrijwilliger net antwoord wil gaan geven, zie ik dat zij zelf een hele rits oorbellen heeft, variërend in grootte. ‘En dat vraag jij?! De meid kleurt van oor tot oor. Duidelijk een stadskind. Waarschijnlijk denkt zij ook nog steeds dat melk van de Dirk Broek komt. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Contradictie

Gepost op door -by bregje

Ik vang een gesprek op bij de kapper. De kapper staat op het punt de wenkbrauwen van zijn klant te epileren. Voordat hij begint vraagt hij de man of hij kleinzerig is. ‘Nee joh, we zijn mannen hè. We hebben niet zo snel pijn’ antwoord de klant vol overtuiging.

Ja ja, als je er van die ouderwetse opvattingen op na houdt, epileer dan als man ook niet je wenkbrauwen of wees een echte kerel en laat je scrotum waxen! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Vlucht Rotterdam AirPort naar Schiphol

Gepost op door -by bregje

Al geruime tijd is het erg druk op Schiphol, de luchthaven van Amsterdam. Personeelstekorten en de drukte tijdens het vakantieseizoen zorgen voor lange wachttijden, vertragingen en er worden zelfs de nodige vluchten geschrapt. Dat is dan ook de reden dat mijn zus en ik hebben besloten om niet vanaf Schiphol naar Lissabon te vliegen maar vanaf Rotterdam AirPort. Iets omslachtig als je in Amsterdam woont, maar dat nemen wij op de koop toe.

Mijn zus pikt mij thuis op. Rond Schiphol is het beduidend drukker op de weg dan anders op dit tijdstip. Zonder al te veel oponthoud komen wij aan op Rotterdam AirPort. Alles verloopt voorspoedig.

Een half uur na opstijgen constateren de heren naast mij dat het vliegtuig onvoldoende hoogte maakt, bovendien is merkbaar dat de kist van koers verandert. Door de intercom horen wij de stem van de gezagvoerder: ‘Zoals u misschien al gemerkt heeft is zijn wij niet naar gebruikelijke hoogte gestegen. In verband met een technisch mankement zullen wij niet verder vliegen naar Lissabon maar rechtsomkeer maken naar Schiphol’.

Buiten dat ik meteen visioenen krijg van uren moeten wachten op een nieuwe vlucht, bekruipt mij vooral een akelig gevoel. Gelukkig weet de vriendelijke meneer naast mij deze angst voor een groot deel weg te nemen door mij te overspoelen met allerlei reden waarom er niks aan de hand kàn zijn.

Opnieuw klinken door de intercom de veiligheidsmaatregelen die genomen moeten worden bij een eventuele noodlanding. Is deze mededeling een standaard procedure of is er echt wat mis? De landing wordt ingezet en met groot applaus zetten de piloten de kist veilig en wel aan de grond.

Niet veel mensen kunnen zeggen dat zij met het vliegtuig van Rotterdam-Airport naar Schiphol zijn gevlogen. Wij wel, al was mij deze ervaring liever bespaard gebleven. Met een vertraging van slechts drie uur landen wij die zelfde avond nog op Lissabon AirPort. Onze vakantie kan beginnen. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Humor

Gepost op door -by bregje

Al een aantal jaar ben ik een zeer tevreden klant bij kapsalon Bianco op de Rozengracht in Amsterdam. Wat opvalt aan het team is dat zij buiten dat zij heel vriendelijk zijn, hun werk goed doen ook heel internationaal zijn.

Naast het knippen en verven van mijn haar laat ik daar ook mijn wenkbrauwen kleuren. Zo ook vandaag. Met het kleuren komt er altijd wat verf op je huid rondom je wenkbrauwen. Om dit te goed verwijderen moet er soms flink geboend worden.

Bij het verwijderen van de verf roep ik: ‘Wat doe je! Kijk wat je hebt gedaan!’ Ik trek mijn wenkbrauwen op zodat er rimpels ontstaan op mijn voorhoofd. ‘Deze rimpels had ik net nog niet!’

De dame verstijft en trekt wit weg. Ik ook altijd met mijn directe Amsterdamse humor. – by Bregje

Geplaatst in Personal

Pijnlijk besef

Gepost op door -by bregje

Het klinkt vreselijk maar mijn beste tijd is duidelijk voorbij. Waar ik vroeger nooit om aandacht verlegen zat van mannen, moet ik het tegenwoordig afleggen tegen meiden van half mijn leeftijd.

Noem het naïef maar ik was mij nooit bewust van al die aandacht. Ik nam het destijds voor ‘normaal’. Sterker nog ik was vroeger best onzeker over mijzelf en zeker over mijn uiterlijk.

Door de jaren heen ben ik niks veranderd en nog steeds even fit. Het is daarom behoorlijk confronterend om op te merken dat de aandacht van het mannelijk geslacht duidelijk afneemt met de jaren.

Vroeger stond ik geregeld in het middelpunt van de belangstelling, recent neem ik steeds vaker de plek in van de toeschouwer. Deze opvallende omslag kan mij bij tijd en wijle best even uit het veld slaan. Met weemoed denk ik dan terug aan de tijd dat ik zelf nog een onzekere jonge deerne was.

Hoe lekker zou het zijn geweest als ik met de kennis en het zelfvertrouwen van nu nogmaals jong mocht zijn. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Kwatten

Gepost op door -by bregje

Griezelen jullie ook zo van die groene, glibberige rochels op straat? Waarom doen mensen, en met name mannen, dat? Ik ben het eens gaan onderzoeken. Er blijken meerdere reden te zijn.

Om te beginnen heb je de zware rokers. De drang om te spugen wordt veroorzaakt door een verhoogde afscheiding van de speekselklieren door het roken.

Zo zie je tijdens de Ramadan opvallend meer mensen op de grond spugen. Is dat omdat vastende niet hun speeksel mogen doorslikken of omdat deze behoefte groter is omdat zij gedurende zonsopgang niet eten en drinken? Ik moet je het antwoord verschuldigd blijven, het is meer een constatering.

Dan heb je de macho’s die denken dat zij daarmee vrouwen imponeren. Ik geloof niet dat zij met deze ‘uiting van mannelijkheid’ ooit enig succes hebben. In ieder geval ben ik nog nooit opgewonden geraakt van zo’n fluimende man. Sterker nog, ik word er onpasselijk van.

Wat ik vooral een onvoorstelbaar dierlijke reactie vind is wanneer mannen tuffen uit een verdedigingsmechanisme als zij onzeker zijn. Het geeft hun blijkbaar, onbewust waarschijnlijk, een kortdurend gevoel van superioriteit ten opzichte van de ander.

Wat ik ook zo intens smerig vind is de Mamils* die hun keel schrapen om eerste de slijmerige groene snotrochel naar boven te halen om die vervolgens met een enorme kracht uit hun neus te persen zonder eerst te kijken wie er achter hen fiets.

Niet te vergeten de spugende lama’s die een ander bespugen uit minachting. Wist je dat het bespugen van iemand als belediging tenlastegelegd kan worden en zelfs gekwalificeerd kan worden als mishandeling.

Nu ik mijn bevindingen heb beschreven deel ik graag ook nog mijn eigen ervaring met jullie in een blog: ‘dit geloof je nooit!’ Mocht je een zwakke maag hebt kun je het beter niet gaan lezen. Wordt vervolgd. -by Bregje

*Mamil= middle aged man in lycra

Geplaatst in Personal

Oordelen

Gepost op door -by bregje

Op het moment dat ik kom aanrijden bij de fietsenstalling gaat er net een jongen in trainingspak, een pet op en daarover zijn hoody getrokken, met zijn scooter naar binnen. Ik groet hem, maar krijg niks terug. Razendsnel vorm ik een oordeel.

Wanneer ik met mijn fiets de stalling ik rij zegt de jongen op vriendelijke toon: ‘Gaat u er maar langs mevrouw’. Ik geef aan dat het moet lukken. ‘Ja toch, mevrouw!’

De jongen is net iets eerder klaar dan ik. Op weg naar naar buiten groet hij mij: ‘Fijne avond, mevrouw’ Ik kan het niet laten en groet deze vriendelijk jongen op mijn beurt met ‘Jij ook fijne avond, meneer!’ Ik hoor hem grinniken.

Met luisteren naar je intuïtie is niks mis. Oordelen zit nu eenmaal in de menselijke aard, het helpt ons bij het inschatten van situaties. Als je dat niet doet zou je volledig overgeleverd zijn aan de omstandigheden of aan anderen.

Een verkeerde inschatting maken kan altijd zolang je maar in staat bent om je oordeel bij te stellen. Ja toch? -by Bregje

Geplaatst in Personal

Vier vinkjes

Gepost op door -by bregje

Met zijn boek ‘Zeven vinkjes’, vat Joris Luyendijk de privileges van de witte man samen. Het maakt in één keer duidelijk hoeveel ongelijkheid er is in Nederland.

Met mijn vier van ‘de zeven vinkjes’ realiseer ik mij dat ik al zo’n bevoorrechte positie heb in onze maatschappij. Kind van twee hoogopgeleide witte ouders. Beide geboren in Nederland. Door waar mijn wiegje stond heb ik, ondanks dat leren mij niet gemakkelijk af ging, wel alle hulp en support gekregen van mijn moeder om een HBO studie af te ronden. Ik heb een goed betaalde baan in het onderwijs en woon in een mooi koophuis. Dat ik vrouw ben levert mij ook geen vinkje op, maar ‘Thank God’ ben ik vrouw in Nederland en niet in een land als Soedan. Ondanks dat ik als vrouw ook zeker bekend ben met ongelijkheid en grensoverschrijdend gedrag.

Ik ben goed terecht gekomen en werk nu veelal met kinderen die niet zo’n bevoorrechte positie hebben als ik. Bovendien hebben deze kinderen al een 3-0 achterstand doordat zij een taal ontwikkelingsstoornis hebben. Het is nog maar de vraag waar straks mijn leerlingen terecht komen.

Gisteren vertelde een vader in een ouder gesprek dat hij geen nieuwe bril kan kopen voor zijn zoon. Helaas keert de verzekering niet nog een bril uit. De jongen heeft een bril sterkte van plus 7,5. Zonder bril is hij gehandicapt en kan hij niet naar school. Een bril kost €250. Net zoveel als een kinder skipas in Lech.

Ik wil maar zeggen… -by Bregje

Geplaatst in Amsterdam, Personal

Blijf weg!

Gepost op door -by bregje

Demonstreren is een recht. Daar sta ik achter. Maar waarom worden keer op keer demonstraties en evenementen in het Westerpark, een woonwijk, gehouden?

Mijn gevoel wordt versterkt wanneer ik op AT5* allerlei accenten hoor van geïnterviewden die hier duidelijk niet wonen. ‘Een leuk uitje naar Amsterdam’ hoorde ik iemand zeggen.

Hoe zouden zij het vinden wanneer er telkens duizenden mensen door hun buurt trekken waarbij een spoor van afval, vernielingen en urine lucht achterblijft.

Ga naar huis… – by Bregje

AT5 regionale tv zender

Geplaatst in Personal

Puberistisch

Gepost op door -by bregje

Oudjaarsdag- Als ik ‘s middags even aanwaai bij vrienden vraagt de dochter des huizes of ik er ‘s avonds ook bij zal zijn. ‘Met een huis vol pubers… Geen denken aan’, grap ik. Waarop de puber verbolgen reageert: ‘Hé maar dat is puberistisch!’ -by Bregje

Geplaatst in Personal

Had ik dat geweten…

Gepost op door -by bregje

Het valt mij op dat mijn zesjarige leerling altijd rokjes draagt. Op mijn vraag of zij haar eigen kleren mag kiezen antwoord zij vol overgave: ‘Mijn moeder zegt dat als ik geen rokjes draag, ik geen kindjes krijg. ‘

Dat verklaart meteen waarom ik ongewenst kinderloos ben gebleven. Was het leven maar zo simpel, dan had ik vaker een rokje aangetrokken. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Pietje

Gepost op door -by bregje

Haarlem. Vandaag laat ik een moeder met drie jonge kinderen voorgaan op het zebrapad. De kleinste van de drie is verkleed in een pietenpak. Met zijn korte pieten-beentjes houdt hij nauwelijks de andere bij. ‘Kom maar Piet.’ spoor ik hem aan. .‘Ik ben geen Piet.’ verontschuldigt hij zich. ‘Ohhhh dat dacht ik.’ ‘Ik ben een neppe hoor!’ verzekert hij mij nog, voordat onze wegen scheiden. -by Bregje

Geplaatst in Personal

TOS

Gepost op door -by bregje

Sinds ruim een jaar werk ik als ambulant begeleider in het reguliere basisonderwijs. Ik begeleid daar kinderen met een TOS.

Een taalontwikkelingsstoornis (TOS) is een aangeboren neurobiologische ontwikkelingsstoornis, waarbij taal minder goed en trager wordt verwerkt in de hersenen. De taal- en spraakontwikkeling verloopt hierdoor anders dan bij leeftijdsgenoten. TOS komt bij ongeveer 1 op de 20 kinderen voor en kan verschillen qua omvang en uitingsvorm.

Een kind met TOS heeft grote moeite met taalbegrip en/of taal productie. Een TOS kan veel impact hebben op het welbevinden van een kind. Kinderen met TOS hebben vaak al op jonge leeftijd veel negatieve ervaring met taal opgedaan. Het is voor mij dan ook, als ambulant begeleider, een extra uitdaging om taal leuk en betekenisvol te maken voor deze leerlingen.

Voor vandaag heb ik een begrijpend lezen opdracht voorbereid. Mijn leerling mag, samen met een klasgenoot, foto’s maken van verschillende beschreven situaties.

Het lezen én begrijpen van de tekst is een hele kluif voor ze. Vooral ook omdat zij overlopen van enthousiasme en zich hierdoor nog minder kunnen focussen op hun taak.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, is voor deze kinderen nog best een opgave. ‘Maak een foto van een volwassene die zwaait.’ Als eerste moeten zij de zin lezen. Vervolgens moeten zij bedenken wat de zin betekent. Kennen zij alle woorden? Zodra zij dat weten kunnen zij op zoek gaan naar een volwassene. En dan komt misschien nog wel de grootste uitdaging. Zij moeten hun bedoeling over zien te brengen. Ga daar maar aanstaan als kind met TOS. … Na een tijdje hoor ik de jongens al aankomen. Het is hun gelukt.

Wat je niet zal verbazen is dat niet alle situaties even goed worden begrepen. ‘Maak een foto van een toilet met de bril omhoog.’ De jongens lezen de tekst en rennen weg. Wanneer zij even later hun foto aan mij tonen blijkt maar weer hoe moeilijk taal kan zijn…. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Gunnen

Gepost op door -by bregje

Mijn vriend en ik komen, bij ‘t Loosje op de Nieuwmarkt in gesprek, met wat later blijkt een moeder en dochter uit de omgeving van Rotterdam. Om privacy reden noem ik geen namen.

Wij hebben een leuk gesprek dat al snel de diepte in gaat. De dochter, ik noem haar voor het gemak maar even Lisa, heeft uit een eerdere relatie van haar vader een halfbroer. Een broer die zij dolgraag zou willen ontmoeten, maar ondanks vele pogingen nog niet heeft kunnen benaderen. Wat het bemoeilijkt is dat hij één van de meest gerespecteerde personen binnen de hedendaagse muziek industrie is.

Ik kan mij goed voorstellen dát zij haar broer graag wil ontmoeten. Op het jongensinternaat, waar ik als kind woonde, waren jongens die hun vaders niet kenden. Ik weet dat een aantal van hen soms dagen voor de deur van hun vader heeft gepost in de hoop om enkel een glimp van hem op te vangen. Puur om te zien of zij op hem lijken. Maar ook het verhaal van een vriendin van mij. Zij ontmoette rond haar twintigste voor het eerst haar oudere halfzus. Sindsdien zijn zij onafscheidelijk.

Op het Montessori-Lyceum had ik een aantal klasgenoten die later de muziekwereld in zijn gegaan. Ik beloof Lisa hier en daar wat rond te vragen. Wij wisselen nummers uit. Op dat moment weet ik nog niet hóe bekent haar broer blijkt te zijn. Helaas kan ik haar niet verder helpen en app dat haar.

Van de week waren mijn vriend en ik uiteten in Rotterdam. Aan het tafeltje naast ons hoor ik de artiestennaam van Lisa’s broer vallen in een gesprek tussen de serveerster en twee gasten. Ik kan het niet laten en vraag de serveerster of zij toevallig Lisa’s broer kent. Zij niet, maar één van de gasten wel. Brutalen hebben de halve wereld en spreek de twee gasten aan. Wij vertellen kort dat Lisa niks liever wil dan haar broer ontmoeten, dat zij zelf haar leven goed op orde heeft en zeker niet op zijn geld uit is. Bovendien is de gelijkenis tussen Lisa en haar halfbroer groot. Thank God heb ik haar nummer nog niet uit mijn telefoon verwijderd en kan ik deze jongen haar profielfoto laten zien. Hij geeft aan van de week haar broer te zullen spreken. Ik geef hem haar nummer. Nu maar hopen dat hij de boodschap overbrengt en dat haar broer een plekje in zijn mega drukke agenda kan vrijmaken om contact met Lisa op te nemen. Het is hen zo gegund…. Ik hou mij nog even stil, een eventuele extra teleurstelling wil ik haar besparen. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Dieet

Gepost op door -by bregje

Gezien mijn reuma is het voor mij belangrijk om mijn cholesterol laag te houden. Om die reden loop ik nu tijdelijk bij een diëtist.

Gelukkig zit ik qua gewicht, water inname en lichaamsbeweging meer dan goed. Mijn eetpatroon laat duidelijk wel te wensen over. En dan heb ik het nog niet eens over mijn suiker verslaving. Sinds een week ben ik gestopt met het eten van toegevoegde suikers, met als gevolg dat ik nu afkickverschijnselen heb. Slecht slapen, hoofdpijn en misselijk. Kortom algehele malaise. Niet gek wanneer je bedenkt dat suiker wel eens vergeleken wordt met cocaïne daar waar het gaat om verslaving.

Wij Westerlingen eten per definitie te veel, behalve wanneer t gaat over groente. Daar eten wij gemiddeld juist te weinig van. Zo is het advies om per dag 250 gram groente tot je te nemen. Een zak voorgewassen sla varieert tussen de 75 gram 250 gram. Geloof mij ik eet nooit een hele zak sla van 75 gram leeg, laat staan een zak van 250 gram. Op advies van de diëtist eet ik nu meer gekookte groente. Dat is iets haalbaarder, al blijf ik 250 gram wel veel vinden. Ik voel mij af en toe net een konijn. Dat de gemiddelde Nederlander te veel vis en vlees eet staat buiten kijf. Nog maar niet te spreken over zout, onnatuurlijke suikers en onverzadigde vetten.

Op aanraden van de voedingsdeskundige gebruik ik nu een app die aangeeft wat ik beter wel en beter niet kan eten. Er gaat een wereld voor mij open. Er blijft niks over. Vind maar eens bewerkt voedsel dat niet te veel van het zogeheten duivelstrio bevat. In een pak volkoren creakers zit al snel te veel onverzadigde vetten, in veel vleeswaren te veel vet en zout en in wat lijkt een gezond fruitsapje te zijn te veel suikers. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Daarnaast heb je nog de de eeuwige discussie over wàt gezond eten is. Daar hou ik mij graag geheel buiten.

Wat ik het ergste van alles vind is niet dat ik bewuster moet gaan eten, maar meer hoe ga ik dit doen zonder ‘een zeikerd’ genoemd te worden.-by Bregje

Geplaatst in Personal

Honden bezitters

Gepost op door -by bregje

Tijdens een wandeling doorkruis ik een parkje. Bij het honden veldje staan drie mannen met een puppy. Één van de mannen geeft aan naar huis te gaan waarop een ander reageert met: ‘Wij gaan ook.’ Grappig hoe hondenbezitsters in de ‘wij-vorm’ spreken.

