Tag: Childless-not-by-choice

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice X tien jaar later

Gepost op door -by bregje

Bijna een decennium gelden stond ik voor een ingrijpende beslissing die de rest van mijn leven zou gaan bepalen. Ik stopte op 40 jarige leeftijd met mijn fertiliteitstraject. Het heeft nog zeker een aantal jaar geduurd voor het besef van deze beslissing echt indaalde. Lang hield ik mijzelf voor dat er nog een mogelijkheid was om moeder te worden.

In de afgelopen tien jaar heb ik alle fasen van rouw doorlopen en doorleefd. Voor het eerst denk ik te durven zeggen dat ik mijn lot heb aanvaard. Ik zal nooit een moeder zijn. Ik hou hierin liever nog een slag om de arm omdat ik weet dat een rouwproces grillig kan verlopen. Langzaamaan zie ik steeds meer de voordelen van het niet hebben van kinderen. Dit betekent niet dat ik nu nooit meer verdrietig zal zijn. ‘Ongewenste kinderloosheid reist in alle levensfasen met je mee.’ * De gapende wond is nu een trekkend litteken. Daar waar het zien van zwangere vrouwen mij eerst onnoemlijk veel pijn deed raakt het mij nu wanneer ik ouders vol trots hoor vertellen over hun tieners en jong volwassen kinderen.

De omslag in mij is mede gekomen door een gesprek dat ik had met een vriendin die rond dezelfde tijd ongewenst kinderloos bleef. Stoer als zij is heeft zij vlak daarna het roer omgegooid en is zij gaan reizen. Ik vroeg haar hoe zij nu omgaat met het gegeven dat zij geen moeder is geworden. Zij gaf aan dit al geruime tijd geleden een plek te hebben geven. Zij is vooral dingen gaan doen die je mèt kinderen niet kan doen. Uiteraard heeft zij ook haar momenten van gemis, maar zij heeft haar focus verlegd. Vooral haar opmerking ‘Je kan het toch niet meer veranderen’ is bij mij bijgebleven.

In diezelfde tijd ontmoette ik een vrouw die als ongewenst kinderloze bewust kiest voor omgang met een groep gewenst kinderloze vrouwen omdat zij een positieve drive hebben om te genieten van een leven zonder kinderen.

Daar waar in de Coronatijd mijn leven in alle rust door kabbelde stond de wereld van veel ouders met kinderen op z’n kop. Ik zag de struggling van ouders die, naast het draaiend houden van een huishouden, niet alleen moesten thuiswerken maar ook nog eens hun kinderen moesten begeleiden bij het thuisonderwijs. Twentyfourseven alle ballen hoog houden. Probeer het dan maar thuis gezellig te houden.

Het zou fijn zijn geweest als ik deze omslag, net als die vriendin, eerder had gemaakt. Waarschijnlijk doordat ik in hetzelfde leven ben gebleven en vrienden om mij heen allemaal gezinnen stichtten is dit mij niet eerder gelukt. Ieder zijn eigen rouwproces denk ik dan maar.

Toen ik besloot een streep te zetten onder mijn fertiliteitstraject heb ik een aantal opmerkingen gekregen in de trant van ‘Dan heb je niet echt moeder willen worden’. Nu vrees ik wederom voor soortgelijke reacties. Gelukkig weet ik zelf beter en ben ik blij met deze omslag. Ik moet en wil door! -by Bregje

*citaat: Simone Sinjorgo

Geplaatst in Personal

Mijn nieuwjaarswens voor 2020

Gepost op door -by bregje

Iedereen bedankt voor alle lieve, warme en openhartige reacties die ik heb mogen ontvangen op mijn blogs ‘Childlesss-not-by-choice’.

Vooral door jullie openhartige verhalen voel ik mij gesteund en niet alleen staan. Juist daarom zou het zo waardevol zijn als anderen deze verhalen ook zouden kunnen horen. Maar wat maakt het dat jullie wel je verhaal aan mij toevertrouwen maar er voor schromen het publiekelijk te delen?

