Eye opener

Je stelt je kwetsbaar op en wordt zielig bevonden. Je lijdt in stilte en houdt alle schijn op en mensen benijden je om je fantastische leven.

Ik heb het hier niet alleen over het ogenschijnlijk perfecte leven op social media. Bedenk maar eens, of misschien doe je het zelf wel, hoeveel mensen jij kent die altijd vertellen dat het goed met hen gaat en anderen willen doen geloven dat het hen geen enkele moeite kost om altijd alle ballen hoog te houden.

Wat is het toch dat wij ons zo schamen voor onze ‘tekortkomingen’. Zeker in een maatschappij waar de illusie heerst dat ons geluk in het leven maakbaar is neemt de druk om het perfecte leven te leiden toe. Laat nu net in veel gevallen een verwachting een uitgestelde teleurstelling zijn. Hou toch op met deze poppenkast. Allemaal hebben we ergens dat gevoel dat we niet goed genoeg zijn. Dat we het niet waard zijn om lief te hebben. Laten wij nou gewoon eens toegeven dat wij niet zo perfect zijn zoals dat wij graag zouden willen.

Het is niet dat ik geen gêne ken daar waar het gaat om het delen van mijn eigen worstelingen. Iedereen kent schaamte. De angst om niet te voldoen aan de norm. Vaak genoeg moet ik mij tijdens het bloggen over mijn eigen schaamte, gegrond of ongegrond, heen zetten. Inmiddels weet ik dat veel anderen baat hebben bij mijn verhalen over ‘Childless-not-by-choice’. Mensen herkennen zich in mijn verhaal en gebruiken het om erkenning en begrip te krijgen bij mensen in hun eigen omgeving.

Toen ik in mijn vorige blog schreef, dat ik deze vakantie meer dan ooit op mijzelf ben aangewezen, vond ik dat best lastig om toe te geven. Schaamte dat men over mij zal oordelen, dat er iets mis met mij is omdat ik niet voldoe aan ‘het perfecte plaatje’. Belachelijk eigenlijk dat ik mij schaam voor iets waar ik op zich weinig aan kan doen. Sterker nog ik hàd graag aan het perfecte plaatje, in de vorm van een gezinnetje, voldaan. Als ik mij al ergens over zou moeten schamen is het hooguit het feit dat ik te onbezonnen mijn vakantie heb geboekt. Ik hou enorm van interactie met andere mensen, dat verrijkt voor mij een vakantie. Valencia is in dat opzicht voor mij niet de handigste keuze geweest. Ik had kunnen weten dat contact leggen met anderen verdomde lastig is als je niet dezelfde taal spreekt. Bovendien zie je zelden een Spanjaard alleen. En om nu op een bomvol terras met luidruchtige groepen Spanjaarden alleen te gaan zitten, ik in ieder geval niet. Dáárin heb ik gefaald. Ik had net even wat beter moeten nadenken voordat ik ging boeken.

Zouden wij het anderen en daarmee ons zelf het niet veel gemakkelijker maken als wij vaker openlijk zouden toegeven dat wij allen imperfect zijn en fouten maken. Het zou een hoop schaamte schelen en misschien zou ‘een perfect plaatje’ dan niet eens bestaan! -by Bregje