Wanneer ik het parkje uit wil lopen wordt mijn pad geblokkeerd door een bakfiets. Een wat zonderlinge man is zijn honden aan ‘t inladen. Het zijn er vijf. Gezien ik toch moet wachten knoop ik een gesprekje aan. ‘Allemaal van u?’ ‘Ja allemaal zielige gevallen. Buitenland, u weet wel.’ is zijn respons. ‘Uw honden mogen van geluk spreken met zo’n baasje.!’ zeg ik terwijl ik denk aan alle Corona-puppies die straks weer massaal worden afgedankt. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Verslagenheid

Gepost op door -by bregje

Tien uur ‘s ochtends op de prikpolie van het VuMC. Op een of andere manier heb ik het bord genegeerd waarop staat dat je eerst een nummertje moet trekken. Na een tijdje te hebben gewacht dringt het pas tot mij door. Vermoedelijk is het mijn, door de jaren heen opgebouwde, prikangst. (Zie foto)

Het is duidelijk dat ik niet de enige ben die zich wat ongemakkelijk voelt. Ik zie een man verslagen rondkijken. Hij staat bij het apparaat waar je een nummertje moet trekken. Althans dat zou voor velen een stuk gemakkelijker zijn dan zo’n digitaal apparaat. Ik hoor de man om hulp vragen. Een dame vertelt hem dat hij op het bovenste rode vak moet drukken. Aarzelend druk hij op de knop. Wanneer het nummertje er uitkomt kan ik de opluchting van zijn gezicht aflezen. Hij mompelt iets van ‘eerste keer’.

Wanneer ik hem even later op het bord zie turen waarop staat wie zich waar moet melden wordt mijn vermoeden versterkt. Deze man is naar alle waarschijnlijkheid laag geletterd of analfabeet.

Ongeveer 2,5 miljoen volwassenen in Nederland is laaggeletterd en heeft moeite met lezen, schrijven en/of rekenen.

Zie je dan maar te redden in een steeds digitaler wordende wereld. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Condoom

Gepost op door -by bregje

Even een kort verhaaltje van en uit de oude doos.

Het moet zo’n 25 jaar geleden zijn geweest, ik woonde nog in de Kinkerbuurt, dat ik een fling had met een blonde jongen.

Na een leuke nacht samen vroeg hij mij waar hij het gebruikte condoom moest laten. ‘Leg maar in het vriesvak, ik heb nog geen blond.’

Je had zijn gezicht moeten zien, hij trok wit weg. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Koekje van eigen deeg

Gepost op door -by bregje

Het is tijd om naar huis te gaan. De kleuters moeten hun jas aantrekken. Éen jongen loopt te dralen. Ik geef hem de opdracht zijn vest aan te trekken. ‘Het is geen vest juf, het is een jas.’ Je bent NT2* juf of je bent het niet. Ik leg uit waarom het een vest is en geen jas, maar dat je een vest wel als een jas kan dragen.

Als ik later weer naar hem kijk heeft hij nog steeds zijn vest niet aan. Ik spoor hem opnieuw aan. ‘ Kom op, doe je jas aan..’ Verongelijkt krijg ik terug: ‘Het is geen jas, het is een vest!’

Een koekje van eigen deeg. Ik kan niks anders dan hem groot gelijk geven terwijl ik hem een aai over zijn bol geef. Met een glimlach van oor tot oor verlaat hij de klas. Missie geslaagd. Een blij kind dat ook nog eens het verschil weet tussen een vest en een jas. -by Bregje

*NT2 Nederlands als tweede taal.

Geplaatst in Personal

Accepteren

Gepost op door -by bregje

Ouder worden vind ik heerlijk. Dat wil zeggen dat ik het leven er een stuk gemakkelijker op vind worden. Waar ik mij eerst enorm druk kon maken om niks, leer ik steeds beter relativeren. Helaas zitten er niet alleen maar voordelen aan ouder worden.

Naast het feit dat ik met de jaren steeds gevoeliger word voor het leed van anderen, vind ik vooral de fysieke aftakeling ingewikkeld. Dan heb ik het nog niet eens over mijn reuma.

Zonder arrogant over te komen, weet ik dat ik, in vergelijking met sommige leeftijdsgenoten, er nog best goed geconserveerd uit zie. Deels is dat genetisch bepaald en deels is het onderhoud. Maar toch….

Ik heb de onhebbelijke gewoonte om mijzelf te vergelijken met hoe ik er in m’n jonge jaren uitzag. Vreselijk vind ik het dat nu de elasticiteit in mijn velletje afneemt de zwaarte kracht steeds meer de overhand neemt. Dat ik m’n taille verlies en als klap op de vuurpijl zal het ook niet al te lang meer duren voor mijn kipfiletjes mee zullen gaan zwaaien. En weet je wat ik daar nog het ergste aan vind? Dàt ik, toen ik nog strak en fit was, mij daar niet bewust van was. Het liefst zou ik alle jonge meiden op het hart willen drukken dat zij, nu zij nog jong zijn, moeten genieten en niet net als ik destijds zo onzeker moeten zijn.

Een paar jaar geleden toen het verval voor het eerst zijn intrede deed kreeg ik het advies van een tien jaar oudere collega: ‘Geniet nu, over tien jaar kijk je met weemoed terug op hoe je er nu uitziet!’

Uiteraard weet ik dat ik moet gaan accepteren dat ik ouder word met alle plus en min punten. Maar wat ik vooral weet is dat ik NU moet genieten. Het leven kan zomaar een andere wending nemen… -by Bregje

Geplaatst in Personal

Eindexamen 1987

Gepost op door -by bregje

Na een aantal turbulente jaren, de scheiding van mijn ouders, verhuizen naar een andere stad en vier wisselingen van school, stond ik er niet al te best voor. En zelfs dat was nog een understatement. De kans dat ik zou slagen was vrijwel nihil ondanks alle uren die mijn moeder er met mij ingestoken had om en het wel te halen.

De dag van de uitslag zaten mijn zus en ik naast de telefoon. Destijds moest je voor een MAVO-diploma een vakkenpakket van minimaal zes vakken kiezen. Ik had er zeven.

Wie er belde met de uitslag kan ik mij niet meer herinneren maar de reactie van mijn zus die vergeet ik nooit meer. Ik bleek tot ieders verbazing geslaagd te zijn met allemaal zessen en twee vijfen. Tenminste dat zou het geval zijn als ik mijn zevende vak, waar ik ook een vijf voor haalde, zou laten vallen. Ik was door het dolle heen. Mijn zus niet. Zij geloofde het niet en stond erop dat ik school terugbelde. Toen onomstotelijk bleek dat ik echt geslaagd was, was het tijd om mijn moeder op haar werk te bellen met dit heugelijke nieuws.

Mijn moeder nam meteen de telefoon op. Vermoedelijk zat ze op de telefoon met de ijdele hoop dat er een wonder zou geschieden. Haar reactie op mijn onverwachts goede nieuws was subliem: ‘Bregje, dit is geen moment voor grapjes.’ Je kon de ernst in haar stem horen. Toen mijn zus bevestigde dat ik echt geslaagd was kon je haar kreet van blijdschap over de hele afdeling horen galmen. Ik was niet alleen geslaagd, mijn moeder ook. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice XI

Gepost op door -by bregje

Even voel ik een scheut van pijn door mij heen gaan bij het zien van alle blijde aankondigingen op Facebook van trotse ouders wiens kroost net geslaagd is. Mijn kind had nu ook ongeveer die leeftijd gehad.

Mijn eigen verdriet verdwijnt opslag naar de achtergrond wanneer ik verder naar beneden scrol en zie dat de dochter van kennissen is geslaagd. Het is haar zo gegund. Die kanjer heeft het maar mooi geflikt terwijl zij net haar moeder is verloren.

Een moeder is altijd onmisbaar, maar vandaag dubbelop. Wat zou ze trots zijn! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Snugger

Gepost op door -by bregje

Het is een prachtige dag. Iedereen zit lekker buiten. Zo ook mijn buren. Hun dakterras grenst aan mijn terras op vier hoog. Momenteel wordt hun gevel geschilderd vandaar dat er een een steiger staat.

Aan de geluiden te horen hebben zij bezoek. Ik hoor een mannenstem verwonderd zeggen: ‘Wauw, die steiger staat tot helemaal beneden!’ -by Bregje

Geplaatst in Personal

Aangereden

Gepost op door -by bregje

Vanmorgen ben ik in volle gang met m’n fiets op een tegenligger geklapt. Bijzonder hoe zo iets gaat. Als het ware gaat zo’n gebeurtenis als een film aan je voorbij. Bizar hoeveel gedachten door je hoofd schieten in zo’n korte tijd. Vermoedelijk heeft hele gebeuren niet langer geduurd dan enkele minuten.

Je ziet jezelf in slowmotion op de ander klappen. Vervolgens spring je in een split second van je fiets en beland je met twee voeten op de grond, terwijl je fiets onder je met een gigantische klap op de grond valt.

Versteld van mijn sierlijke boog en geweldige landing sta ik even als aan de grond genageld. Achter mij hoor ik een mannenstem vragen: ’You’re oke guys?’. Het moet de man met de bakfiets zijn die ik zojuist ben gepasseerd. Ben ik inderdaad oké, hoor ik me denken. Even zie ik mijzelf op de grond liggen nadat ik van een stoepje was gevallen en m’n enkel verzwikt had. Het duurde toen ook even voor ik wist hoe het met mij ging.

Terug naar de scene. Voor mij zie ik mijn tegenligger opkrabbelen. Hij ziet er aangeslagen uit. Mijn vraag of ik niks mankeer parkeer ik even. Hoe gaat het met hem. Ondertussen schiet nog even de gedachte door mijn hoofd dat wij nummers moeten uitwisselen, maar ik wil ook geen zeikerd zijn. Gelukkig zijn wij er beiden met de schrik afgekomen.

Arme man, hij voelt zich duidelijk schuldig. Hij stamelt iets in de trant van dat hij de bocht te krap heeft genomen, maar dat dit een leermoment is.

Terwijl ik weer op mijn fietst stap aai ik hem in de gauwigheid nog even over zijn schouder. ‘Maakt niet uit joh, het is goed gegaan’.

Als ik later op mijn afspraak vertel dat ik zo juist ben aangereden krijg ik de vraag: ‘Hoe laat ben je aangereden*?’

Altijd fijn zo’n Eindhovenaar met Amsterdamse humor. -by Bregje

*In Brabant betekent ‘aanrijden’ niet dat je iemand aanrijdt, maar dat je ergens vertrekt, gaat rijden er dus zo aankomt.

Geplaatst in Personal

Moraalridder op sokken

Gepost op door -by bregje

Iedereen die wel eens met de tram gereisd heeft weet dat dit een spannende aangelegenheid kan zijn voor ouderen. Kunnen zij op tijd, dat wil zeggen voor de tram optrekt, een plaats bemachtigen voordat zij met een genade klap lang uit in het gangpad liggen.

Een paar dagen geleden ging mijn vader met de tram. Mijn moeder had hem kunnen brengen maar hij stond erop om zelf te gaan.

Mijn vader is kort geleden 88 jaar geworden. Dankzij een sportieve levensstijl, eens per week een rondje Ouderkerk aan de Amstel op de stadsfiets en dagelijks oefeningen doen met ‘Nederland in beweging’, is hij nog zeer fit. Maar zoals dat gaat bij ouder worden staat ook hij inmiddels wel wat minder stabiel op zijn benen.

Wat mij altijd verbaast is dat er zo weinig tramchauffeurs hier rekening mee houden en niet wachten tot de oudere is gaan zitten. Mijn vader moet dezelfde gedachte hebben gehad en is meteen gaan zitten toen hij de tram in stapte. Keurig als hij is meldde hij de controleurs, zij zaten blijkbaar al in de tram voor mijn vader instapte, dat hij nog wel moest stempelen*. ‘Daar bent u nu te laat voor, u bent al gaan zitten’ antwoordde er eentje en schreef hem een prent uit.

Mijn vader heeft gelaten de prent in ontvangst genomen. Wat had hij anders gemoeten. In discussie gaan met zo’n moraalridder op sokken? -by Bregje

*stempelen: van 1980 tot 2011 moest men een vervoersbewijs, de zogeheten ‘strippenkaart’, af laten stempelen in tram of bus.

Geplaatst in Personal

Child-not-by-choice

Gepost op door -by bregje

Dit is een waarschuwing voor alle mannen van rond de 50 die nog eenmaal voor een jonger exemplaar willen gaan.

Inmiddels ben je de 50 gepasseerd. Je hebt een leuke puberdochter die je samen in co-ouderschap opvoedt. De relatie met je jongere vriendin verkeerd al een tijdje in zwaar weer als blijkt dat zij zwanger is. Ondanks besluiten jullie uit elkaar te gaan. Zij wil het kindje houden. Jij niet. Het zal je maar gebeuren. Als man trek je in een dergelijke situatie al snel aan het kortste eind. Je zal je moeten schikken naar haar beslissing en er het beste van maken.

Al heb ik menig blog over childless-not-by-choice geschreven, ik ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta. Net als dat het niet mijn keuze is geweest om kinderloos te blijven, is het niet jouw keuze om opnieuw vader te worden.

Alhoewel het haar beslissing is en zij het grootste deel van de opvoeding op zich zal nemen, wil jij je niet onttrekken aan je rol als vader. Hetgeen ik zeer in je waarder. Maar hoe je het ook wendt of keert aan deze rol kleven nu eenmaal een groot aantal verantwoordelijkheden. Verantwoordelijkheden waar je niet voor hebt gekozen, maar die je nu wel zal moeten dragen.

Ga d’r maar aan staan. Je oudste kind doet dit jaar eindexamen en komt daarmee in een nieuwe levensfase. Een fase waarin het nog zelfstandiger wordt en jij, als ondernemende man, steeds meer je vrijheid terugkrijgt. Met de komst van dit dit kleine mensje begint alles weer van vooraf aan en ben jij opnieuw je vrijheid volledig kwijt.

Dat je zielsveel van dit kleintje gaat houden staat voor mij als een paal boven water, maar dat neemt niet weg dat het een zware opoffering voor je zal zijn. Of je op veel begrip uit je omgeving kan rekenen, ik vraag het mij af. Ik heb met je te doen, maar veel keuze heb je niet. Schouders eronder en ga ervoor. -by Bregje

Geplaatst in Amsterdam, ongelijke kansen, basis onderwijs, kerstdiner, lockdown, Personal

Als een donderslag bij heldere hemel.

Gepost op door -by bregje

Wie het zwaarst getroffen zal worden door de nieuwe lockdown, ik zou het niet weten en wil deze discussie ook niet aangaan.

Wat ik wel weet is dat de nieuwe lockdown wederom een enorme impact zal gaan hebben op veel kinderen. Met name de kinderen in kwetsbare situaties dreigen alleen maar verder achterop te raken ten aanzien van leeftijdsgenoten in niet of minder kwetsbare situaties. Bovendien beschikt niet ieder gezin over de juiste middelen en zullen lang niet alle ouders capabel genoeg zijn om thuisonderwijs te begeleiden. Dit alles zal invloed hebben op de ontwikkeling van kinderen. Hiermee zal de ongelijkheid in het onderwijs verder toenemen.

Het begint al bij het onverwacht sluiten van de scholen waarmee het kerstontbijt komt te vervallen. Het kerstdiner, wat inmiddels al vervangen is voor een Corona-proof ontbijt, is voor alle kinderen een jaarlijks hoogte punt. In het bijzonder voor de kinderen uit de kansarme gezinnen, die al weinig hebben om naar uit te kijken. Sommigen kijken al maanden hiernaar uit. Wat gaan zij meebrengen, wat zullen zij aantrekken en hoe zal de klas eruit zien? Dit alles wordt hen met het abrupt sluiten van de deuren ontnomen.

Is ‘t het echt waard om de basisscholen drie dagen eerder te sluiten? -by Bregje

Geplaatst in Personal

Anecdote uit ‘de oude doos’

Gepost op door -by bregje

Járen geleden, ik deed toen de lerarenopleiding, had ik een iets wat opmerkelijke medestudent. Even voor jullie beeld. Het was een dame van begin dertig met een uiterlijk dat behoorlijk afweek van de rest van de studenten. Zij droeg steevast een kanten blouse met een lange plooirok, was brildragend en had haar haren keurig opgestoken met een pin. Haar uiterlijk deed mij denken aan één van de personage uit ‘het kleine huis op de prairie’.

Nou moet ik zeggen dat er in onderwijsland wel meer zonderlijke types werken, dus wat dat betreft past zij goed in het onderwijs en ben ik daarentegen misschien wel de vreemde eend in de bijt.

Maar goed, terug naar de dame in kwestie. Stiekem verdenk haar ervan dat zij ten tijde van de opleiding nog thuis bij haar ouders woonde en dat zij na het verlaten van haar ouderlijk huis dit heeft verruild voor het huis van God.

Ik zie mijzelf nog daar staan in het natuurkunde lokaal. Het kan niet anders dan dat zij zich opgelaten voelde. Ze pulkt wat aan haar plooirok en ontweek mijn blik. Nauwelijks verstaanbaar mompelde zij of ik misschien een tampon te leen had. Ik twijfelde geen seconde en antwoordde haar resoluut ‘Nee sorry, ik leen geen tampons uit. Dat vind ik vies!’ – by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice X tien jaar later

Gepost op door -by bregje

Bijna een decennium gelden stond ik voor een ingrijpende beslissing die de rest van mijn leven zou gaan bepalen. Ik stopte op 40 jarige leeftijd met mijn fertiliteitstraject. Het heeft nog zeker een aantal jaar geduurd voor het besef van deze beslissing echt indaalde. Lang hield ik mijzelf voor dat er nog een mogelijkheid was om moeder te worden.

In de afgelopen tien jaar heb ik alle fasen van rouw doorlopen en doorleefd. Voor het eerst denk ik te durven zeggen dat ik mijn lot heb aanvaard. Ik zal nooit een moeder zijn. Ik hou hierin liever nog een slag om de arm omdat ik weet dat een rouwproces grillig kan verlopen. Langzaamaan zie ik steeds meer de voordelen van het niet hebben van kinderen. Dit betekent niet dat ik nu nooit meer verdrietig zal zijn. ‘Ongewenste kinderloosheid reist in alle levensfasen met je mee.’ * De gapende wond is nu een trekkend litteken. Daar waar het zien van zwangere vrouwen mij eerst onnoemlijk veel pijn deed raakt het mij nu wanneer ik ouders vol trots hoor vertellen over hun tieners en jong volwassen kinderen.

De omslag in mij is mede gekomen door een gesprek dat ik had met een vriendin die rond dezelfde tijd ongewenst kinderloos bleef. Stoer als zij is heeft zij vlak daarna het roer omgegooid en is zij gaan reizen. Ik vroeg haar hoe zij nu omgaat met het gegeven dat zij geen moeder is geworden. Zij gaf aan dit al geruime tijd geleden een plek te hebben geven. Zij is vooral dingen gaan doen die je mèt kinderen niet kan doen. Uiteraard heeft zij ook haar momenten van gemis, maar zij heeft haar focus verlegd. Vooral haar opmerking ‘Je kan het toch niet meer veranderen’ is bij mij bijgebleven.

In diezelfde tijd ontmoette ik een vrouw die als ongewenst kinderloze bewust kiest voor omgang met een groep gewenst kinderloze vrouwen omdat zij een positieve drive hebben om te genieten van een leven zonder kinderen.

Daar waar in de Coronatijd mijn leven in alle rust door kabbelde stond de wereld van veel ouders met kinderen op z’n kop. Ik zag de struggling van ouders die, naast het draaiend houden van een huishouden, niet alleen moesten thuiswerken maar ook nog eens hun kinderen moesten begeleiden bij het thuisonderwijs. Twentyfourseven alle ballen hoog houden. Probeer het dan maar thuis gezellig te houden.

Het zou fijn zijn geweest als ik deze omslag, net als die vriendin, eerder had gemaakt. Waarschijnlijk doordat ik in hetzelfde leven ben gebleven en vrienden om mij heen allemaal gezinnen stichtten is dit mij niet eerder gelukt. Ieder zijn eigen rouwproces denk ik dan maar.