Door alleen onze gelukkige momenten met anderen te delen -met name op social media- creëren wij met z’n allen een schijnwereld. Een schijnwereld die alle stigma’s, taboes en schaamte in stand houdt. Natuurlijk hoef je niet je vuile was buiten te hangen, maar hoe fijn zou het zijn als wij allemaal wat minder krampachtig zouden kunnen zijn over onze onvolmaaktheden en tegenslagen in ons leven. Echt waar, iedereen heeft zijn eigen shit. Je bent echt niet de enige.

Je kwetsbaar opstellen kan doodeng voelen. Ik heb hier, zeker in het begin, enorm mee geworsteld tijdens het schrijven van mijn blogs. Stel dat men mij zwak vindt of nog erger dat ik afgewezen wordt. Het blijft altijd een risico en misschien zijn er wel mensen die voldoening halen uit het consumeren van mijn verhaal om zichzelf daardoor beter voelen. Gelukkig heb ik dat nooit aan den lijve ondervonden. Uit de vele reacties maak ik op dat mensen zich in mijn verhaal herkennen en dat het hen steun biedt. Je kwetsbaar opstellen geeft anderen de mogelijkheid zich ook open op te stellen. Deze wetenschap sterkt mij om mijn verhaal te blijven delen.

Dit brengt mij bij mijn wens voor 2020. Laten wij met z’n allen uit de schijnwereld stappen en wat vaker laten zien wie wij echt zijn.-by Bregje

Geplaatst in Personal

Eye opener

Gepost op door -by bregje

Je stelt je kwetsbaar op en wordt zielig bevonden. Je lijdt in stilte en houdt alle schijn op en mensen benijden je om je fantastische leven.

Ik heb het hier niet alleen over het ogenschijnlijk perfecte leven op social media. Bedenk maar eens, of misschien doe je het zelf wel, hoeveel mensen jij kent die altijd vertellen dat het goed met hen gaat en anderen willen doen geloven dat het hen geen enkele moeite kost om altijd alle ballen hoog te houden.

Wat is het toch dat wij ons zo schamen voor onze ‘tekortkomingen’. Zeker in een maatschappij waar de illusie heerst dat ons geluk in het leven maakbaar is neemt de druk om het perfecte leven te leiden toe. Laat nu net in veel gevallen een verwachting een uitgestelde teleurstelling zijn. Hou toch op met deze poppenkast. Allemaal hebben we ergens dat gevoel dat we niet goed genoeg zijn. Dat we het niet waard zijn om lief te hebben. Laten wij nou gewoon eens toegeven dat wij niet zo perfect zijn zoals dat wij graag zouden willen.

Het is niet dat ik geen gêne ken daar waar het gaat om het delen van mijn eigen worstelingen. Iedereen kent schaamte. De angst om niet te voldoen aan de norm. Vaak genoeg moet ik mij tijdens het bloggen over mijn eigen schaamte, gegrond of ongegrond, heen zetten. Inmiddels weet ik dat veel anderen baat hebben bij mijn verhalen over ‘Childless-not-by-choice’. Mensen herkennen zich in mijn verhaal en gebruiken het om erkenning en begrip te krijgen bij mensen in hun eigen omgeving.

Toen ik in mijn vorige blog schreef, dat ik deze vakantie meer dan ooit op mijzelf ben aangewezen, vond ik dat best lastig om toe te geven. Schaamte dat men over mij zal oordelen, dat er iets mis met mij is omdat ik niet voldoe aan ‘het perfecte plaatje’. Belachelijk eigenlijk dat ik mij schaam voor iets waar ik op zich weinig aan kan doen. Sterker nog ik hàd graag aan het perfecte plaatje, in de vorm van een gezinnetje, voldaan. Als ik mij al ergens over zou moeten schamen is het hooguit het feit dat ik te onbezonnen mijn vakantie heb geboekt. Ik hou enorm van interactie met andere mensen, dat verrijkt voor mij een vakantie. Valencia is in dat opzicht voor mij niet de handigste keuze geweest. Ik had kunnen weten dat contact leggen met anderen verdomde lastig is als je niet dezelfde taal spreekt. Bovendien zie je zelden een Spanjaard alleen. En om nu op een bomvol terras met luidruchtige groepen Spanjaarden alleen te gaan zitten, ik in ieder geval niet. Dáárin heb ik gefaald. Ik had net even wat beter moeten nadenken voordat ik ging boeken.