Toen ik besloot een streep te zetten onder mijn fertiliteitstraject heb ik een aantal opmerkingen gekregen in de trant van ‘Dan heb je niet echt moeder willen worden’. Nu vrees ik wederom voor soortgelijke reacties. Gelukkig weet ik zelf beter en ben ik blij met deze omslag. Ik moet en wil door! -by Bregje

*citaat: Simone Sinjorgo

Geplaatst in Personal

Held op sokken

Gepost op door -by bregje

Ik lig lekker onderuit gezakt op de bank wanneer ik in mijn ooghoek een piep klein muisje omhoog zie schieten langs één van de stelen van mijn Strelitzia plant. Waarschijnlijk door mijn onverhoedse opspringen glijdt het muisje van de steel zo de plantenbak in. Daar zit het dan, met z’n kleine kraaloogjes. Althans zat het maar gewoon, dan had ik het nog best schattig gevonden. Maar niets van dat, het arme beestje rent in paniek alle kanten op in de hoop uit de pot te kunnen ontsnappen. En ik… ik schiet in de stres.

Wat dat betreft ben ik toch echt een stadsmens geworden. Vroeger, toen wij nog buiten woonden, was ik echt niet zo’n schijterd als nu. Onze katten namen regelmatig muizen mee naar binnen. Niet dat ik blij was met deze vangst, maar door de extreme angst van mijn moeder had ik geen andere keuze dan ze te vangen en terug naar buiten te zetten. Wat is er toch met mij gebeurd dat ik er nu zó van griezel? Ben ik echt zo’n held op sokken geworden?

Daar sta ik nu, als aan de grond genageld. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Hoe ga ik dit piep kleine alsmaar heen en weer rennende muisje vangen? Met een glas met een kartonnetje eronder? Het glas zou nog een optie kunnen zijn, maar hoe schuif ik in een diepe plantenbak een kartonnetje onder een glas? Zal ik snel genoeg zijn? En hoe kan ik voorkomen dat dit muisje wanneer ik wegloop niet weer opnieuw in de steel van mijn plant klimt? Ik weet het niet meer…. het enige wat ik nog kan bedenken is om vriendin Willemijn te bellen. Gelukkig is zij in de buurt en kan zij er al over enkele minuten zijn. Je kan je voorstellen dat deze minuten uren lijken te duren.

Ondertussen verplaats ik mijn plantenbak naar de deuropening van het balkon in de hoop dat wanneer het onheil vlucht het tenminste naar buiten ontsnapt. Uitkijkende naar mijn hulptroepen ijsbeer ik tussen het raam en de plantenbak. Terug bij de plantenbak zie ik tot mijn ontsteltenis het muisje niet meer. Waar is het gebleven?

De deurbel, ik snel de drie trappen af om mijn reddende engel binnen te laten. Nu maar hopen dat zij het ondier vindt en mij ervan bevrijd. Ben ik even blij dat ik met haar hond buiten mag blijven wachten. Na een tijdje komt zij naar beneden. Missie geslaagd. Het muisje was opnieuw de steel ingeklommen en was vanaf daar naar beneden gesprongen het balkon op.

Nu maar hopen dat dit kleine vriendje niet uit een al te grote familie komt. -by Bregje.

Geplaatst in Personal

Ook ik moet eraan geloven

Gepost op door -by bregje

Ik kan er niet meer omheen. Gisteren ben ik 50 jaar geworden. Uiteraard was een veel gemaakte plagerijtje: ‘Nu ga je Sarah zien.’ Gezien het Covid tijdperk waarin wij nu zitten mocht ik niet meer dan 3 personen uitnodigen en was er dus geen plaatst voor Sarah.

In eerste instantie had ik bedacht om een kok uit te nodigen voor een groot gezelschap. Nu waren wij met z’n viertjes en moest ik zelf een recept in elkaar flansen. Uiteraard vond ik het jammer dat ik niet al mijn goede vrienden kon uitnodigen maar ondanks dat was het een geslaagde verjaardag met een fijn gezelschap en lekkere GT’s.

Tegen het middaguur werd ik gewekt met een appje van een vriend die al een poosje eerder de 50 is gepasseerd. ‘Zie je wel je merkt er niks van dat je nu 50 bent. Gewoon niet teveel bij stil staan.‘ Helaas kan ik dat niet beamen. De man met de hamer stond vanmorgen toch echt naast m’n bed en dat van maar een paar drankjes. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Plastuitje

Gepost op door -by bregje

Als kind al vond ik het zo oneerlijk dat jongens makkelijker buiten kunnen plassen dan meisjes. Hoe fijn zou het zijn als je als meisje ook staand kan plassen.

Vandaag zat ik met twee vrienden wat te drinken aan de waterkant. En wat erin gaat moet er op een zeker moment ook weer uit. Maar ja waar? In Corona tijd zijn alle cafés dicht en daarmee ook alle toiletten. Dit euvel bracht mij op een oude anekdote die ik graag met jullie deel.

Iedereen die wel eens in India is geweest weet hoe smerig de openbare toiletten daar kunnen zijn. En dan bedoel ik niet een beetje vies maar echt ranzig. Met die wetenschap leek het mij een goed plan om voor mijn tweede reis naar India een plastuitje te kopen. Een rubberen trechter waarmee je als vrouw staand kan plassen.

Thuis besloot ik om deze plastuit eerst maar eens onder de douche uit te testen. Tot mijn grote verrassing werkte het goed. Op naar de tweede test. Staand plassen mèt afvegen. Normaal gesproken ga je als vrouw met je rug naar het toilet staan om vervolgens te gaan zitten of te gaan hangen. Nu moet ik met mijn neus naar de pot gaan staan. Daar sta ik dan met mijn broek een stukje naar beneden en de plastuit op je juiste plaats, klaar om te plassen. Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Het is een mentale kwestie. Staand je plas laten lopen als vrouw associeer je met het in je broek plassen. En wie wil er nou in z’n broek plassen. Wanneer het mij lukt om deze knop om te zetten gaat er een wereld voor mij open. Staand plassen en ook nog eens kunnen richten, wat wil een vrouw nog meer! Ik snap wel dat sinds er een vlieg in menig toilet geplakt zit het percentage ‘over de rand plassers’ enorm is gedaald. Deze euforie verdwijnt al snel wanneer ik mij realiseer dat ik toch echt zal moeten afvegen omdat ik mijn surrogaat piemel niet even kan rond zwengelen of afschudden zoals mannen dat kunnen. Zie dat maar eens zonder druppelen te doen, met in de ene hand je plastuit terwijl je met je andere hand je broek moet ophouden, want ja bij staand plassen hoort nu eenmaal dat je niet je broek op je knieën laat zakken. Met enige acrobatiek lukt het mij. Opgelucht dat het allemaal is gelukt draai ik mij tevreden om, om door te trekken. Oh nee, even vergeten maar bij staand plassen trek je door zonder om te draaien. Kortom wat voor mannen de gewoonste zaak van de wereld is, is voor vrouwen alles behalve van zelf sprekend. Het is niet alleen een beproeving maar ook nog eens een zeer vreemde gewaarwording.

Oefening baart kunst en na een tijd flink oefen kan ik mij een volleerd staand plasser noemen. Ik ben klaar voor mijn reis. Het enige wat mij nog rest is het inpakken van mijn rugzak. Als laatste steek ik mijn plastuit als een soort trofee in mijn rugzak. ‘India here I come’. Althans… Na een lange vlucht met overstap in Rusland land ik veilig en wel in New Delhi. Ik wel, maar tot mijn schrik zonder rugzak en bovenal mijn plastuit. Die zijn blijven steken in Rusland en worden uiteindelijk op het vliegtuig terug naar Nederland gezet.

Ik zal je zeggen ik was behoorlijk van de rel. Alleen in een land als India zonder rugzak. Uiteindelijk heeft het mij veel gebracht en heb ik bijna alles daar kunnen kopen, behalve mijn trofee. Alle inspanning voor niks geweest. Al had ik deze ervaring voor geen goud willen missen. Welke vrouw kan er nou volmondig zeggen dat zij staand kan plassen. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Na 25 jaar eindelijk een diagnose

Gepost op door -by bregje

Iedereen die wel eens kookt weet dat wortels, uien en aardappelen de hoofdingrediënten zijn voor hutspot.

Zo zou je verwachten dat een oogarts, een medisch specialist, zou weten dat wanneer uveïtis* samen gaat met psoriasis, lage rugpijn en moeheid dit kan duiden op de ziekte van Bechterew. Een ontstekingsreuma in met name de rug- en heupgewrichten die vaak gepaard gaat met uveïtis. Helaas, niks is minder waar. Het heeft de ‘knappe koppen’ vijfentwintig jaar gekost om deze diagnose te stellen. Zo ook mijn vaste huisarts en de vele specialisten die ik door de jaren heen heb bezocht voor mijn gewrichtspijn, huidaandoening en moeheid hebben nooit dit verband gelegd.

In 1995 kwam ik voor het eerst bij de huisarts met een oogontsteking. Na eerst een paar maanden zelf te hebben gedokterd verwees hij mij door naar oogheelkunde. Helaas had ik toen al onherstelbare schade opgelopen aan mijn netvlies. Het bleek uveïtis te zijn. Uveïtis komt voor bij een aantal auto-immuunziekten, zoals (jeugd)reuma, de ziekte van Bechterew, de ziekte van Crohn en sarcoïdose. In enkele gevallen wordt de oorzaak nooit gevonden.

Ik kan de heren van oogheelkunde niet verwijten dat zij niet hun uiterste best hebben gedaan. Ik kon met een ‘spoedcode’ te allen tijde bij hun terecht. Er werden globale onderzoeken gedaan, ik werd als ‘interessante casus’ besproken in het landelijk overleg en ben ik doorverwezen naar meerdere oogspecialisten door heel Nederland. Wat ik hen wel kwalijk neem is dat geen van hen net iets verder heeft gekeken dan zijn eigen specialisme. En dat terwijl mijn dossier nauwkeurig is bijgehouden sinds 2004.

Ik zal jullie het commentaar en advies van de door mij bezochte fysiotherapeuten besparen. Daar zou ik op zich al een blog aan kunnen wijden. Maar dat ik wel eens aan een reuma variant zou kunnen lijden, daar is geen van allen opgekomen. Te bedenken dat 1 op de 500 mensen de ziekte van Bechterew heeft en met rugpijn kampt.

Hoe kan het dat in zo’n rijk land als Nederland met zo’n goede gezondheidszorg er geen onderlinge communicatie is tussen de specialisten? Naar alle waarschijnlijkheid zal de medische tuchtcommissie het gooien op de wet ‘cliëntenrechten bij elektronische verwerking van gegevens’, maar ik ben bang dat menig specialist stom weg niet verder kijkt dan zijn neus lang is. En daarmee ook niet tot een juiste diagnose komt.

Gezien de enorme pijn waarmee ik met grote regelmaat moest dealen ben ik daarnaast mijn heil gaan zoeken in het alternatieve circuit. Zo heb ik jaren een acupuncturist bezocht. Ik had het idee dat met zijn bezoeken de pijn iets dragelijker werd, maar meer dan ook niet.

Uiteindelijk kwam ik per toeval bij een andere oogarts terecht. Deze arts heeft mij op mijn verzoek doorverwezen naar de reumatoloog en ging ermee akkoord dat ik preventief een ontstekingsremmer ging slikken. Halleluja, je gelooft het niet maar voor het eerst sinds vijfentwintig jaar heb ik nauwelijks meer een oogontstekingen gehad.

Gelukkig was de reumatoloog bereid om tot het gaatje te gaan in het onderzoek naar de ziekte van Bechterew. Dit gezien de optelsom van mijn symptomen. Uit zowel een bloedtest als de röntgenfoto kwam niks naar voren. Pas op een MRI-scan werd zichtbaar dat ik eerder ontstekingen heb gehad aan mijn SI gewrichten, wat duidt op de ziekte van Bechterew.

Het hebben van een reumatische aandoening is zeker niet fijn, maar wel dat er nu eindelijk gericht een behandelplan opgesteld kan worden en mijn gewrichtsklachten serieus genomen worden.

Ongelofelijk dat zo veel specialisten: de huisarts, dermatoloog, acupuncturist, fysiotherapeut en oogarts nooit de optelsom hebben gemaakt van mijn symptomen. Ik neem hen dit zeker kwalijk. Er was mij naast alle kosten die ik heb gemaakt vooral een hele hoop pijn en frustratie gespaard gebleven. -by Bregje

*uveitis: verzamelnaam voor inwendige ontstekingen aan het oog

Geplaatst in Personal

Mijn Mokum

Gepost op door -by bregje

‘Al die Amsterdamse mensen. Al die lichtjes ’s avonds laat op het plein. Niemand kan zich beter wensen. Dan een Amsterdammer te zijn…’

Amsterdam is weer even van de Amsterdammers. Mijn liefde voor deze stad was uitgedoofd, maar is weer helemaal aangewakkerd.

Wie had mij twee maanden geleden geloofd als ik zou zeggen dat onbekende mensen elkaar op straat gedag zeggen en nog wel te verstaan in het Nederlands! Lang leve Amsterdam en haar bewoners. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Genaaid!

Gepost op door -by bregje

Als prijsbewuste consument ga ik graag naar de Lidl. Een zogeheten budgetwinkel waar je niet op de kleintjes hoeft te letten. Helaas is niks minder waar. Wanneer ik thuis op mijn kassabon kijk zie ik dat ik maar liefst €4,99 heb betaald voor een flesje van 100ml desinfecterende handgel. Plat gezegd: ik voel mij genaaid! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Voorkom een volledige lockdown!

Gepost op door -by bregje

Wat is dat toch met ons eigenwijze Nederlanders? Wat maakt het voor ons toch zo moeilijk om ons aan (nieuwe) regels te houden. Hoe lang heeft het wel niet geduurd voordat wij alle kroegen rookvrij hadden.

En nu. Wat bezielt ons? Massaal naar het strand. Eigen Corona’s drinken met z’n tienen op een terras. De trein gebruiken voor uitjes. Als je blieft denk na. Verspreid je. Op de Dam is nu niemand.

Neem je verantwoordelijkheid. Mijd drukke plekken, voordat wij in volledige lockdown moeten! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Ga daar maar aan staan

Gepost op door -by bregje

Zondag 15 maart werd bekend dat ook de Amsterdamse scholen hun deuren sluiten. Geweldig om te zien hoeveel leerkrachten meteen hun schouders eronder zetten om het thuisonderwijs mogelijk te maken. Wij leerkrachten mogen wel gaan oppassen dat wij ons zelf niet overbodig maken. Binnen twee dagen hadden zij al zoveel voor elkaar en online klaarstaan voor de kinderen. Petje af. Een uitleen systeem werd opgezet voor kinderen die thuis geen Chromebooks hebben en kinderen van ouders met vitale beroepen werden direct opgevangen. Ik ben er van overtuigd dat ouders heel blij zijn met de inzet en de betrokkenheid van de leerkrachten.

Nu hoop ik niet dat ik mij als leerkracht op glad ijs begeef en hiermee mijzelf in de vingers snij, maar ik ben bang dat er in het enthousiasme van de leerkrachten voorbij is gegaan aan de ouders en kinderen. De impact die het Coronavirus heeft op de hele maatschappij, dus ook op gezinnen, is enorm en niet te overzien. Veel mensen moeten van de één op de andere dag hun leven omgooien en niks is meer vanzelfsprekend. Ouders die ineens thuis moeten werken, zzp’ers en flexwerkers die zonder werk en inkomen komen te zitten, grootouders die niet meer kunnen oppassen, sport en alle andere activiteiten waar wij normaal gesproken onze tijd aan besteden gaan plotsklaps niet meer door. Ouders en kinderen zitten onverhoeds samen thuis. Geen uurtjes maar 24/7. Dit brengt veel onrust met zich mee. Dan heb ik het nog niet eens over de angst, de overuren en financiële onzekerheden met alle gevolgen van dien. Zo’n drastische overgang vraagt veel van mensen, iets wat tijd vergt.

Als klap op de vuurpijl worden ouders ook nog eens overspoeld met mail van de school. Duidelijk goed bedoeld maar voor ouders vaak niet te behappen. Mail waarin van alles wordt verwacht en geacht van de ouders. Als het aan de scholen ligt is thuisonderwijs nu een gedwongen feit. Kinderen moeten thuis aan de bak en ouders moeten de rol van een leerkracht innemen. Dreigementen klinken vanuit de school: ‘Kinderen dit is geen vakantie!’ ‘Er moet gewoon gewerkt worden.’ ‘Wij controleren alles!’ Kinderen aan het werk krijgen en houden is bij jonge kinderen al een hele uitdaging, laat staan bij pubers. Of hoe hou je je peuter bezig terwijl jij net een belangrijk telefoontje moet plegen. Ga daar maar aan staan. En dat in een prestatie maatschappij waarin wij nu leven. Probeer dan maar alle ballen hoog te houden. Je kan je voorstellen dat dit extreme druk op families legt.

Laten wij in deze toch al zo heftig tijd kijken naar wat haalbaar is en wat niet en elkaar daarin steunen. -by Bregje

Geplaatst in Amsterdam, Personal

Steeds meer dames achter het glas

Gepost op door -by bregje

De afgelopen dagen zie je bij steeds meer winkels een plexiglasplaat hangen boven de kassa ter bescherming van het winkelpersoneel. Zo ook bij de Primera op het Limburg van Stirumplein. Wanneer ik oogcontact krijg met de dame achter de balie vraag ik haar of zij tegenwoordig een nieuwe baan heeft dat ze achter het glas zit. Heerlijk, zij begrijpt mij meteen. Wat hou ik toch van de Amsterdamse humor. We geinen nog wat verder. De discussie gaat over of de dames inmiddels niet te oud zijn en of zij nog wel wat zullen opleveren. Om de dames gerust te stellen herinner ik hen aan de tweeling van zeventig uit Slotervaart die na 50 jaar pas hun werk als dames van lichte zeden neerlegden. Zouden deze dames eigenlijk nog leven? Gevat als de Primera dame is merkt zij op dat juist de heren in de rij hierop het antwoord weten. Ja, ja, heren wat hebben jullie daarop te zeggen?!

Gebbetjes als deze zijn goud waard in een onzekere en spannende tijd. Voor mij hebben jullie ook een vitaal beroep! -by Bregje

Geplaatst in Personal

De voordelen van het coronavirus

Gepost op door -by bregje

Ik geloof sterk in de woorden van onze wijlen Johan Cruijf. ‘Elk voordeel heb z’n nadeel.’ En elk nadeel heeft z’n voordeel. Laten wij eens met z’n allen kijken naar de voordelen die het coronavirus met zich mee brengt.

Wij mogen van zoveel geluk spreken dat wij in een land wonen dat qua gezondheidszorg in de top 10 van de wereld staat.

Een land waar hamsteren niet nodig is omdat er voldoende voorraden zijn. De run op toiletpapier is dan ook echt ridicuul. Te bedenken dat er zelfs genoeg voorraad is om ook aan die stijgende vraag te voldoen. Bovendien, in het ergste geval, kunnen wij nog altijd onze billen vegen op de Aziatische wijze.

In de zorg en in het onderwijs laat de schoonmaak al jaren te wensen over. Met een beetje geluk wordt er nu echt een keer goed schoongemaakt.

Hoe fijn is het om te zien dat er acties opgezet worden als #coronahulp. Mensen uit heel Nederland die hulp bieden aan anderen die door het coronavirus de deur niet uit kunnen of die een oppas nodig hebben. Het coronavirus opent niet alleen de ogen bij de bevolking maar verbindt ook en zorgt voor saamhorigheid. In Italië zingen mensen samen vanuit hun huis om elkaar moed in te spreken.

Aan het dringende advies van de overheid om thuis te werken lijkt massaal gehoor te worden gegeven. Wat als groot voordeel heeft dat mensen minder de auto pakken. Ik hoef niemand te overtuigen wat voor een voordeel dat is voor het milieu. Maar niet alleen voor het milieu, veel autorijden heeft weerslag op lichaam en geest.

Wat ik zelf als zeer prettig ervaar is dat de binnenstad van Amsterdam weer even van ons Amsterdammers is en het straatbeeld niet wordt bepaald door het massatoerisme. Helaas is er nu bepaald dat ook musea tijdelijk hun deuren sluiten. Hoe bijzonder zou het zijn geweest om het melk meisje van Vermeer van dichtbij te kunnen bewonderen in plaats van langs en over de hoofden van de vele bezoekers heen die het museum dagelijks trekt.

Wanneer je besmet raakt mag je twee weken geen contact hebben met de buitenwereld. Dit betekent dat je twee weken lang aan huis gekluisterd zal zijn. De verveling zal hoe dan ook toe slaan. Hoe kom je je tijd door? Een paar dagen ‘Netflixen en bingewatchen’ is nog best fijn, maar dat houd je ook geen twee weken vol. Ik in ieder geval niet. Je wordt gedwongen opzoek te gaan naar een meer zinvolle activiteit om de verveling te kunnen verdrijven. Iets wat volgens de geleerde bijdraagt aan het creatieve brein. Je kan er ook voor kiezen om je erin te berusten, een mooi moment voor bezinning.

Het zal niemand zijn ontgaan maar iedereen is in de ban van het virus. Het is dan ook het gesprek van de dag. Eindelijk wordt er eens niet geklaagd over het Nederlandse weer.

Ondanks dat het coronavirus over de hele wereld voor een hoop ellende zorgt, zijn er gelukkig dus ook nog voordelen te bedenken.

Wie helpt mij mijn lijstje aan te vullen? -by Bregje

Geplaatst in Personal

Arme zieltjes

Gepost op door -by bregje

Je zal als puber maar niet mee kunnen komen op de middelbare school omdat het niveau te hoog voor je is. Wat zal dat met je zelfbeeld en levensgeluk doen in een toch al zo ingewikkelde periode in je leven, de puberteit. Dat moet wel zijn weerslag hebben op je ontwikkeling.

Docenten van middelbare scholen zien steeds meer brugklassers op een te hoog niveau binnenkomen. Met alle gevolgen van dien. Laat staan wanneer kinderen niet geleerd hebben om om te gaan met tegenslagen en teleurstellingen*.

Is dit te wijten aan het schooladvies van de basisschool? Miscchien ten dele. Fouten kunnen gemaakt worden dus ook bij het geven van een schooladvies. Bovendien denk ik dat een definitief schooladvies veel beter pas op latere leeftijd gegeven zou moeten worden. Maar dit terzijde. Wat ik wel kwalijk vind is als scholen niet vasthouden aan hun eigen bevindingen en zich laten meeslepen of overrulen door argumenten van ouders. Of erger nog dat leerkrachten zich laten omkopen of bezwijken onder de druk van dreigementen dat ouders een rechtszaak zullen aanspannen. Zeker wanneer dit gebeurt doordat de leerkracht onvoldoende backup krijgt van de leidinggevende.

De prestatiedruk op kinderen is de laatste jaren flink toegenomen. Veel ouders beschouwen het VMBO als het afvoerputje van de maatschappij en zullen er alles aan doen om te voorkomen dat hun kind daar heen zal gaan, zelfs als de Cito-score daar wel op duidt. Vanaf groep zeven draait alles om het schooladvies. Kinderen worden massaal naar huiswerkbegeleiding gestuurd en worden klaar gestoomd voor de Cito-eindtoets. Ga maar na wat voor een stress dit geeft. Door al deze begeleiding en extra oefening kan het zijn dat het kind inderdaad een hogere score krijgt dan dat het in voorgaande jaren heeft behaald. Maar of een kind dat hogere niveau ook vast kan houden, meestal niet. Zo schijnt er ook een groep ouders te zijn die op eigen houtje een IQ test laat afnemen bij hun kind en daarmee schermt. Alsof de leercapaciteit van een kind het enige ingrediënt is waar naar gekeken wordt bij het tot stand komen van het schooladvies. Hiervoor wordt gekeken naar hoe goed een kind instaat is om zelfstandig te werken, hoe het zelfvertrouwen is, de concentratie, de leermotivatie maar ook hoe de huiswerkattitude van het kind is. Met alleen een hoog IQ kom je er niet.

Zo denk ik dat je als kind een stuk gelukkiger zal zijn wanneer je naast school ook nog een leven kan hebben. Bovendien ben ik er van overtuigd dat je beter kan opklimmen naar een hoger niveau of beroepsopleiding dan dat je afzakt naar een lager niveau. Ervaring leert dat maar weinig kinderen na afzakken qua niveau de kracht en energie hebben om alsnog weer op te klimmen.

Waar komt deze prestatiedruk vandaan? Mijn verklaring zou zijn dat anno 2020 mensen steeds meer denken dat het leven maakbaar is en daarmee succes en falen een keuze is. Door deze maatschappelijke druk willen ouders, meer dan ooit, het beste uit hun kind halen en vergeten daarbij om echt naar hun kind te kijken en het te accepteren zoals het is. Niet al onze kinderen kunnen later arts of advocaat worden. Sterker nog, ik hoop dat wij over een paar jaar überhaupt nog een loodgieter kunnen laten komen.

Kort om: Mijn advies zou zijn. Stimuleer maar overvraag uw kind niet. Begeleid het op een manier dat talenten tot bloei komen, in het tempo en de mate die past bij het kind. Zoek samen een school die een brugklas met meerdere schooltypes aanbiedt, bijvoorbeeld vmbo/havo. Hiermee wordt de uiteindelijke keuze voor een schooltype uitgesteld en krijgt een kind de kans zich te ontwikkelen op eigen tempo en niveau. -by Bregje

*Lees over dit onderwerp ook mijn blog ‘curlingouders’.

Geplaatst in Personal

Mijn nieuwjaarswens voor 2020

Gepost op door -by bregje

Iedereen bedankt voor alle lieve, warme en openhartige reacties die ik heb mogen ontvangen op mijn blogs ‘Childlesss-not-by-choice’.

Vooral door jullie openhartige verhalen voel ik mij gesteund en niet alleen staan. Juist daarom zou het zo waardevol zijn als anderen deze verhalen ook zouden kunnen horen. Maar wat maakt het dat jullie wel je verhaal aan mij toevertrouwen maar er voor schromen het publiekelijk te delen?

Door alleen onze gelukkige momenten met anderen te delen -met name op social media- creëren wij met z’n allen een schijnwereld. Een schijnwereld die alle stigma’s, taboes en schaamte in stand houdt. Natuurlijk hoef je niet je vuile was buiten te hangen, maar hoe fijn zou het zijn als wij allemaal wat minder krampachtig zouden kunnen zijn over onze onvolmaaktheden en tegenslagen in ons leven. Echt waar, iedereen heeft zijn eigen shit. Je bent echt niet de enige.

Je kwetsbaar opstellen kan doodeng voelen. Ik heb hier, zeker in het begin, enorm mee geworsteld tijdens het schrijven van mijn blogs. Stel dat men mij zwak vindt of nog erger dat ik afgewezen wordt. Het blijft altijd een risico en misschien zijn er wel mensen die voldoening halen uit het consumeren van mijn verhaal om zichzelf daardoor beter voelen. Gelukkig heb ik dat nooit aan den lijve ondervonden. Uit de vele reacties maak ik op dat mensen zich in mijn verhaal herkennen en dat het hen steun biedt. Je kwetsbaar opstellen geeft anderen de mogelijkheid zich ook open op te stellen. Deze wetenschap sterkt mij om mijn verhaal te blijven delen.

Dit brengt mij bij mijn wens voor 2020. Laten wij met z’n allen uit de schijnwereld stappen en wat vaker laten zien wie wij echt zijn.-by Bregje

Geplaatst in Personal

Lieve Marieke,

Gepost op door -by bregje

Wat was ik teleurgesteld dat juist jij, mijn hartsvriendin van vroeger, niet op de reünie van de basisschool aanwezig was. Ik had mij er zo op verheugd jou weer te zien. Vanaf de kleuterschool waren wij onafscheidelijk. Zag je jou dan zag je mij en andersom. Niet alleen op school maar ook daarbuiten. Beiden hadden wij geen andere vriendschappen, wij hadden elkaar. Na de basisschool ging ik verhuizen en scheidden onze wegen.

Wij hebben in de jaren daarna nog enkele malen contact gehad. Ondanks dat wij elkaar uit het oog verloren waren zat jij nog altijd in mijn hart. Altijd op 24 mei, jouw verjaardag, dacht ik aan jou en vroeg ik mij af hoe het met je zou gaan.

Na de reünie wist ik je e-mailadres te achterhalen. Ik zette je naam op mijn to-do list. Ik zou je in de kerstvakantie mailen.

Marieke ik had nog zo graag met jouw willen terug kijken op onze jeugd, je willen laten weten hoe belangrijk onze vriendschap voor mij was en ik had willen weten hoe het jouw verder was vergaan in het leven.

Wie had dat kunnen bedenken … ik was te laat. Een paar dagen na kerst werd je gevonden in je apartment. Net als bij je zus, had je hart het begeven. Men was jou gaan zoeken omdat je niet was komen opdagen op je werk en dat terwijl je daar altijd zo accuraat en toegewijd was.

Lieve Marieke, had ik je toen maar meteen gemaild…. -by Bregje

Mijn gedachten gaan uit naar jouw moeder, je zussen en jouw broer.

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice IX feestdagen

Gepost op door -by bregje

Wat ‘the most wonderful time of the year’ zou moeten zijn, vind ik de moeilijkste tijd van het jaar.

Ik deel hier mijn verhaal niet uit verwijt of om medelijden te wekken, maar meer om begrip en steun te krijgen voor wat mijn onvervulde kinderwens met mij doet. Kinderloosheid is iets blijvends, iets wat niet zal verdwijnen, hooguit zal veranderen. Keer op keer word ik geconfronteerd met gebeurtenissen die aan mij voorbij gaan. Dit kunnen grote dingen zijn zoals geboorte, afstuderen of straks oma worden, maar juist ook de alledaagse oh zo gewone dingen als je kind instoppen, de armpjes om je heen als het gevallen is, de trotst en de vertedering die je als ouder voelt. Gemis wat altijd blijft bestaan.

De decembermaand is een periode waarin het gezin centraal staat en alles draait om het gezellig samen zijn. De media speelt hier handig op in. Je wordt voortdurend geconfronteerd met gezellige plaatjes van kinderen met rode koontjes tijdens sinterklaasavond en families aan het kerstdiner.

Vrienden worden opgeslokt door alle activiteiten met hun gezin waar ik als vrouw zonder kinderen niet bij hoor: Sint Maarten, de intocht van Sinterklaas, surprises maken, pakjesavond en het kerstdiner op school met aansluitend de eindejaarsborrel voor de ouders.

En als kers op de taart het kerstdiner met mijn eigen familie. Tuurlijk hoor ik daarbij. Maar als je bedenkt dat alleen al mijn oudste ‘broer’ met zijn gezin ondertussen het gezelschap met z’n achten vertegenwoordigt, terwijl ik alleen kom, dan kan je je voorstellen dat dit mij niet in de koude kleren gaat zitten.

Tweede kerstdag ga ik lekker met een dierbare vriendin trainen en mag ik alle opgebouwde spanning en frustraties eruit slaan. Wat zal ik blij zijn als ook oud en nieuw voorbij is en het weer 2 januari is.

Voordat mijn vrienden kinderen kregen gingen wij met oud en nieuw altijd uit met z’n allen. Inmiddels blijft eigenlijk iedereen thuis en viert de jaarwisseling in gezinsverband met vrienden of buren met kinderen in vaak dezelfde leeftijdscategorie als hun eigen kroost. Niemand vindt dat raar of heeft daar een oordeel over. Als ik het zou vragen, zou ik mij naar alle waarschijnlijkheid zo kunnen aansluiten, maar gezien ik de hele week al grieperig ben, blijf ik eigenlijk liever thuis. Al weet ik intussen uit ervaring dat ik mij dan wel zal moeten wapenen tegen de oordelen van anderen.

Oud en nieuw is onderhand een zwaar overrated feestje geworden wat overigens niet betekent dat het niet gezellig kan worden. Maar geef ze de kost die de tijd tot middernacht uitzitten om klokslag 12:00 elkaar in de armen te vallen en gelukkig nieuwjaar te wensen om vervolgens zo snel mogelijk hun bed in kruipen.

Uitgaan heb ik in mijn leven meer dan voldoende gedaan, dat mis ik zeker niet. Stiekem wil ik niks liever dan met een eigen gezinnetje de jaarwisseling vieren, maar die keuze is er niet. De keuze is dus of mij aansluiten of alleen thuisblijven met de jaarwisseling. Welke keuze ik ook maak het blijft een beladen moment waarop de pijn, het verdriet, de leegte en het gemis extra zwaar valt. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice VIII ‘geluksmomentje’

Gepost op door -by bregje

Vrijdagmiddag tegen tweeën in groep 5. De kinderen moeten nog een half uurtje zelfstandig werken en daarna is er tijd voor een creatieve opdracht. Wanneer ik tijdens mijn ronde langs alle tafeltjes bij Alex kom geeft hij aan geen zin meer te hebben om te werken. We hebben een kort gesprekje over wat hij en ik wel en niet leuk vinden en soms toch moeten doen. Helaas bestaat het leven nu eenmaal niet alleen maar uit leuke dingen.

Alex vertelt mij dat hij eigenlijk nooit zin heeft om naar school te gaan, behalve de vrijdag. Nietsvermoedend vraag ik hem waarom hij wel graag op vrijdag naar school gaat. ‘Omdat jij er dan bent.’ Ik geef hem te kennen dat ik het ook fijn vind dat hij er is.

Wanneer ik even later naar hem kijk zie ik hem geconcentreerd werken. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Wat zou jij doen?

Gepost op door -by bregje

Dat Amsterdam kampt met een groeiend lerarentekort is niemand vreemd. Vorige week heeft de eerste basisschool zijn deuren moeten sluiten.

Met name op de zogeheten achterstandsscholen is het tekort groot. De nood is zo hoog dat scholen door overmacht klassen samenvoegen of niet in staat zijn om een bevoegde leraar voor de klas te zetten. Geloof mij dit zijn geen uitzonderingen.

Zo stond ik gisteren voor een groep die de afgelopen weken al verschillende invallers had gezien. Op dagen dat er niemand beschikbaar is wordt de groep opgevangen door een assistent, niveau 3. Een schat van een meid, met hart voor de kinderen, maar duidelijk niet bekwaam.

Door het nijpende tekort loopt de werkdruk van de leerkrachten nog meer op met als gevolg dat hun weerstand afneemt. Ga er dan maar aan staan om geen klassen naar huis te sturen bij het uitbreken van een griepepidemie. Dat er snel iets moet gebeuren zal duidelijk zijn. Maar wat?

Vandaag kreeg ik een mail van de gemeente Amsterdam dat ik in aanmerking kom voor een gratis griepprik. Niet omdat ik qua gezondheid of leeftijd in de risico groep val maar puur omdat de gemeente hoopt hiermee de gevolgen van de griepgolf voor de scholen en leerlingen te beperken.

Een druppel op een gloeiende plaat. Zou jij je laten inenten? -by Bregje

Geplaatst in Personal

Ieuwwww!

Gepost op door -by bregje

Ieuwwwww

Momenteel kan de temperatuur in Valencia oplopen tot zo’n 42 C. Gelukkig heeft mijn verblijf een lift. Gezien mijn appartement op de zesde verdieping zit is dit zeker geen overbodige luxe. Al is deze lift op-zichzelf alles behalve luxe te noemen. Met passen en meten pas je er net aan met z’n drieën in. Het is een lift van het ouderwetse kaliber. Zo één die nog door een katrol aan de buitengevel omhoog wordt gehesen. Letterlijk een hysbakje, zoals de Zuid-Afrikanen een lift noemen.

Hoe geweldig zou het zijn als deze lift kon spreken en dat het ons in ‘geuren en kleuren’ zou kunnen vertellen wie haar gebruikers zijn, ieder met hun eigen verhaal. Maar helaas. Wat de lift wél kan, mede door de afmeting en de temperatuur, is iets vertellen over de geur van de verschillende gebRUIKERS.

In de drie weken dat ik van deze lift gebruik heb gemaakt heb ik van alles mogen ruiken. Wist je dat geurwaardering vaak cultureel bepaald is en dat het primaire doel van reuk afstoten of aantrekken is. Nou kan ik je vertellen dat ik geen van de luchten die ik daar heb geroken aantrekkelijk vond. Sommige waren te behappen maar de meeste waren toch echt ronduit smerig. Wat dacht je van de geur van een natte hond of een penetrante zweetlucht, terwijl jijzelf net fris en gedoucht uit de airco komt. Of etensluchten en dan vooral die verrotte, vergiste en gefermenteerde resten ervan in een vuilniszak. Krijg je er een ‘beeld’ bij? Nog maar niet te spreken over de ondefinieerbare vieze geuren die je neus binnendringen en in je schone goed gaan zitten.

Naast al die smerige luchten zijn er ook geuren die herinneringen oproepen. Zo heb ik het vermoeden dat er in het pand een oud dametje woont dat elke dag een flinke hoeveelheid ‘4711’ opspuit alvorens zij in de lift stapt. Het is de zelfde eau de cologne als mijn oma gebruikte.

Jammer genoeg zal het echte verhaal achter alle geuren voor ons een vraag blijven en voor de lift een weet. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Eye opener

Gepost op door -by bregje

Je stelt je kwetsbaar op en wordt zielig bevonden. Je lijdt in stilte en houdt alle schijn op en mensen benijden je om je fantastische leven.

Ik heb het hier niet alleen over het ogenschijnlijk perfecte leven op social media. Bedenk maar eens, of misschien doe je het zelf wel, hoeveel mensen jij kent die altijd vertellen dat het goed met hen gaat en anderen willen doen geloven dat het hen geen enkele moeite kost om altijd alle ballen hoog te houden.

Wat is het toch dat wij ons zo schamen voor onze ‘tekortkomingen’. Zeker in een maatschappij waar de illusie heerst dat ons geluk in het leven maakbaar is neemt de druk om het perfecte leven te leiden toe. Laat nu net in veel gevallen een verwachting een uitgestelde teleurstelling zijn. Hou toch op met deze poppenkast. Allemaal hebben we ergens dat gevoel dat we niet goed genoeg zijn. Dat we het niet waard zijn om lief te hebben. Laten wij nou gewoon eens toegeven dat wij niet zo perfect zijn zoals dat wij graag zouden willen.

Het is niet dat ik geen gêne ken daar waar het gaat om het delen van mijn eigen worstelingen. Iedereen kent schaamte. De angst om niet te voldoen aan de norm. Vaak genoeg moet ik mij tijdens het bloggen over mijn eigen schaamte, gegrond of ongegrond, heen zetten. Inmiddels weet ik dat veel anderen baat hebben bij mijn verhalen over ‘Childless-not-by-choice’. Mensen herkennen zich in mijn verhaal en gebruiken het om erkenning en begrip te krijgen bij mensen in hun eigen omgeving.

Toen ik in mijn vorige blog schreef, dat ik deze vakantie meer dan ooit op mijzelf ben aangewezen, vond ik dat best lastig om toe te geven. Schaamte dat men over mij zal oordelen, dat er iets mis met mij is omdat ik niet voldoe aan ‘het perfecte plaatje’. Belachelijk eigenlijk dat ik mij schaam voor iets waar ik op zich weinig aan kan doen. Sterker nog ik hàd graag aan het perfecte plaatje, in de vorm van een gezinnetje, voldaan. Als ik mij al ergens over zou moeten schamen is het hooguit het feit dat ik te onbezonnen mijn vakantie heb geboekt. Ik hou enorm van interactie met andere mensen, dat verrijkt voor mij een vakantie. Valencia is in dat opzicht voor mij niet de handigste keuze geweest. Ik had kunnen weten dat contact leggen met anderen verdomde lastig is als je niet dezelfde taal spreekt. Bovendien zie je zelden een Spanjaard alleen. En om nu op een bomvol terras met luidruchtige groepen Spanjaarden alleen te gaan zitten, ik in ieder geval niet. Dáárin heb ik gefaald. Ik had net even wat beter moeten nadenken voordat ik ging boeken.

Zouden wij het anderen en daarmee ons zelf het niet veel gemakkelijker maken als wij vaker openlijk zouden toegeven dat wij allen imperfect zijn en fouten maken. Het zou een hoop schaamte schelen en misschien zou ‘een perfect plaatje’ dan niet eens bestaan! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice VII ‘confronterend’

Gepost op door -by bregje

Mijn oudste neef heeft een gezin met vier jongens. De oudste wordt eerdaags 20, de jongste is 14 jaar. Zij hebben onlangs een appartement in Valencia gekocht. Mede door hun goede verhalen heb ik spontaan zelf drie weken Valencia geboekt.