Zouden wij het anderen en daarmee ons zelf het niet veel gemakkelijker maken als wij vaker openlijk zouden toegeven dat wij allen imperfect zijn en fouten maken. Het zou een hoop schaamte schelen en misschien zou ‘een perfect plaatje’ dan niet eens bestaan! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice VII ‘confronterend’

Gepost op door -by bregje

Mijn oudste neef heeft een gezin met vier jongens. De oudste wordt eerdaags 20, de jongste is 14 jaar. Zij hebben onlangs een appartement in Valencia gekocht. Mede door hun goede verhalen heb ik spontaan zelf drie weken Valencia geboekt.

De eerste week van mijn verblijf was mijn neef met zijn gezin ook hier in Valencia. Een aantal maal hebben wij samen opgetrokken. Benijdenswaardig te zien hoe fijn zij het hebben als gezin. Zowel mijn neef met zijn vrouw, als zij met de kinderen én als de kinderen onderling. Niet dat er nooit een onvertogen woord valt, maar dat is normaal. Hoe heerlijk ik het ook vond om mij aan te sluiten bij hen, zo confronterend was het te realiseren dat dit niet voor mij is weggelegd. Zo trots als zij zijn op hun vier jongens en de liefde die de jongens hebben voor elkaar en voor hun ouders.

Nu zij terug naar Nederland zijn besef ik mij dat Valencia een heerlijke en romantische stad is voor families en geliefden, maar voor iemand alleen die taal niet spreekt is het minder aantrekkelijk. Bovendien doen de Valecianen nooit iets alleen. Meer dan ooit word ik geconfronteerd met het feit dat ik ‘Childless-not-by-choice’ ben en geen partner heb. Geef mij wat dat betreft maar New York. Een stad waar het heel normaal is dat je alleen dingen onderneemt en waar de taal voor mij geen barrière is.

Ik ben hier volledig aangewezen op mijzelf. Iets wat niet altijd even gemakkelijk is. Gelukkig ben ik gezegend met fijne vrienden en familie met wie ik regelmatig bel. De laatste week komt mijn zus. Ik kijk daar erg naar uit, maar tot die tijd ga ik mijn schouders eronder zetten en er het beste van maken. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice VI (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Moederdag

Net als Valentijnsdag is Moederdag overgewaaid uit Amerika. Of het nu wel of niet commerciële onzin is en afgeschaft moet worden, voor mij is het ergens toch een beladen dag.

Uitgerekend op een dag als vandaag heb ik afgesproken met de zoon (26) van vrienden van mij om te lunchen. Ik ken hem sinds dat hij een jochie van vier is. Ik ben getuige geweest van hoe dit kleine mannetje is uitgegroeid tot een volwassen man die goed en zeer bewust in het leven staat. Mijn complimenten op de eerste plaatst aan hem, maar ook zeker aan zijn ouders in hoe zij hem hebben begeleid in dit proces.

Misschien vraag je je af wat dit te maken heeft met Moederdag. Enerzijds helemaal niks. Mijn band met deze jongen* is niet te vergelijken met het hebben van eigen kinderen of de liefde voor mijn (ex) stiefkinderen, maar aan de andere kant helpt het mij wel te beseffen en te koesteren wat ik wel heb.

Ik ben blij dat ik, hoe klein deze rol ook is, deel mag uit maken van zijn leven door één keer in de zoveel tijd met hem sparren over zaken die hem bezig houden.