De eerste week van mijn verblijf was mijn neef met zijn gezin ook hier in Valencia. Een aantal maal hebben wij samen opgetrokken. Benijdenswaardig te zien hoe fijn zij het hebben als gezin. Zowel mijn neef met zijn vrouw, als zij met de kinderen én als de kinderen onderling. Niet dat er nooit een onvertogen woord valt, maar dat is normaal. Hoe heerlijk ik het ook vond om mij aan te sluiten bij hen, zo confronterend was het te realiseren dat dit niet voor mij is weggelegd. Zo trots als zij zijn op hun vier jongens en de liefde die de jongens hebben voor elkaar en voor hun ouders.

Nu zij terug naar Nederland zijn besef ik mij dat Valencia een heerlijke en romantische stad is voor families en geliefden, maar voor iemand alleen die taal niet spreekt is het minder aantrekkelijk. Bovendien doen de Valecianen nooit iets alleen. Meer dan ooit word ik geconfronteerd met het feit dat ik ‘Childless-not-by-choice’ ben en geen partner heb. Geef mij wat dat betreft maar New York. Een stad waar het heel normaal is dat je alleen dingen onderneemt en waar de taal voor mij geen barrière is.

Ik ben hier volledig aangewezen op mijzelf. Iets wat niet altijd even gemakkelijk is. Gelukkig ben ik gezegend met fijne vrienden en familie met wie ik regelmatig bel. De laatste week komt mijn zus. Ik kijk daar erg naar uit, maar tot die tijd ga ik mijn schouders eronder zetten en er het beste van maken. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice VI (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Moederdag

Net als Valentijnsdag is Moederdag overgewaaid uit Amerika. Of het nu wel of niet commerciële onzin is en afgeschaft moet worden, voor mij is het ergens toch een beladen dag.

Uitgerekend op een dag als vandaag heb ik afgesproken met de zoon (26) van vrienden van mij om te lunchen. Ik ken hem sinds dat hij een jochie van vier is. Ik ben getuige geweest van hoe dit kleine mannetje is uitgegroeid tot een volwassen man die goed en zeer bewust in het leven staat. Mijn complimenten op de eerste plaatst aan hem, maar ook zeker aan zijn ouders in hoe zij hem hebben begeleid in dit proces.

Misschien vraag je je af wat dit te maken heeft met Moederdag. Enerzijds helemaal niks. Mijn band met deze jongen* is niet te vergelijken met het hebben van eigen kinderen of de liefde voor mijn (ex) stiefkinderen, maar aan de andere kant helpt het mij wel te beseffen en te koesteren wat ik wel heb.

Ik ben blij dat ik, hoe klein deze rol ook is, deel mag uit maken van zijn leven door één keer in de zoveel tijd met hem sparren over zaken die hem bezig houden.

En dan te bedenken dat deze jongen, die met zoveel lof en liefde over zijn ouders spreekt, zelf geen Moederdag viert.-by Bregje

*en jongere broer

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice V (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

De impact van songteksten.

In één van mijn vorige blogs schreef ik dat elke confrontatie met mijn kinderloosheid is als een druppel in een emmer die langzaam volloopt. Eens in de zoveel tijd loopt mijn emmer over.

Een aantal dagen zitten mijn tranen al hoog. Dankzij ‘ver weg van jou’ van Anouk komen mijn tranen los. Vooral de zin ‘Want als ik naar je kijk, zie ik mezelf in jou’ raakt mij diep. Nieuwe tranen rollen over mijn wangen. Zoals ik mij nu voel kan ik nog wel uren door huilen. Maar helaas, er zit een vriendin op mij te wachten. Bovendien hoor ik de woorden van mijn rouw- therapeut in mijn achterhoofd galmen: ‘Een kwartiertje huilen is genoeg, daarna wordt het zelfmedelijden.’

Wat muziek wel niet kan losmaken. Zo vergeet ik nooit meer waar en wanneer ik het nummer ‘Dochters’ van Marco Borsato voor het eerst hoorde. Het schalde door de wachtkamer van notabene de fertiliteits-kliniek! De tekst deed mij ineen krimpen. Hoe zal dat voor al die andere mensen op dat moment in de wachtkamer zijn geweest. Een plek waar wij allemaal met hetzelfde doel zaten… het krijgen van een dochter of een zoon. -by Bregje

Ver Weg Van Jou Anouk
Jouw eerste lach, die eerste stap
Het lijkt wel of het gisteren was
Ik laat je los, voor het eerst alleen
Zoveel dingen gaan door me heen
En ook al wordt de afstand groot
Geen zee is te ruw en weg te hoog
Want als ik naar je kijk, zie ik mezelf in jou
M’n lieve zoon, je hebt geen weet hoeveel ik van je hou
Met beide ogen dicht kus ik jouw hoofd
‘k Voel me rijk nu je hier nog bij me ligt
En wat ik soms zei
Of wat ik deed
’t Maakte jou wel eens van slag
Ik vraag alleen dat je nooit vergeet
Dat mijn hart al toen zo zag
’t Was niet altijd zo bedoeld
En ik hoop dat jij je veilig hebt gevoeld
Want als ik naar je kijk, zie ik mezelf in jou
M’n lieve zoon, je hebt geen weet hoeveel ik van je hou
Met beide ogen dicht pak ik je stevig vast
‘k Voel me rijk nu je hier nog bij me ligt
Nu je hier nog bij me ligt
Ver weg van jou, volg je hart
Ik zal je missen
Een nieuwe start, tot gauw
Ik hou van jou
Geplaatst in Personal

‘Leaving Neverland’

Gepost op door -by bregje

Afgelopen vrijdag ging de documentaire ‘Leaving Neverland’ in première. In deze documentaire worden de aanklachten wegens seksueel misbruik tegen Michael Jackson belicht. Tijdens zijn leven is ‘The King of Pop’ vaak beschuldigd van seksueel misbruik, maar hij werd nooit officieel schuldig bevonden.

Je hoeft geen hogere wiskunde te hebben gestudeerd om te zien dat het opgroeien in de spotlights grote schadelijke gevolgen heeft gehad op de emotionele ontwikkeling van de jonge Michael. Wat dat betreft zou ik niet raar op kijken als hij zich daadwerkelijk schuldig heeft gemaakt aan seksueel misbruik.

Waar ik vooral benieuwd naar ben in deze documentaire is of de rol van de ouders van deze vermeende slachtoffertjes ook belicht wordt. Er bestaat geen prototype pedoseksueel, maar welke gezond nadenkende ouder laat nou zijn jonge kind alleen bij deze zichtbaar beschadigde man… -by Bregje

Geplaatst in Personal

Natte doos…

Gepost op door -by bregje

Het miezert al de hele dag. Ik heb geen keuze, ik moet toch even mijn retourzending afleveren bij het postagentschap bij mij in de buurt.

Het is er druk en gezellig. Het personeel is altijd even goedlachs en in voor een gebbetje. Eenmaal aan de beurt geef ik mijn retourzending aan de dame achter de balie. ‘Sorry, het is een natte doos.’ Zij barst in lachen uit en vraagt mij of ik een natte doos heb. Op dat moment realiseer ik mij pas wat ik heb gezegd. Ik kleur ervan.

Even hebben wij het over en weer over gênante situaties. Ik vertel haar wat een topic in het jeugdjournaal over het woord vagina met pré-pubers kan doen. Terwijl ik weg loop roept zij mij na: ‘Jij doet pubers?’… ‘Ik? Nee hoor, pubers doen is strafbaar!’ -by Bregje

Geplaatst in Personal

Dit geloof je niet…

Gepost op door -by bregje

In het centrum van Amsterdam ligt het luxe vijf sterren hotel ‘Okura’. De prijzen voor een overnachting variëren hier tussen de €184,50 voor een simpele hotelkamer en €12.500,- voor de Imperial Suite met een oppervlakte van 485 m2. De suite bevindt zich op de 17e en 18e etage en is voorzien van twee slaapkamers, twee badkamers en een privé-bioscoop. De suite biedt naast complete privacy ook een panoramische uitzicht over de stad. Gasten kunnen genieten van de vele faciliteiten en privileges die gepaard gaan met de meest prestigieuze en luxueuze suite van de Benelux. In een hotel als deze mag je toch wel enige service en representativiteit verwachten.

Bij aankomst lukt het mij, na enige worsteling met andere oude barrels, om mijn fietst te stallen in het overvolle fietsenrek tegenover de entree van het hotel. Door de glazenpui zie ik dat er wordt gewerkt aan de hoofdingang. Het rest mij om de nooddeur te nemen die opengehouden wordt door een plastic deurstopper. Met moeite wurm ik mij door de smalle opening naar binnen. Waar is toch die piccolo die voor mij de deur openhoudt en mij de receptie wijst. Eenmaal binnen in dit prestigieuze hotel vraag ik de schoonmaker, die dichter bij mij staat dan de ‘dienstdoende’ piccolo, waar de receptie is.

Achter de balie van de receptie staat ‘Floris’. Floris ziet eruit als het prototype student medicijnen in zijn colbert met te korte mouwen. Elke sociale klasse kent zijn eigen namen. Zo is de naam Floris een echte elitenaam, ook wel NRC- of hockeynaam genoemd. Deze Floris doet zijn naam zeker eer aan, zijn uiterlijk past precies bij hem. Of Floris met zijn te korte mouwen ook in het luxe Okura past is nog maar de vraag.

Wanneer ik de dinerbon, waarvoor ik was gekomen, moet afrekenen leg ik mijn pas op het pinapparaat. Floris geeft aan dat ik niet contactloos kan betalen. Op mijn uiterst verbaasde reactie dat ik in een luxe hotel als het Okura verwacht contactloos te kunnen pinnen krijg ik terug: ‘Wij houden graag oude tradities in ere, mevrouw.’ Beetje jammer alleen dat onze Floris, met zijn tradities, niet thuis geeft op het moment dat ik een kamer wil boeken voor de prijs van 10 jaar geleden. -by bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice IV (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Een hard gelag

Ooit gerealiseerd dat wanneer je een relatie aangaat met iemand met kinderen het risico heel groot is dat wanneer de relatie misloopt je niet alleen je partner kwijt raakt maar ook de kinderen. Het aangaan van een relatie met iemand met kinderen is op zich al een behoorlijke uitdaging zal ik je zeggen. Voor mij als vrouw zonder kinderen een man daten met kinderen betekent dat ik mij moet aanpassen aan de omgangsregelingen en alle ontwikkelingen die zich buiten mij om al gevormd hebben. Daarbij komt dat elke vader uiteindelijk altijd zijn kind(eren) boven mij zal stellen. Wat ik ook heel natuurlijk vind, maar wat zeker niet altijd even gemakkelijk is.

Ik had een relatie met een man met een zoon en dochter uit een eerder huwelijk. Ondanks dat het zeker geen gemakkelijk relatie was, was ik gelukkig met hem en met zijn kinderen. Onze breuk kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel, vlak na het beëindigen van mijn fertiliteitstracject. In korte tijd kreeg mijn partner heftige psychiatrisch klachten en verbrak hij onze relatie. Uit respect naar hem wil ik hier niet verder op in gaan. Op het moment van de breuk waren zijn kinderen respectievelijk 14 en 17 jaar. Omdat de situatie al ingewikkeld genoeg was wilde ik niet dat de kinderen in een loyaliteitsconflict zouden komen met hun vader door met mij contact te onderhouden. Ik besloot mij terug te trekken.

Ik was niet alleen mijn partner kwijt, maar ook zijn kinderen. Vooral voor het gemis van de kinderen was weinig begrip. Dit is een hard gelag wat maar weinig mensen zich realiseren en als men zich dit al realiseert dan is er vaak weinig begrip voor. Auteur Manu Keirse beschrijft dit als ‘Geen recht op verdriet’. Ik heb dit ook aan den lijve ervaren. Hoezo miste ik kinderen die niet eens mijn eigen kinderen zijn. Ik heb mij nooit hun moeder gevoeld of willen voelen, zij hebben een fijne moeder. Zelf zal ik nooit weten hoe het is om eigen kinderen te hebben, maar stiefkinderen ‘hebben’ komt wel het dichtst bij dit gevoel. Ik heb hen van dichtbij mogen zien opgroeien en in mijn hart mogen sluiten. Iets wat ik als zeer waardevol ervaar en koester. Door het meisje heb ik een stuk van mijn eigen pubertijd kunnen herbeleven.

Onbegrip komt veelal voort uit onwetendheid. Laat staan dat men opzettelijk de ander kwetst. Mijn moeder en stiefvader hebben samen een hele rits aan kleinkinderen. In hun keuken hangen foto’s van alle (klein)kinderen. Ik heb het altijd als zeer pijnlijk ervaren dat er op deze muur geen plek was voor mijn partner en stiefkinderen. Ik heb toen zelf maar een fotolijst gefabriceerd met foto’s van ons viertjes. Nadat het uit was kreeg ik deze lijst terug van mijn moeder. Op mijn voorstel om mijn voormalig partner uit de lijst te halen kreeg ik geen gehoor. En dat terwijl zij zelf stiefoma is. Of ik het haar verwijt? Destijds zeer zeker. Nu denk ik dat zij zich dit nooit zo heeft gerealiseerd en het misschien anders heeft beleefd. Mijn moeder heeft mij altijd enorm gesteund, waar ik haar dankbaar voor ben, maar hierin is zij onbewust te kort geschoten. En zij is hierin zeker niet de enige geweest.

De jaren na de breuk waren een rollercoaster. Ik was weer alleen, miste de kinderen en het leven wat daarbij hoorde en moest mijn ‘Childless-not-by-choice’ een plek gaan geven. Nu heb ik weer ruimte in mijn leven voor een nieuwe partner. Hoe graag ik zelf ook kinderen had gekregen, in deze fase van mijn leven wil ik het liefst een relatie met een man zonder kinderen of in ieder geval met oudere kinderen. Grotendeels omdat jonge kinderen niet meer in mijn leven passen. Mijn kind zou gevoelsmatig nu een jaar of 15 zijn. Maar ook omdat ik met een nieuwe partner van de vrijheid wil genieten die past bij een kinderloos bestaan.

Moeder zal ik niet meer worden en een actieve rol als stiefmoeder wil ik niet meer, de angst om opnieuw te verliezen is te groot. Ik geniet enorm van de band die ik heb met de kinderen van familie en vrienden. Een band die er al jaren is en niet zomaar verbroken zal worden. Mijn hoop is nu gevestigd op het ooit Oma worden. Een titel die past bij elke grijze kop. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Lekker hypocriet (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Tik maar eens voor de gein ‘vegan’ en ‘Berlin’ in bij zoekopdrachten.

De lijst die dan verschijnt is oneindig. In heel hip Berlijn struikel je over de verantwoorde eettentjes en winkeltjes. Maar ondertussen….

Ik sta verstelt van het grote aantal mensen dat hier nog rookt en drinkt. Het ‘sjekkie’ onder de armen is misschien ‘verschwunden’, maar het wordt hier nog vol op gerold, gelikt en gerookt, ongeacht leeftijd en afkomst.

Ze mogen op dit gebied dan iets wat hypocriet zijn, maar klant vriendelijk zijn zij wel. De Amsterdammers kunnen dáár nog een puntje aan zuigen!!! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Hellup, ik word ouder!

Gepost op door -by bregje

Uiterlijk speelt een steeds grotere rol in onze maatschappij. Ouder worden wordt vooral geassocieerd met aftakeling en verval. Niemand staat te popelen om ouder te worden. Ik al zeker niet.

Ouder worden laat hoe dan ook zijn sporen achter, je kan hooguit het hele proces een beetje vertragen door een gezonde levensstijl, verantwoorde voeding en het beperken van slechte gewoontes.Op een gegeven moment krijgt iedereen last van phpd-tjes*.Zowel fysiek als mentaal neemt uiteindelijk alles af. Iemand zei eens gekscherend: ‘Alles zakt, behalve je tandvlees dat kruipt op.’Je oogleden zakken over je ogen, je wespentaille verdwijnt, dat leuke kuiltje in je wang is ineens een diepe groef en hoe hard je ook traint er is geen ontkomen aan- ook jouw onderarmen zullen ooit mee gaan zwaaien als de nek van een kalkoen. Nog maar niet te spreken over het aantal centimeters dat je borsten en billen zakken gedurende je leven.Het enige voordeel, en daar houd ik mij voor nu maar aan vast, is dat je steeds beter leert relativeren en daarmee uiterlijk steeds minder belangrijk zal worden.

Laatst werd er naar mij gefloten vanaf een steiger. Mijn eerste reactie was geërgerd, maar al snel voelde ik mij gevleid. Wat een verademing, ik ben nog de moeite waard om naar te fluiten. Mijn advies aan alle vrouwen die een hekel hebben van fluitende bouwvakkers, geniet ervan zolang als het nog gebeurt. Ooit zal je met weemoed hier naar terug verlangen.

Ongeacht hoe hard je ook probeert het tegen te gaan, iedereen zal er vroeg of laat aan moeten geloven. Helaas is er niks aan te doen. Of toch wel? Waar ligt jouw grens? Je sexy lingerie vervangen voor corrigerend ondergoed, je tanden bleken, je laten verleiden tot een prikkie voor een prikkie, je partner inruilen voor een jonger exemplaar of bij een vagina verjongingsingreep om weer net zo’n strak kutje te krijgen als voor de bevalling? Plastische chirurgie is voor sommigen een ‘no go’, voor anderen is het een prima oplossing. Een sociaal debat. Wat is nog nog acceptabel en wat niet meer is een dunne lijn. Wat vertellen we onze kinderen als zij plastische chirurgie willen?

Mooi ouder worden gaat over meer dan alleen uiterlijk. Het gaat over het accepteren en waarderen van het onvermijdelijkheid, het ouder worden. Ik denk dat je moet streven om op elke leeftijd de beste versie van jezelf te zijn door goed te zorgen voor lichaam en geest. Wees eerlijk het is niet alleen een jong bekkie dat aantrekkelijk maakt, het is een stralende persoonlijkheid die je mooi maakt.

Het enige waar je geen invloed op hebt is de erfelijkheidsfactor. Mijn oma is, tot zij op 98 jarige leeftijd haar laatste adem uitblies, altijd een mooie dame geweest. Ook mijn moeder heeft op haar 73ste niets te klagen. Mijn voorland is dus gunstig gestemd. Ben ik even blij dat ik de zelfde genen heb.

Ook al weet ik dat ik niet mag klagen, toch vind ook ik het proces van ouder worden best confronterend. Waarom kunnen we de schoonheid van ouder worden niet gewoon waarderen ?! Waar mijn grens ligt weet ik nog niet, wat ik wel weet is dat ook mijn grens langzaam aan vervaagt naarmate het verval verder intreed. -by Bregje

*pijntje hier, pijntje daar.

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice III (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Het is inmiddels zeven jaar geleden dat ik mijn fertiliteitstraject heb afgesloten. Het begin van een proces waarin ik afscheid moet nemen van het toekomstbeeld dat ik altijd heb gehad. Wat eerst een open wond was is nu een trekkend litteken.

Childless-not-by-choice ben ik altijd, het is niet iets wat ik aan en uit kan zetten. Het is een gegeven waar ik continu, bewust en onbewust, mee wordt geconfronteerd. Een sluimerde pijn. Het is als een emmer die langzaam vol loopt. Elke confrontatie met mijn kinderloosheid is een druppel in de emmer. Eens in de zoveel tijd loopt mijn emmer over. Tranen, zoveel tranen. Soms zie ik ze aankomen, soms overvalt het mij.

Rouw om kinderloosheid wordt onderschat. Ik stuit vaak op onbegrip domweg omdat mensen zich niet realiseren hoe gevoelig het onderwerp ligt en komen ongevraagd met grappen en allerhande adviezen aanzetten of zij hebben geen idee wat voor impact hun verhaal op mij heeft. Sommige vragen zijn echt killing: ‘Hoe kan het dat zo’n mooie vrouw als jjj geen partner en kinderen heeft?’ vind ik killing. Maar ook ogenschijnlijk onschuldige vragen dragen bij aan het vollopen van mijn emmer. Altijd wanneer ik iemand nieuw ontmoet – en dat is nog al eens- krijg ik vroeg of laat de vraag of ik kinderen heb. Ondanks dat deze vraag mij niet meer uit het veld slaat, raakt deze mij nog altijd. Met Koningsdag kwam ik een oude bekende tegen. Uiteraard kwam de vraag of ik kinderen heb. ‘Had dat gezegd dan had ik je zwanger gemaakt!’ was zijn reactie toen hij hoorde dat ik ongewenst kinderloos ben gebleven. Gelukkig zijn reacties als deze niet alledaags, maar helaas niet uitzonderlijk.

Met name in de periode dat ik net wist dat ik geen moeder meer zou worden was het voor mij een te grote opgave om naar feestjes te gaan waar ook kinderen genodigd waren. Dit was niet alleen lastig voor mij, maar ook voor mijn vrienden. Moesten zij mij nu wel of niet uitnodigen? Als zij mij niet hadden uitgenodigd was ik gekwetst, als zij verwachtte dat ik zou komen was ik beledigd. Enerzijds wilde ik er graag bij blijven horen, anderzijds was het te confronterend. Wanneer ik nu uitgenodigd wordt ga ik wel, waarbij ik het moment van alleen zonder kinderen binnenkomen het lastigst vind. Vaak ben ik de enige vrouw zonder kinderen. Waar ik al schrijvende achter kwam is dat ik meestal het gesprek over de kinderen aan ga. Deels zal dat beroepsdeformatie zijn, deels zal ik dat doen om mij een houding te geven.

Mijn moeder is hertrouwd. In ons samengestelde gezin zijn nu 9 neefjes en een nichtje. Zeker toen zij nog klein waren kon ik mij zo alleen voelen op familiefeestjes. Iedereen had z’n handen vol aan z’n eigen kroost. Terugdenkend vermoed ik dat zij mij op dit soort dagen benijde. Echt ontspannen voel ik mij nog steeds niet op feestjes mét kinderen, maar misschien komt dit nog.

Childless-not-by-choice gaat veel verder dan alleen kinderloos blijven. Een wens die ik al sinds mijn eigen kindertijd koesterde, iets wat altijd vanzelfsprekend was in mijn leven, is nu een gepasseerd station. Ik moet afscheid nemen van mijn kinderwens, mijn status als moeder, mijn toekomstbeeld, het moederschap en alles wat daarbij hoort. Zoveel dingen die ik nooit zal weten en moet missen. Hoe had mijn kind eruit gezien, had het dezelfde humor gehad, zou het veel vriendjes hebben gehad? Zo heb ik nog oneindig veel vragen die onbeantwoord zullen blijven. Wat zou het fijn zijn geweest als ik de kans had gekregen om mijn eigen jeugd door mijn kind te herbeleven. Dit kind was met open armen ontvangen door mijn familie en vrienden. Ook voor hen is dit een gemis.

Of ik mijn kinderloosheid ooit volledig kan accepteren weet ik niet, dat ik het moet gaan aanvaarden wel. Ik zal ik mijn leven opnieuw moeten inrichten. Op dit moment weet ik niet wat het gezinnetje dat ik altijd graag wilde kan vervangen.

Rouw betekent verlies. Maar hoe moet je rouwen om iets wat er nooit is geweest. Voor de omgeving is dit lastig te bevatten. In het begin was er ruimte voor mijn gevoel, nu wordt er nooit meer naar gevraagd. Het lijkt alsof ik er zo langzamerhand maar overheen moet zijn. Het is een proces van jaren ben ik bang. Het gaat gepaard met gevoelens van verdriet, boosheid, machteloosheid, eenzaamheid, er niet bij horen, ontkenning, onbegrip, leegte, jaloezie, angst en schaamte. Vooral dat laatste zit mij erg in de weg. Schaamte is de angst voor afkeuring of niet geaccepteerd worden. Deze schaamte wordt gevoed door het taboe wat er nog steeds ligt op ongewenste kinderloosheid.

Ik heb altijd een druk sociaal leven gehad. Inmiddels is dit een een stuk minder. Vrijwel al mijn vrienden hebben kinderen. De afgelopen jaren heb ik veel vrienden verloren, simpel weg omdat onze levens niet meer matchte. De vrienden die ik nog heb zie ik minder frequent. Kinderen grootbrengen kost tijd, veel tijd. Tijd waarin ik mijn vrienden niet zie en tijd die ik alleen door breng. Gelukkig kan ik mij goed vermaken en kan ik goed alleen zijn Ik heb leuke vrienden, hobby’s, een leuke baan en ik sport twee keer per week. Dit neemt niet weg dat ik vaak meer alleen ben dan mij lief is.

Veel mensen denken dat de oplossing ligt in nog een hobby, een hond of meer vrienden. Dat is slechts ten dele de oplossing. Dat het fijn zou zijn om gelijkgestemde te ontmoeten kan ik niet ontkennen, maar zolang ik mijn nieuwe toekomstperspectief niet accepteer en omarm zal ik mij altijd alleen blijven voelen. Hoeveel vrienden ik ook om mij heen verzamel.

Het aangaan van liefdesrelaties is op zich al een uitdaging en zeker als hij kinderen heeft. Naast het feit dat ik mij altijd zal moeten aanpassen aan de omgangsregelingen die er zijn heb ik vaak ook een andere behoefte aan ‘tijd voor elkaar’ met name tijdens weekenden en vakanties. Daar waar hij naast zijn tijd voor zijn kinderen ook behoefte heeft aan tijd voor zichzelf en zijn vrienden wil ik er samen met hem op uit trekken. Dit verschil in behoefte geeft nogal eens de nodige frictie. Het kan hem benauwen en mij onzeker maken. De kans dat ik in een relatie met een man met kinderen ooit volledig in mijn behoefte voorzien zal worden is nihil. Daar zal ik mij bij moeten neerleggen. Wel is het zaak dat er op zijn minst erkenning is voor mijn behoefte en dat het niet vanzelfsprekend is dat ik mij altijd aanpas. Ik moet hier zelf voor waken.

Ik ben weer een stapje verder gekomen in mijn proces. Mijn oude toekomstbeeld moet ik los gaan laten en een nieuwe invulling gaan geven aan mijn leven op een manier die goed voor mij voelt en die bij mij past. Hoe die invulling eruit gaat zien, dat weet ik nog niet… -by Bregje

Geplaatst in Personal

Do we have to fear for the Dutch language to die out?

Gepost op door -by bregje

The official language of the Netherlands is Dutch. Most Dutch speak incredible English. They tend to be quite proud of their English proficiency.

There are around 500 000 internationals living in the Netherlands, which goes from the long-term expat to the one semester exchange student. Added on top of the amount of migrant workers who moved here in the 60’s mostly from Turkey and Morocco. That does make a lot of people and among them who do not speak (proper)Dutch. Other than that the Dutch language is facing strong competition from, English in the internet, television and social media, music and university education. The increasingly English language-orientated education is putting our population at a risk of losing part of the Dutch vocabulary. By thinking and writing exclusively in English we will lose part of our Dutch vocabulary and with it the ability to think in that language. Did you know that more people in Amsterdam speak English than in Los Angeles.

Language is always changing, evolving and adapting to the needs of it’s users. In the early days changes were so slow that from year to year we hardly noticed it. With the advent of new technologies our language changes fast. Due to these influences, a language always embraces new words and expressions as people come across new words and phrases in their day-to-day lives and integrate them into their own speech. Many of the changes that occur in language begin with the language of youngsters.

I am totally aware of the fact that language isn’t set in stone. Language changes over time, new words and expressions are added to the dictionary while others fall into disuse and disappear. It is unavoidable. I regret that so many great expressions and terms will be forgotten over time. As a language dies out, so too does a wealth of knowledge particularly in the field of culture and history. For example due to the historically large number of Jews in Amsterdam, Yiddish has certainly found its way into the local language. So does the 17th century cant language called Bargoens used by criminals, tramps and traveling salesmen as a secret code. Like the local language, Bargoens has many Yiddish loanwords. Up to a few decades ago it was part of the colloquial language for the inhabitants of Amsterdam. Nowadays it’s in danger of dying out.

It’s hard to imagine a language with 23 million native speakers being in danger of dying out if we do not put a stop to it. Not only would this mean the demise of our precious language but also of the country’s culture. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Gender Equality

Gepost op door -by bregje

After thousands of years of male dominance, we now stand at the beginning of a turning point. Real strides have been made in western civilization, but there’s a whole lot left to accomplish before we can say gender equality has been reached.

Mass media plays a crucial role in influencing people’s mind. It still use gender stereotypes, basing on the assumption, that they are well known to everyone and help the receivers to understand the content of the message.

I would like to take a closer look at physical appearance and physical performance of men and women.

According to the so-called “double standard of aging” women have a shorter shelf life than men. We all know the assumption that ‘Men age like a fine wine, while women age like a glass of milk.’ Too often women are judged by their physical attractiveness whereas men’s are valued on their labor income. Youthful beauty fades with age while earnings potential and achievement increase as men age. Older men are viewed more attractive and desirable than older women, a perception that can have a negative impact on women. When it comes to aging, by and large, women are treated with a lack of respect verging on cruelty. Often “aging” is used as insult. That why it’s so important to disprove the assumption and speak out against sexism and ageism.

For a long time people thought that only female fertility is affected by age. It turns out men also have to worry about their biological clocks. Maybe his clock does not tick with an alarm signal like the one that ends woman’s child-birthing years, but it sure ticks. The quality of a man’s sperm decreases as a man ages, it takes longer for his partner to get pregnant. Moreover the children of older fathers are at greater risk of autism, mental health problems and learning difficulties. Men might not have their ovaries rattling, but there are also risks for older would-be dads.

Romantic attraction is a complicated thing. For whatever reason younger women tend to seek for older men, while older men prefer younger women. As women grow older their option in the dating market narrow. We all age, except in a different way. It’s no competition. “Mirror, Mirror on the wall, who is the fairest of them all?” It all depends on so many factors.

A really important factor is, how you take care of your inner and outer self. There is no argument about the fact that women spend a lot more time, effort, and money on their appearance than men do. We all know older men who badly need a top rated ear, nose and eyebrow trimmer to tame their facial hair beast. It’s time we stop viewing older women’s appearance more harshly than the appearance of older men.

For centuries, the fact was that the sex act was pleasurable only for the male, while for females pleasure was simply unimportant. The role of women in the sex act itself was more passive. Recently more and more women speak up for them selfs and verbalize their feelings and act out on what they like to get in bed. Women dating younger men is a growing trend among single midlife and older women. It makes perfect sense. Women peak in their 40s, sexually, and men in their very late teens. Not to mention the difference in physical appearance and performance of younger men. Unfortunately Mr. Happy gets older, too.

Conclusion: if we start judging men by their physical attractiveness and performance we need to reconsider if men stay just as desirable as women. -by Bregje

Note: It goes without saying that this does not represent all men and women. In order to make my point I had to generalize and exaggerate a bit.

Geplaatst in Personal

A family tragedy

Gepost op door -by bregje

Today I learned that my childhood friend passed away. She was my very best friend, whom I always have considered as true friend even though we haven’t been in touch since I moved away for graduate school. We went through 8 years of elementary school together. From the day we met we were inseparable. It wasn’t until after we drifted apart that I made other friends.

Her death was sudden and unexpected. Her probable cause of death is heart failure. The minute I read the sad news it sank in and I burst into tears. I was caught off guard by my own response. I guess I did not realize how much our friendship still meant to me.

She was way too young to die. What makes her death even more tragic is that her mom has to lay her third child to rest. Her oldest son drowned at the age of 5. Eleven years ago her second youngest daughter also died a sudden death, just like her youngest daughter today. The worst thing that can happen to any parent is the loss of a child, regardless of the age of the child. Let alone losing three children. Unbearable pain and sorrow not only for her mom but also for her brother and sisters.

In September we had our 30 year elementary school reunion. Unfortunately my friend wasn’t present. I was very sorry to hear that she chose to stay away. I was given her e-mail address. I did not write her yet, but it’s on my to-do list…

Good bye my dear Friend. -by Bregje

Geplaatst in Personal

#MeToo (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Met de campagne hashtag MeToo is de discussie rondom seksuele intimidatie, misbruik en grensoverschrijdend gedrag losgebarsten. In de wereld van televisie, film en modellenwerk is er een beerput open gegaan en komen er steeds meer verhalen naar buiten.

Al snel kreeg ik bij de beschuldigingen aan het adres van Job Gosschalk en Gijs van Dam een unheimisch en naar gevoel. Ik kon dit in eerste instantie niet plaatsen. Als deze mannen fout zijn geweest moeten zij toch gestraft worden.

Al schrijvende werd het mij duidelijk waar dit gevoel vandaan komt. Ik vind het goed dat er door de campagne discussie opgang komt. Voor gedragsverandering is immers dialoog nodig. Daarnaast snap ik dat het slachtoffers kracht geeft om hun verhaal te doen.

Maar er zit een keer zijde aan dergelijke hashtags. Verkrachting en machtsmisbruik is ten alle tijden niet goed te keuren, maar wat er nu gebeurt vind ik meer op een heksenjacht lijken. Door alle media aandacht wordt de beschuldigde vogelvrij verklaard en krijgt hij levenslang zonder dat er een eerlijk proces aan vooraf is gegaan, ongeacht of de beschuldigde ook daadwerkelijk schuldig wordt bevonden. En dit geldt niet alleen voor de beschuldigde maar ook voor de naasten.

Seksuele intimidatie, misbruik en grensoverschrijdend gedrag zijn complexe onderwerpen. Zo geeft BNN een inkijkje in de complexiteit hiervan in het discussieprogramma ‘verkracht of niet.’

Mijn eerste gevoel bij #MeToo was dat ik gelukkig geen slachtoffer ben. Maar is dat eigenlijk wel zo. Ben ik niet veel gedrag als gewoon gaan ervaren, heb ik ongewenste ervaringen gebagatelliseerd en heb ik zelf wel altijd duidelijk mijn grenzen aangegeven? Moet ik de keren dat het kantje boord was dan toch meerekenen?

Ik denk dat voor mij de crux zit in of er wel of niet sprake is van machtsmisbruik. Machtsmisbruik waar op een intimiderende, manipulerende of gewelddadige wijze gebruik gemaakt wordt van positie en bevoegdheden om iets van een ander gedaan te krijgen. Al moet ik zeggen dat ook dit niet zo zwart wit is als het lijkt. Zo blijkt uit onderzoek dat mensen die zich machtig voelen fundamenteel anders denken dan mensen die zich ‘gewoon’ voelen. Zij overtreden vaker de grenzen van het acceptabele. Maar ook de ondergeschikte kan onbedoeld een aandeel hebben, door mee te gaan in de wensen van de ander omdat hij* aanneemt dat wanneer hij dat niet doet dit negatieve gevolgen kan hebben. Hierdoor kan het zijn dat bij een verhoor beiden partijen hun eigen waarheid vertellen maar dat zij ieder een andere waarheid hebben.

Kortom het ligt allemaal niet zo simpel. Maar wat voor mij als een paal boven water staat is dat ten alle tijden iemand onschuldig is tot het tegendeel wettig en overtuigend is bewezen. -by Bregje

*hij of zij

Geplaatst in Personal

Time to reflect

Gepost op door -by bregje

Who would show up at your funeral and what would they say about you? Generally we don’t have any influence on when we die, but we can take charge of our own life. 

Sometimes we need to just stop and think about who we are and be aware of what’s around us. Take a moment to pause and remember who we truly are, who we wanna be and what we want to become. Take the time to reconsider our choices from time to time, because life is about changes. Sometimes that means that we have to reassess life goals and letting go of dreams. Letting go can feel like giving up, but actually sometimes it can be the best thing we can do for ourself.

Like most people, I reflect on the choices I have made and the career and life paths I am on when transitioning into a new decade of life. In addition to the fact that I have to accept that I am getting older. 

While life hasn’t always been easy and there have been some small and big hurdles to overcome, I feel like I am on the right track. I have grown, especially when it comes to gaining self esteem, building awareness and learning to recognize my triggers and my potentials. I am more aware about when my mind and thoughts are serving me well and when I may need to take control of them. 

To me these are the greatest benefits of getting older. -By Bregje 

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice II

Gepost op door -by bregje

About a year ago I wrote my first blog on childless-not-by-choice. It’s my most widely read blog. 

It’s been more than 6 years ago when I made the decision to stop the fertility treatment. It was the hardest decision I ever had to make. Oftentimes, I was unintentionally offended by hurtful remarks like ‘Get a dog’, ‘You would not stop trying if you really desire to have a baby’, ‘Everything happens for a reason’, ‘You can have mine’ and so on. I was never so hurt as I was then. I still get a lot of remarks vary from silly to really though less comments. ‘Why not give it an other try.’ For god sake I am 47! 

I am frequently asked, when meeting someone new, “do you have children?”There is just no right answer to what seems to be an ordinary question. It is almost impossible to avoid an awkward situation. Either they pity me or they want to find a solution. It’s a situation I have to cope with on daily basis. Accumulation of circumstances like above can all of a sudden be the straw that breaks the camel’s back. Usually it takes a good cry to release these negative emotions to pull myself together. 

For a long time I mourned over never been pregnant nor having a baby. However I was happy for my friends to have children, it reminded me of what I would never have. Because of my grieve I did not see what my sorrow did to them. I regret that.  

As I wrote before what first was an open wound in my heart is now an inflamed scar. I am afraid that this grief doesn’t ever go away, but it does change shape.  
First I got upset by seeing pregnant women and new parents getting all high and mighty over their newborn baby’s. Or the times that I felt deeply sad and left to my own devices while friends put their kids to bed and I had to wait around. For long I avoided large number of children. It was therefore all the more distressing to teach toddlers. 

Recently I have no issues being around young children. Over the year ‘my child never born’ grew with me. Firstly because my mourning process started way before I ever tried to get pregnant. I had expected to be married and be a mother to at least two kids by the time I was in my mid thirties. Secondly by the fact that my ex’ precious children, who I do not see anymore, are now 23 and 20 years old. Nowadays seeing parents with teenage children can stir up my emotions. A sudden pang of pain can come over me.

One of the most common connections in our society is having children. There is a whole world out there where’s no place for people without children. The playground, school and sport activity’s, meet ups with other parents and their kids, music lessons, play dates and the like. Not being a mom can feel so shut out. Honestly even though I have a big network of friends I can feel pretty alone at times. 

Dating a father of a young child for a while made me realize even more that dating a man with children adds an extra layer of complexity to a relationship. It means that he’s tied to another woman for the rest of his life. For that matter it so important to me that he is on speaking terms with the mother of his children. Giving birth to a child grants the most precious gift, called life. Ex partners should always keep that in mind. A relationship with a man with children means that his children always should and will come first and I have to adjust my life to it. Especially with young children. It should be that way, they’re children. It would be more about compromise and acceptance from both sides if I would have a child. Not being a parent myself means a lot of adapting to the schedules of others anyway. 

Call me rational for not wanting to fall in love with a man with young children but it is still the wisest option on the table for leading a happy life without losing myself. -by Bregje 

Geplaatst in Personal

Small talk 

Gepost op door -by bregje

The authentic resident of Amsterdam, Holland, is really outgoing, talkative and upfront. 
Unfortunately lot of the former residents moved away over the years. The newer population is a lot less extrovert in their first informal contact. The former habitants are more like the New Yorkers today. It looks like most New Yorkers are still in for a chit-chat to a total stranger unlike the people back home who seem to have a more ‘mind your own business’- mentality. 

I like small talk. Some people believe that chit-chatting is nothing but a filler. I disagree. Just making conversation can lead to so many nice things.  In the first place. l am very chatty myself and I am interested in others. In addition, a conversation gives me a positive face and makes me feel approved of by those who are listening to me. I bet this applies to most of us. There are so many benefits of making some conversation. Someone can give you great advice, new insights, make you laugh and cheer you up. Or it can simply help you pass time, connect with people, break the ice or avoids awkward silences. After all every big business deal or great romance starts with a little chat. It also plays a particularly strong social role. Having a chat can lighten up someone’s day. It might be the only conversation one has all day. 