En dan te bedenken dat deze jongen, die met zoveel lof en liefde over zijn ouders spreekt, zelf geen Moederdag viert.-by Bregje

*en jongere broer

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice III (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Het is inmiddels zeven jaar geleden dat ik mijn fertiliteitstraject heb afgesloten. Het begin van een proces waarin ik afscheid moet nemen van het toekomstbeeld dat ik altijd heb gehad. Wat eerst een open wond was is nu een trekkend litteken.

Childless-not-by-choice ben ik altijd, het is niet iets wat ik aan en uit kan zetten. Het is een gegeven waar ik continu, bewust en onbewust, mee wordt geconfronteerd. Een sluimerde pijn. Het is als een emmer die langzaam vol loopt. Elke confrontatie met mijn kinderloosheid is een druppel in de emmer. Eens in de zoveel tijd loopt mijn emmer over. Tranen, zoveel tranen. Soms zie ik ze aankomen, soms overvalt het mij.

Rouw om kinderloosheid wordt onderschat. Ik stuit vaak op onbegrip domweg omdat mensen zich niet realiseren hoe gevoelig het onderwerp ligt en komen ongevraagd met grappen en allerhande adviezen aanzetten of zij hebben geen idee wat voor impact hun verhaal op mij heeft. Sommige vragen zijn echt killing: ‘Hoe kan het dat zo’n mooie vrouw als jjj geen partner en kinderen heeft?’ vind ik killing. Maar ook ogenschijnlijk onschuldige vragen dragen bij aan het vollopen van mijn emmer. Altijd wanneer ik iemand nieuw ontmoet – en dat is nog al eens- krijg ik vroeg of laat de vraag of ik kinderen heb. Ondanks dat deze vraag mij niet meer uit het veld slaat, raakt deze mij nog altijd. Met Koningsdag kwam ik een oude bekende tegen. Uiteraard kwam de vraag of ik kinderen heb. ‘Had dat gezegd dan had ik je zwanger gemaakt!’ was zijn reactie toen hij hoorde dat ik ongewenst kinderloos ben gebleven. Gelukkig zijn reacties als deze niet alledaags, maar helaas niet uitzonderlijk.

Met name in de periode dat ik net wist dat ik geen moeder meer zou worden was het voor mij een te grote opgave om naar feestjes te gaan waar ook kinderen genodigd waren. Dit was niet alleen lastig voor mij, maar ook voor mijn vrienden. Moesten zij mij nu wel of niet uitnodigen? Als zij mij niet hadden uitgenodigd was ik gekwetst, als zij verwachtte dat ik zou komen was ik beledigd. Enerzijds wilde ik er graag bij blijven horen, anderzijds was het te confronterend. Wanneer ik nu uitgenodigd wordt ga ik wel, waarbij ik het moment van alleen zonder kinderen binnenkomen het lastigst vind. Vaak ben ik de enige vrouw zonder kinderen. Waar ik al schrijvende achter kwam is dat ik meestal het gesprek over de kinderen aan ga. Deels zal dat beroepsdeformatie zijn, deels zal ik dat doen om mij een houding te geven.

Mijn moeder is hertrouwd. In ons samengestelde gezin zijn nu 9 neefjes en een nichtje. Zeker toen zij nog klein waren kon ik mij zo alleen voelen op familiefeestjes. Iedereen had z’n handen vol aan z’n eigen kroost. Terugdenkend vermoed ik dat zij mij op dit soort dagen benijde. Echt ontspannen voel ik mij nog steeds niet op feestjes mét kinderen, maar misschien komt dit nog.