What happened to us? Increasing number of people do not initiate or avoid a conversation. Do we think starting a conversation is annoying and unnecessary or do we think it’s awkward and challenging. 
I wish more people would appreciate the value of small talk. Changing the world around you starts with yourself. I’ll try my best. -by Bregje 

Geplaatst in Personal

“Where there’s blame, there’s a claim.” 

Gepost op door -by bregje

Until about 15 years ago, many people would sue over futility’s. The defendant would file an insurance claim and the insurance company would give a small compensation to the plaintiff. This way the plaintiff would go away and the defendant wouldn’t have to take the time and trouble to deal with the trouble of the judicial system. On account more and more people would scam the system with the consequences that insurance rates sky-rocked and people no longer could afford to just “roll over and pay”. Since then people decided to protect themselves by documenting all applicable policies and terms. The best way of preventing a lawsuit is to put to ink all applicable policies and terms. A well-drafted regulation that records critical terms of an agreement or event can prevent a misunderstanding from devolving into a lawsuit.  

Now that I am better informed on this subject it’s easier to understand their ‘You better C.Y.A.*’ mentality. The question is if I ever become accustomed to all the applicable policies and terms and the many restrictions and regulations which comes with that. 

Americans might be used to signs like the one at the laundromat: ‘We are not responsible for: bleeding, fading, shrinking, or damage due to weak and tender fabrics’, but I am not. Back home a sign like this would give a whole different impression. It implies that they are the worst nightmare to your laundry. Or what about the instructions manuals, the playground rules or all the forms you have to fill out and sign so you can’t sue them. When I had my eyelashes done in Chicago they would not help me unless I signed the 24 hour cancellation policy even though I’ll never come back! 

Over the years I spend a lot of time in the USA. For a long time I was convinced that moving to New York would fulfill a lifelong dream. Today the straw broke the camelback. 

I was offered a free pass to the most fancy gym I’ve ever seen; Chelsea Pier Gym. A few days before I dropped by to get some information. After I got the information I asked if I could use the restroom. The guy at the front desk assured me that it was against their policy, but when I would fill out a form and hand over my ID for a photocopy, by the grace of God, I could use their restroom. ‘Please don’t break anything’ he commented. 
The boxing class start at 7:00 pm sharp. In pairs we have to do some boxing drills. Immediately I am warned to ‘slow down’ and I am matched to an other partner who is more skilled. Even though my sparring buddy is fine I get an other warning. I can’t give any diagonal punches because there’s a chance that I will hit my opponent by accident on the nose. My buddy tells me that they are so afraid someone gets injured and will sue Chelsea Pier Gym. Fortunately after 30 min I can unload myself with some free style boxing on the bag. This time I am not warned by the trainer but by one of the participants. ‘They don’t like people to kick the bag, you might get a warning’. 

I’ve probably seen more of the United States than the average American. There is something about it, especially New York. Since I doubt that I ever get use to all the restrictions and regulations I will not settle here permanently, but I will come back any time soon. 

Catch you on the flip side New York… -by Bregje 

*Cover Your Ass

   

Geplaatst in Personal

Ancestry test 

Gepost op door -by bregje

I never questioned my heritage. Both of my parents are Dutch and as I recall so are my grandparents and great grandparents. 

Remarkably knowing your heritage was important to a great deal of my high school friends back home. It was a hot topic to many. The fact that a lot of them were kids of interracial-couples makes it easier to understand. Some even felt pity for me being ‘all Dutch’. 

As an international exchange student in Winfield, Kansas I was frequently called a ‘F**king foreigner’. By asking their last name ‘Valdois, Van Dyke or Vanderbilt’ I could easily invalidate their remark. Over the last couple of years I noticed that knowing who your ancestors are and uncover your ethic mix is a big deal all over the US. No wonder since there is no real American. There might be still a debate about when the first Americans actually arrived and where they came from, but there’s no denial that America is a melting pot of different ethnicity. After German, Irish is the most common ancestry of Americans. 

According to recent study, nearly 8 million people worldwide, but mostly in the United States, have tested their DNA through kits. Fueled by this hype I’ll bet this trend is likely to increase. I fell for it too and ordered the test online. 

Doing a bit of research I found out that it’s not possible to tell French from German. The reason is that the people in this region moved around a lot and mixed with each other and with those from neighbouring regions. There is a strong possibility that I am 99% West European. It takes about a month or two to get my saliva analyzed. Even though I have a rough idea what the result will be I am a bit anxious. You never know. There’s alway a chance to inadvertently learn about secretly kept family trauma. 

So mom and dad if you have a confession to make, you should do it now. -your daughter Bregje

Geplaatst in Personal

Foreign language 

Gepost op door -by bregje

According to some of my native speaking American friends my written skills has improved since I started my blog last year. I can not judge myself on my written skills, but I do notice that my verbal skills have improved over the last three years. Especially my vocabulary has enlarged. For me the active forms of a language, speaking and writing, are easier than the more passive forms, listening and reading. When it comes to writing I have to admit that I use the spellings control on my smartphone and if I have do not have a clue on how to spell a word I use my dictaphone. To ensure that I will not get a RSI thumb, by writing all my blogs on my phone with only my thumb, I sometimes use my dictaphone as well. The problem with that is my pronunciation. There are many words that sound equal to me or I do hear the difference in pronunciation but can’t pronounce it the right way myself. For example ‘Dough’ and ‘dog’ or ‘goat’ and ‘coat’.  There’s only a slight difference in the way it should be pronounced. Like most people I find it harder to grasps and make sense on what I hear than to speak. As in reading English or even Dutch, reading has never been my strongest suit. Despite the fact that my English has improved a lot over time my English vocabulary is by far smaller than my Dutch vocabulary, what really annoys me from time to time.

I just can’t identify with people who do not have the urge to speak the national language. Like the other day I spoke to this Armenian guy who lives most of his life in NY, 27 years, but did not speak proper English. In my job as a teacher it really bothers me that I have to bend over backwards to make myself clear to third generation immigrants because they speak poor Dutch. To me integration is adjusting to the national culture while maintaining your own culture. A great part of integration is being able to communicate in the national language. If it would be up to me you should not be given legal residency or citizenship without speaking the language of the country. – by Bregje

Geplaatst in Personal

Don’t sweat the small stuff 

Gepost op door -by bregje

If there would be a lesson in life, this trip really forces me to face the fact that life is too precious to take the good things in life for granted. 

Nearly everyone dwells in the past at some point. That’s okay, but some people do it more often and are more likely to get stuck in their own sorrow. What you think comes about. Over time your thoughts become a self-fulfilling prophecy. 

It took me a long time to realize that it is only a mindset to become master over your own thoughts. Of course you have to cull out your gutter at one point but clinging to outdated issues only have a negative effect on you. I met this friendly guy in Chicago. To a certain extent we had a lot in common. The biggest difference is that he still dwells in his past and I moved on. 

Everyone has to deal with his own difficulties in life. For me being childless-not-by-choice will always leave a scar, but on the other hand having children will probably be an even heavier burden at times. 

My return to Kansas has made me realize even more how vulnerable we are and the importance of appreciating life.  
Winfield, the town I use to live 30 years ago lost all its liveliness. I think it disappeared after the non surviving companies closed their doors. I was shocked by the poor state of maintenance and the many abandon places. I was told that in Arkansas, a neighboring town, the degradation is even worse. This might be part of the reason of the high rate of alcohol and meth addictions. As we speak one of my former classmates is in jail, probably for possession of drugs.  

But even more so I was shocked by the amount of friends who are terminally sick, fighting their illness or overcame their illness. I wish every cloud has a silver lining. Bless them all. 

The other day I had this really open conversation with one of my host ‘sisters’ who fought cancer. I was touched by the way she spoke about how she coped and overcame her illness. She took me to a boxing class. Believe me, she is super fit. You go girl! 

I guess the best spirit is to count your blessings. There is no use crying over spilled milk. Move on and as my sister quoted ‘do not sweat the small stuff’. -Bregje 

Geplaatst in Personal

The ‘authentic’ experience

Gepost op door -by bregje

A lot of people tend to look for an authentic trip. I have to admit, I am one of those. I write off entire countries or cities for being “too touristy”.
Nowadays with the greatly increased tourism it’s getting harder and harder to find areas that are still authentic. Over the years I’ve been to several places that were still pretty unknown when I visited. Unfortunately mass tourism destroys all the authenticity. Like Machu Picchu in Peru. I just heard that they take turns to visit the ruins so it will not be over-crowded. How about the long-necks in Burma. Some women have decided to abandon it, choosing a more modern style. Some continue to wear the rings, not because of any dedication to the tradition, but for pragmatic, commercial reasons instead. 

My ultimate authentic experience would mean going to places where I would be the only foreigner, I wouldn’t be seen dead amongst loads of annoying tourist who are taking over the entire place by being loud and obnoxious. I rather think of myself as a foreigner than as a tourist. I get a kick out of it when people ask me for directions, of course this makes it a lot harder when I am the only ‘white’ around. 

My favourite holiday memories are the times I’ve done a bit of exploring on my own. There’s so much joy in hiring a bike, catching the local bus or just wondering around in out-of-the-way towns and villages where day to day life still goes on as normal. I’m glad I had this opportunity, but it also made me realized that my traveling to rural areas harmed the authenticity of these places. It made me decide to quit backpacking to these rural areas. 

Two years ago I went on my first home swap. These swaps and also staying with friends give me the opportunity to still experience a bit of the day to day life. This year I returned to Kansas after 30 years. It’s like time stood still. Just like back in ’87 I did not expect to find any cowboys in Kansas. Gracefully the cowboy culture is still alive and kick’n. I’ve been privileged to enjoy a fabulous stage show by the Prairie Rose Rangers, a true classic country band and to witness a rodeo at the Winfield Cowley County fair. 

I feel incredibly fortunate to have a second chance to participate in this authentic everyday life of Kansas. -By Bregje 

Geplaatst in Personal

Dragging Main

Gepost op door -by bregje

Growing up as a teen in the 80’s in Winfield, Kansas was a huge difference compared to being a teenager in Holland. The biggest contradiction was going out on Friday’s. Back in the late ’80’s Dutch teens were allowed to go to a bars and drink, but weren’t allowed to drive till they turned 18. While kids from Kansas could drive from the early age of fourteen but had the restrictions on alcohol till the age of 21. Which meant that Dutch teens use to ride their bikes to a bar to hang out with peers while kids from Kansas would “drag Main” instead on their night out. 

“Dragging Main” was the primary activity on Fridays after the games. On a good night, there would be twenty other cars honking as you drove by. Some nights there were only a handful of cars.There were several solutions on even making a slow night to an adventure. 

Like trowing (beer)cans at innocent kids on their bikes, fooling other road users by pulling down the drivers-seat while steering from the middle seat, mooning at other cars or by far my favorite activity the Chinese fire drill. A Chinese fire drill is a prank in which either all the passengers or the driver excluded jump out of the car at an intersection, run around the vehicle and before the light changes to green gets back inside, but not necessarily in their original seats. If one of the passengers lags, the others may drive off without him or her. 

After an evening dragging main the wise kids went home and the ‘cool’ kids gathered together to drink at the Grove or some college kids house. 

In case you wonder to what group I belonged, the right answer would have been ‘the wise kids’. By Bregje 

Geplaatst in Personal

I’ve been proven wrong big time!!! 

Gepost op door -by bregje

To start with I’ve been communicating a lot with the lady I am having a home swap with. She is so incredibly nice. I think she one of the most hospitable people I’ve ever met. I have to admit that she’s original not from Chicago but for a small town in Kansas. 

The last couple of days I spend a lot of time in the outskirts of Chicago and I am glad to admit that there is a totally different vibe compared to downtown. Many great and cosy places to visit and most important of all,  people are really friendly and helpful. 

Like today I spend a great deal of time in Chitown greatest neighborhoods: Ukrainian village, Buck town and Wicker park. Thanks to their welcoming demeanour I had such a great time. Seen and done thing I would never had figured out on my own.  

I reckon nobody likes to be proven wrong. But when it comes to adjusting my meaning on the Chicagoan, I am happy to do. 

Who would want to miss out on seeing this ‘awesome’ fountain?! -by Bregje 

Geplaatst in Personal

A hell of a job 

Gepost op door -by bregje

My parents divorced when I was at the age of 12. One of the reasons my mom wanted to file for divorce was my dad dad being gay. My dad never admitted being gay. It took him about 25 more years to admit. His way of coming out was to introduce me to the man he was about to marry.
Not the fact him being gay, but the way he coped with the situation had a strong effect on me.  Over the years I met different gay man and woman, whom were open about their sexual preferences. The big difference between them and my dad is that these people were born in a different zeitgeist. I suppose, at all times, coming out is an emotional process. Unfortunately we must continue to fight for more tolerance.

One of the guys I met, the baby brother of a friend of mine, was the opposite of my dad. I was intrigued by him. Besides him being open about his sexuality at a young age he was really eccentric. He always wanted to be the centre of attention. Nowadays the guy plays a significant roll, as a well known drag, in the Kings and Queens society.  At this moment photographer Leon Hendrickx presents Kings & Queens, an intimate series of photographs exploring drag queens, by portraying the drag queens embracing the man behind their alter ego. https://www.foam.org/museum/programme/kings-queens

Sadly, despite the fact that lesbian, gay, bisexual, transgender (LGBT) rights in the Netherlands have been some of the most progressive in the world, there are people who disagree and take law into their own hands. 

That brings me to the point. Micha, please keep up the good work. The world can use more ambassadors like you. You’re doing a hell of a job. 

 

Geplaatst in Personal

Standoffish

Gepost op door -by bregje

For most of my friends it’s hard to believe but I used to be quite shy. When I had to buy a bread I rather went to the supermarket and grab one, than to ask for a bread at a bakery. I remember one day, instead of putting down my money on the counter and run off, I made contact with the cashier. A whole new world opened up to me. If I’ll be nice and open, people open up to me. 

Ever since I arrived in Chicago I felt the same kind of shyness as I did when I was younger. I’ve been here five days now and seriously I had only one conversation. It’s like everyone is so caught up in their own lives that they literally don’t even hear me call out to them. Eventually if I ask for help people are willing to help. Unfortunately I get the feeling it’s to fulfill one’s obligations rather than they like to be helpful. As soon I’ve been helped I am ignored.  On a few occasions I had a hotbed acting like she’s doing me a big favor just for doing her job. 

Believe me I tried. I attempted to make conversation to the woman on the bus stand, the cashier at the Target, the old man behind me in line and so on. Not to brag but making conversation is my second nature and if I can’t make small talk nobody can. 

It took me a week to realize why I felt this kind of shyness. Suddenly it occurred to me, it is not me, it’s the standoffish attitude off the Chicagoans toward me. 

Does it make them bad people, of course not. It my personal experience and I love to be proven wrong. -Bregje 

 

Geplaatst in Personal

Loneliness 

Gepost op door -by bregje

There’s a taboo on talking about our bowel movement, as I wrote in my previous blog ‘shit happens’. Sadly there’s also a taboo on loneliness. To reveal loneliness seems like an admission of failure. Admitting being lonely is like admitting being a loser.  Everyone goes through times of loneliness at least once in their life, and often, they feel it much more than that. In the worst case scenario loneliness can lead to social isolation. The truth is that loneliness is nothing to be ashamed of. Unfortunately it’s  not rare. It is a recognized problem among the elderly, but shocking as this is there’s also a huge amount of loneliness among young adults. This epidemic is a problem that blights so many lives. Lonely people tend with drawl them self, but all they really want is to connect. Study’s has shown loneliness impacts on health in a greater way than smoking or obesity.

There’s a difference between being lonely and being alone. I rather be alone, than lonely in a bad relationship. I read somewhere: ‘Being alone is a state of being; loneliness is a state of mind.’  Of course, there are those times when being alone interconnects with being lonely. Realizing I am blessed with lots of dear friends and family helps me to cope with this feeling.

Due to having more than average vacation time as a part-time teacher, being ‘childless-not-by- choice’ and not having a partner at the moment compared to others I have lots of alone time. Let’s face it, parenting takes a lot of time; time experts say that it takes eight hours a day to raise two children to the age of 18.  Even though I have a huge network of friends to hang out with and really appreciate alone time, at times there are moments that I wish that there is someone around to spend time with. On ocassion I am more aware of the void of a life without children. But as they say, time mellows even the hardest soul and I realize that there are cons and pros to every situation.   -by Bregje

Geplaatst in Personal

Shit happens 

Gepost op door -by bregje

We are weird creatures, being ashamed of something so human. I’m talking about defecating and farting. It’s not very common to share information about our bowel movements with others, unless we are traveling. For backpackers it is a well discussed topic even with complete strangers, but otherwise it’s a unmentioned topic.

We are instilled with a sense of shame about a regular, necessary bodily function. Everybody poops, but there is a taboo to talk about it. Most couples block the idea that their other half poops. It’s in the natural order of things to share what you had for dinner, but not how your food digested.

When was the last time you discussed your toilet habits with your friends? I bet you know your friend political affiliation but you do not know to what group they belong: the folders or the crumplers. Or how long their toilet role last compared to yours. Too bad because I think habits like this can tell a lot about someone’s personality.

Not so long ago, toilet paper was sold only in a four-pack so it would fit in a bag. Imagine being caught by others with toilet paper, that would be so embarrassing.

It turns out that there are considerable differences between individuals and their poo-habits. The majority poops about ones or twice a day. One person can produce up to 850 grams at a time, that is about five tons of stool in a lifetime! In addition humans fart between 14 and 25 times a day. So stop denying. Even that cute girl you fancy for quite a while has to release gas several times a day.

Well, assuming that you can learn a great deal about your overall health by taking a look at your stool and noting its size, color, shape, consistency, odor and other features it is a pity that you would be flushing all this information down the drain with a touch of the button. Did you know that even the sound it makes when it hits the water and whether it’s a “sinker” or a “floater” are all relevant information.With this in mind I am in favor of introducing worldwide the old fashioned Dutch ‘plateau toilet’. The bowl itself contains a plateau set well above the normal water level. It might take a while to get used to displaying all your excrements on the display shelf, but it’s for a good cause. Your own health!

In the end, feeling embarrassed about the world’s most natural bodily process is just ridiculous. Isn’t it time to get ride of our embarrassment and disgust.  Don’t get me wrong I’m not promoting the subject as a daily conversation. Let’s be real: Discussing defecation does not a happy couple make (or break). In everybody’s interest societal attitudes about our bowel movements ought to change. Please get it out in the open. ‘Shit happens’.        -Bregje

Geplaatst in Personal

Read or not read

Gepost op door -by bregje

In certain social environments, like my own, books are the quintessential symbol of intelligence, education, knowledge and status. Not reading is often viewed as shallow and unintelligent.

From an early age it was clear that, unlike my sister who was straight ‘A’ student and read every book on the shelf, I had difficulties with reading, writing and math. The problem is that our education system treats reading as if it’s the ultimate way of learning and development. Yet it’s not my way.

My mom knew the importance of reading bedtime story’s. Besides the fact that it supports the relationship between child and parent, it develops the passion for books and it promotes emerging literacy and language development. Except for the fact that she failed fostering a lifelong love of book reading, I am grateful that she continued reading me books till the age of 13! Along with that she tutored me, with all of my schoolwork, throughout my entire school career.

It took me quite some time to admit but I do not read books nor do I follow the news. I find no comfort in sitting still and gazing at a book or watching the news. You might think it’s unwillingness, it is not. I can not lose myself into the reading or absorbing information like the news. I am not able to focus, my brain is not willing to detach from reality around me. I tune out and drift away unless it has my full interest.

For a long time I felt dumb and at times I still do. At the moment I am in the middle of a process of accepting the fact that my limitations are due to a learning disability. Career wise I would like to take it to the next level but more than ever I realize that there is a big discrepancy between my cognitive skills and my intellect.

On account of my creativity, determination, intelligence and the help and faith of my mom I overcame many struggles by finding my own tools. It’s my call to deal with and overcome my limitations and to focus on my strength. -Bregje

Geplaatst in Personal

My final wish

Gepost op door -by bregje

Don’t get me wrong. I will not cash in chips anytime soon. To me life and death is inextricably linked so why not write about it. 

I am facing a huge dilemma on coping with loss. On the one hand when a beloved one dies I see the need in saying goodbye, while on the other hand based on previous experiences I know that image will stick to my brain forever. It will even overrule my other memories. Actually delaying the question on what’s best for me is not an option. I cannot postpone the inevitable forever, but for now I just don’t know. 

Not so long ago I had a conversation with a friend about his fear of death. At the age of four his mom gave birth to twin boys. One died at birth and the other suffered from a severe illness. He and his sick brother had to share a room. Many nights he feared of his brothers life. His fear was the unknown aspects related to death. Seeing a documentary on what actually happens to a body after death made him more comfortable and helped him to get past his fear. 

His consolation is my nightmare. Being very visual I try my best not to think about what’s gonna happen after death. Despite the effort horrible images have already engraved in my mind. If it were up to me all of my belovend ones would be cremated. My final wish is to be buried in a biodegradable urn to convert my ‘end of life’ into a transformation and return to life as a Japanese cherry tree. -Bregje 

https://www.thelivingurn.com/ 

Geplaatst in Personal

Aggression towards paramedics, the police and firefighters

Gepost op door -by bregje

With increasing frequency paramedics, the police and firemen are target of aggression.

To my opinion there are several causes for the increasing violence. So can excessive drinking and/or drug use be a reason. Or the result of changes in the way people communicate. The rise of social media such as Facebook, Twitter and YouTube play a large role in this. Because of technology you can blurt out what ever you please without revealing your identity or even getting out of your lazy chair. Over the last decade society has become more brutalized. This also applies to the mentality on the street. Communication has become more direct and thereby leads to more confrontations with emergency services. When a situation is not handled to someone’s expectation powerlessness can transform into violence. Last but not least peer pressure and the lack of parental disciple can have a huge influence.

Imagine your dear beloved needs to be reanimated or your house is on fire and emergency services are hindered by troublemakers. Only a moron can’t think of the consequences of his aggressive and antisocial behavior.

The big question is how can we resolve this problem. Implement stricter measures like increase the payments on compensation for the damages, send them to correctional facilities, extend community service or force parents to go on a crash courses on how to discipline their infants?

What ever the reason of this misbehavior might be. If I would be the judge I would impose all the above mentioned punishment. -Bregje

My fear of failure 

As I wrote in my ‘about’ I have always been insecure about my writing. Last year my principal made the remark:
‘You can’t even write a par in the school newsletter’. Believe it or not, I believed her. Due to remarks similar to hers I developed the fear of failure to write. My lack of confidence can shut me down completely. In that way I have to agree with her. 

Over the last few month myself confidence has increased. Not because it gets easier over time. I have to put in a lot of effort to write in English and at times my fear of failure still takes over. But thanks to the amount of people reading my blog regularly and the compliments I received from unexpected people, bit by bit I start believing in myself. 

The most common compliment is that my blogs are easy to read ‘It’s like you’re in front of me sharing your story’. I’ve thought about it, it probably has to do with me hardly ever read myself. I guess as a result of that I created my own unique style of writing. 

Even though writing in English is a challenging task I found it easier to focus on my writing when I write in English. This way I am not disturbed by my own thoughts. Although I have to admit I never gave it a try to write in my native language. 

Up till today I did not put much effort whatsoever into boosting my traffic. Maybe now that I am more sure about my writing it’s time to take it to the next level…. -Bregje 

Geplaatst in Personal

Happier New Year

Gepost op door -by bregje

A new year has started. 2016 has been a year of shockwaves and drama. Dismayed by terrorist attacks, earthquakes, Syria, the refugee crisis, Brexit, the presidential election and the lost of many icons.

More than ever I realize how lucky I am that I am born and raised in Holland

I hope that 2017 will bring more peace and happiness to the world.

Happier New Year to all my followers.

Geplaatst in Personal

The influence of educators 

Gepost op door -by bregje

Being an exchange student at Winfield High Kansas in 1988 I was required to take American history by mr. Jerry A. He taught us the heroic role of America during the World War II. In answer to my query why he did not mention the holocaust I was forced to be quiet. Why couldn’t I speak up? I wonder about mr. A’s intentions. Was he concerned about his innocent students, did he only want to highlight the heroic participation of America during World War II or was he ‘just’ following orders? Either way he drew his students a distorted picture of the World War II.

In response to my blog ‘ Why? ‘ where I referred to the ignorance of many Americans my high school friend, who’s also a teacher, wrote the following:

‘Obviously, many people here have a limited view of the world outside the US. This is in part because what we are taught about the world in school is limited by government in many places. Our current KS state government is working to limit even further what students learn about the rest of the world, especially if it presents the US as less than heroic.’

What’s the world comin’ to if we will not provide children a reliable picture of the world? Educators should put the emphasis on bridging cultural differences and mutual adjustment.  -Bregje

Geplaatst in Personal

The discrepancies of celebrating Christmas 

Gepost op door -by bregje

What means Christmas to you? A season of peace, happiness and good cheer to everyone? I never thought of Christmas as ‘the most wonderful time of the year’. Writing this blog post I have to ask myself why I always had a strong aversion to Christmas.It’s probably an addition of different facets.

Ever since I was a kid I had a thing about double dealing. For example: My sister and I had to call our elderly neighbors ‘grandpa and grandma’ or me feeling betrayed when I found out Santa doesn’t exit. So why celebrate Christmas as a non Christian?

Coming from a family of ‘upper class’ values, traditions and etiquettes, I never felt at ease. Don’t get me wrong I do not mind informal manners but I have an allergy to these over the top etiquettes. Like having to doll up or dinning etiquette, especially the outmoded cliches about gender roles. Image being raised by a feminist mom.

To me it’s such an antithesis that lots of people pig out or spend a fortune on gifts over Christmas while others are starving to dead or living in fear.

Just think: the prophecy for this year is that more than a quarter of the population of the Dutch will not celebrate Christmas with their family due to quarrels over inheritance. What about the amount of families who do sit together at the dinner table pretending as though nothing were amiss.

Last but not least the group of lonely people is growing as we speak. The pang of loneliness and isolation is more perceptible at ‘the most wonderful time of the year’.

That’s what I call hypocrite- Bregje

Geplaatst in Personal

Shifting gear

Gepost op door -by bregje

Getting your driver’s license in the Netherlands is an expensive affair and can be pretty tough to get. In the States and especially on the farmland of Kansas it’s a piece of cake. From the early age of 16 kids are allowed to drive. They are authorized to drive back and forth to school. Drivers Ed can be followed at school and runs for a couple semesters. Participants receive in-class, in-car and on-the-road training for just a small fee! For what I remember the-behind-the-wheel training wasn’t much more than driving around the school parking lot.

Being a senior in high school I had the opportunity to get my license for FREE as well. Unfortunately my mom threw a monkey wrench in the works. Even my nagging and faking her signature didn’t help.
At the age of twenty eight I finally saved up enough money and to get my driver’s license. Since I didn’t have a car of my own and I didn’t practice enough I lost my convince to drive.

A few weeks ago I finally plugged up my courage and got back behind the wheel with an instructor. As soon as I got into the car she showed me a photo of a fellow instructor who just got in a car crash with his student. The car was wrapped around a tree…. I need to shift gears- Bregje

…to be continued

Geplaatst in Personal

The ‘zwarte Piet’ -debatei

Gepost op door -by bregje

There is an ongoing debate in The Netherlands about a children´s festival in December called ‘Sinterklaas’ (Saint Nicolas). Every year Sinterklaas and his helpers are coming to town. They bring gifts, joy and sweets, but also something less festive: a discussion about racism and cultural adaptation.

Sinterklaas is accompanied by many helpers, the so called ‘zwarte Pieten’. The fuss is all about the black painted helpers with their red lips and Afro wigs. Some people feel insulted since Holland has a history of slavery. ‘Zwarte Piet’ is often portrayed as a dumb helper of a white boss.

To me and to many other Dutch people this celebration was a magical and care-free part of our childhood. I never made the connection between Sinterklaas helpers and colored people, let alone that I made the connection to slavery or seeing non-whites as inferior races. I have to admit I was raised in a mostly ‘white’ society. Maybe it’s a bit naive but I never made the connection before the discussion started to mount.

If people feel insulted by the appearance of Sinterklaas helpers, it’s absolutely worth the discussion. I have to say to me it’s more the way the helpers are portrayed than their physical appearance. Children are really influenceable, so it’s important what your intentions are and what you teach them. Being a teacher at a multicultural school kids sometimes compare their colored classmates with Sinterklaas helpers. My duty to explain the difference between a colored skin and a painted face. The black is soot and will come of. The helpers get soot on their faces by going down chimneys to get the presents to the children. Instead of portraying the helpers as dumb, pointing out the good qualities of the variety of helpers, would make a significant difference. Sinterklaas needs all kinds of helpers.
Kids like to believe in fairytales. Once I dressed up as Sinterklaas in front of my four and five year old students. Even before I put on the beard the kids started calling me Sinterklaas. When I asked them where I was they were convinced that I left the room.

Unfortunately even though your intention are sincere there is always the possibly that you will insult someone.

I felt betrayed when I was told Sinterklaas does not exist. What other lies did they tell me? As a teacher when kids ask me if Sinterklaas exists I always return their question by what they think.

Despite it being the 21st century a distinction is still made between boys and girls gifts. What affect will this have on particular kids? -Bregje

Geplaatst in Personal

Our caboodle

Gepost op door -by bregje

It all started out with a guard dog for my mom. When I was born my parents, sister and I moved to a small town out in the country. For my mom this was a big change, born and raised in the city of Amsterdam. The first period my mom was really afraid, being home alone with her two toddlers, when my dad was working nighttime. She presumed that there were men snooping around the house and got really scared. In fact it was the sound of grazing cattle. Or the time that she heard screaming. This turned out to be a distressed hedgehog being attacked by another spiky inheritance. To reassume my mom, my dad arranged a sixteen year old ‘babysitter’. For awhile this was a great solution, but eventually my mom got fed up with a babysitter and wanted back her privacy. From that moment we got a guard dog.

This was the first animal of our caboodle. Growing up we had sheep, a goldfish, chicken, cats, birds, a goat, guinea-pigs, rabbits and so on.

My dad was into breeding rabbits. He had about 10 rabbits in different hutches in the stable. One day before he was going to take the doe to the buck’s hutch he gave my sister and I the option either to be quit or to leave. Ever since I was young I’ve been curious, so I stayed. My sister left. If you ever wondered why Bambi’s friends is called Thumper here’s the explanation.Once you put a doe in a buck’s hutch, the male will then mount the doe from behind. The mating has been accomplishes as the male proceeds to thump his hind feet and falls off the doe with a faint grunt.
When the act was completed I turned to my dad and asked him: ‘Dad, do you thump and grunt as well when you do mom?’
The next day my dad shared this story with his coworkers. Guess what nickname stuck with him for several years? -Bregje

Geplaatst in Amsterdam, Lifestyle

The addiction of materialism

Gepost op door -by bregje

A Buddhist monk is supposed to lead a simple life without attachment to anything that can lead to greed, envy or possessiveness.
Temptations of the modern world are hard to resist. Even monks are hooked on their cellphones and wear fashionable sneakers nowadays. 

Have you ever been to a children’s party? Children are overloaded with gifts. As a result that they can’t focus on using any of their toys to the fullest. Some toys eventually end up in the attic without ever been touched. 

Back in the seventies we had plenty of toys as well. Toys that would spark our imagination and creativity instead of like most modern toys which have only one assigned function. We did not have an entire hospital or circus in our toy box. We created our own circus using real life toads. Believe me, we had great fun.

In a material world where marketing has such an impact on us, where we’re surrounded with technological devices and money comes out of a hole-in-the-wall it is so hard to teach a child to appreciate their possessions and feel the responsibility to take care of them. 

I’ve always been good at saving money. I am a bit embrarressed to admit but at an early age I did not like to be invited to birthday party’s because I had to spend 50 cent of my allowance on a gift. When I was 12 years old I had enough savings to buy myself a secondhand bike. I was so proud of my bike. I treated my bike as if it was my baby. After taking good care of my bike for several years I was able to sell the bike for a good price. 

I count my blessings that I do not have to raise a child of my own in this material world. I have no idea how to raise a non-materialistic child in this material world. -Bregje 

Geplaatst in Amsterdam

Horror

Gepost op door -by bregje

While there are many benefits of social media, there is also a dark side to it. 

Bullying is of all times. Up to twenty years ago bullying was mostly verbal and physically. The bullying happened in the absent of parents and teachers. Once the bully got caught there would be a repercussion for his/her action. At home you were safe of harassment. Now a days it is so much harder to get away from the bullying.  I am talking about cyberbullying. It is in your face 24/7. Anonymous inappropriate and harassing messages and images distributed to a very wide audience. With just a tap on the keyboard and one click of the mouse your good reputation is down the drain. Once posted it’s a h*** of a job to erase its records. There have been many stories of young teens committing suicide because of online bullying. 

An other new phenomenon is the online dating. Today’s world of online dating makes it much easier to search for a match, but it also makes it easy for scammers to search for targets. There are many types of scams, from fairly innocent to very severe. Like ‘cat fishing’.  A “catfish” is a person who creates a fake personal profile on a social media site using someone else’s pictures and false identity to pretend to be someone other than him or herself. A catfish usually intend to trick the unsuspecting person either into falling in love with him or her or in some twisted way to get back at the other. In worst case they even take over your identity. There are also cases of romance scams. They use psychological tricks to lure in often lonely singles by gaining their trust and affection. Using lies to try to make easy money from an unsuspecting victim. 

Unfortunately there are many more disadvantages associated with the coming of social media. Just think of your privacy is at risk, the addiction, the lack of emotional connection, misleading information and so on. 

The question is do the benefits of social media really outweigh the disadvantages? -Bregje

Geplaatst in Lifestyle

True or false

Gepost op door -by bregje

Would you believe that Facebook has an affect on your happiness by distorting your view of reality?

In the old days we THOUGHT ‘the grass is always greener on the other side of the fence’. Now we KNOW. We can’t ignore it any longer. The neighbors grass IS greener. It’s undeniable, it’s all over Facebook.

Geplaatst in Amsterdam, Dutch

What makes a Dutch Dutch? 

Gepost op door -by bregje

A friend of mine, born and raised in Romania, asked me to blog about what makes the Dutch Dutch.

Doing some research on the net I discovered that there are many articles out there on the Dutch and their habits. Even courses are offered and books are written on how to handle the Dutch culture.

Dutch assertiveness and directness are notorious. Many internationals would probably say that the Dutch are often blunt to the point of being rude. It might take some all-out effort to get used to it without taking it personally. If you manage, it does have its advantages. At least you know where you stand.

It also striking that the Dutch are such a moaners. Their favorite subject to complain about is being too busy. An other great source of inspiration is the weather. Regardless of which season it is, there is always something to complain about.

The Dutch cuss a lot. A substantial number of cuss words they use are references to diseases, genitals or profanity. Furthermore several English cuss words are commonly in use. I do not mind a little cussing as long as you do not insult anybody. Unfortunately not everybody is aware of the impact of their cussing.

What else to know. Do not ever drop by unannounced as specially not at dinner time. They might consider your barging in as rude. Dutch like everything carefully planned out, such as the exact amount of food per person. There is a high probability that they will sent you away since there will not be enough food to share. On the other hand they are appreciated for being spontaneous, punctual and ‘cozy’.

Which brings me to the point that Dutch people are considered ‘cheap’. It is common that after they offer you a biscuit with your tea they will put the lit back on the cookie jar. I think Holland is probably the only country where they use a ‘bottle scraper’ to prevent wasting food. The Dutch have regularly been involved in wars. They learned how to survive by been budgetary and planning ahead.

Except when it comes to soccer the Dutch have no strong national pride. Holland is known for its progressive and tolerant attitude, regarding to the legislation and the freedom of religion.Sadly over the years Holland has become a lot less tolerant. I think it partly has to do with the national attitude. It’s all about modesty and being down to earth. Their motto is ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg!’. Literally this means ‘ just behave normally, it’s crazy enough’. In away their modesty and down to earth attitude makes them a bit narrow minded and judgmental.

I suppose I have to dedicate another article on this topic, there is so much more to write about.

To what extent do I recognize myself in being typical Dutch? I have to admit, obviously apart from the bad habits, I am quite Dutch. -Bregje
photo credit: avlxyz Earl Grey. Hot. via photopin (license)

Geplaatst in Dutch, United States

Why?! 

Gepost op door -by bregje

Being a High School student in Winfield, Kansas I was frequently asked if Holland is near the Netherlands and if we speak Netherlandish?

Only a featherhead can ask a question like that, you might think, but actually I do understand the confusion.

Americans are citizens of the United States of America, Britains of Great Britain, Cubans of Cuba and so on, but what about the Dutch?

In France they speak French, in Turkey Turkish, in Germany German and in The Netherlands we speak Dutch!

To confuse you a bit more The Netherlands is also called Holland.

Another weird thing is the way the Dutch count. ’25’ is pronounced five and twenty instead of twenty five!

This all doesn’t make sense to me. Or will the Dutch proof that evolution CAN go in reverse. -Bregje

Geplaatst in Amsterdam

Finding your significant other

Gepost op door -by bregje

If there would be a God, for God’s sake, why is finding and keeping your significant other so difficult?

It all starts with physical attraction between two people. Wouldn’t it be so much easier if chemistry would be automatically mutual? There would be no more fear of being ghosted.

Or what about having a strong physical attraction between the two of you but there is no emotional connection!

Or even worse. It happened to me several times. Finding out years later that the guy I was madly in love with also had a crush on me, but neither one of us picked up these signals.

If you are lucky you’ll be struck by cupid’s arrow. Wedding bells are ringing…Your heart is racing, your palms are sweaty and your appetite gone. You can’t sleep. Focusing is nearly impossible. He is on your mind constantly. You realize you must be sick — or, even more serious, in love!

Unfortunately being in love is no guarantee for a ‘happily-ever-after’.After a period of romance at some point you run into the first obstacles. Every relationship has its ups and downs. Hanging in there, tackle problems, and learn how to work through the complex issues of everyday life. Love requires some hard work.

When you manage to stay together for a great length of time, a new problem arises. You might get bored: the same routines, the same annoying habits, the same predictable experiences and your love life is down to zero. Facing the menopause besides dealing with symptoms of aging, isn’t easy. When you get to this point of feeling yawn-y in your relationship there are several options. Be miserable, run, cheat or put some effort in and spice things back up.

I am afraid we have all been deceived. Love isn’t a fairytale after all.

In spite of all the heartache and effort we all like to share our life with someone precious. ‘Love only grows by sharing. You can only have more for yourself by giving it away to others.’* -Bregje

*Brian Tracy

Geplaatst in Documentaries

Thorn between two worlds. 

Gepost op door -by bregje

In 2005 I lost my heart to the Himalayas and returned twice since. 
‘The only son’  is an impressive and heartbreaking documentary over a Tibetan family in the Nepalese Himalayas. The documentary is depicting a stunning view of the scenery and their beautiful residents. 

Pema, now 19 years old, lives the first four years of his life with his parent and five sisters in a remote town called Karang on the border of Tibet at an altitude of 4000 meters.
When Pema is four he gets sick and is taken to the hospital in Kathmandu. When his father brings him he has to walk for a month carrying Pema on his back crossing countless mountains passes.In Kathmandu Pema is taken into an orphanage where he lives for a couple of years. His parents visit him every year. Eventually Pema is adopted by a Dutch family. 

Because of poverty and illness his parents were forced to give up five of their 6 infants. Today, the family is scattered around the globe, growing up in different cultures with different languages. 

In this documentary Pema and his adopted sisters take a journey to Karang to visit their biological parents. 

Since Pema is ‘the only son’ he is obligated to take care of his parents and the land, but he does not want to tend to the family home in the mountains. He wants to study abroad, and live a modern life. Guilt is throning him apart. Like he quotes ‘he is waiting for a miracle’. -Bregje- 

The only Son by Simonka de Jong http://www.npo.nl/holland-doc/11-09-2013/VPWON_1193243