Childless-not-by-choice gaat veel verder dan alleen kinderloos blijven. Een wens die ik al sinds mijn eigen kindertijd koesterde, iets wat altijd vanzelfsprekend was in mijn leven, is nu een gepasseerd station. Ik moet afscheid nemen van mijn kinderwens, mijn status als moeder, mijn toekomstbeeld, het moederschap en alles wat daarbij hoort. Zoveel dingen die ik nooit zal weten en moet missen. Hoe had mijn kind eruit gezien, had het dezelfde humor gehad, zou het veel vriendjes hebben gehad? Zo heb ik nog oneindig veel vragen die onbeantwoord zullen blijven. Wat zou het fijn zijn geweest als ik de kans had gekregen om mijn eigen jeugd door mijn kind te herbeleven. Dit kind was met open armen ontvangen door mijn familie en vrienden. Ook voor hen is dit een gemis.

Of ik mijn kinderloosheid ooit volledig kan accepteren weet ik niet, dat ik het moet gaan aanvaarden wel. Ik zal ik mijn leven opnieuw moeten inrichten. Op dit moment weet ik niet wat het gezinnetje dat ik altijd graag wilde kan vervangen.

Rouw betekent verlies. Maar hoe moet je rouwen om iets wat er nooit is geweest. Voor de omgeving is dit lastig te bevatten. In het begin was er ruimte voor mijn gevoel, nu wordt er nooit meer naar gevraagd. Het lijkt alsof ik er zo langzamerhand maar overheen moet zijn. Het is een proces van jaren ben ik bang. Het gaat gepaard met gevoelens van verdriet, boosheid, machteloosheid, eenzaamheid, er niet bij horen, ontkenning, onbegrip, leegte, jaloezie, angst en schaamte. Vooral dat laatste zit mij erg in de weg. Schaamte is de angst voor afkeuring of niet geaccepteerd worden. Deze schaamte wordt gevoed door het taboe wat er nog steeds ligt op ongewenste kinderloosheid.

Ik heb altijd een druk sociaal leven gehad. Inmiddels is dit een een stuk minder. Vrijwel al mijn vrienden hebben kinderen. De afgelopen jaren heb ik veel vrienden verloren, simpel weg omdat onze levens niet meer matchte. De vrienden die ik nog heb zie ik minder frequent. Kinderen grootbrengen kost tijd, veel tijd. Tijd waarin ik mijn vrienden niet zie en tijd die ik alleen door breng. Gelukkig kan ik mij goed vermaken en kan ik goed alleen zijn Ik heb leuke vrienden, hobby’s, een leuke baan en ik sport twee keer per week. Dit neemt niet weg dat ik vaak meer alleen ben dan mij lief is.

Veel mensen denken dat de oplossing ligt in nog een hobby, een hond of meer vrienden. Dat is slechts ten dele de oplossing. Dat het fijn zou zijn om gelijkgestemde te ontmoeten kan ik niet ontkennen, maar zolang ik mijn nieuwe toekomstperspectief niet accepteer en omarm zal ik mij altijd alleen blijven voelen. Hoeveel vrienden ik ook om mij heen verzamel.

Het aangaan van liefdesrelaties is op zich al een uitdaging en zeker als hij kinderen heeft. Naast het feit dat ik mij altijd zal moeten aanpassen aan de omgangsregelingen die er zijn heb ik vaak ook een andere behoefte aan ‘tijd voor elkaar’ met name tijdens weekenden en vakanties. Daar waar hij naast zijn tijd voor zijn kinderen ook behoefte heeft aan tijd voor zichzelf en zijn vrienden wil ik er samen met hem op uit trekken. Dit verschil in behoefte geeft nogal eens de nodige frictie. Het kan hem benauwen en mij onzeker maken. De kans dat ik in een relatie met een man met kinderen ooit volledig in mijn behoefte voorzien zal worden is nihil. Daar zal ik mij bij moeten neerleggen. Wel is het zaak dat er op zijn minst erkenning is voor mijn behoefte en dat het niet vanzelfsprekend is dat ik mij altijd aanpas. Ik moet hier zelf voor waken.

Ik ben weer een stapje verder gekomen in mijn proces. Mijn oude toekomstbeeld moet ik los gaan laten en een nieuwe invulling gaan geven aan mijn leven op een manier die goed voor mij voelt en die bij mij past. Hoe die invulling eruit gaat zien, dat weet ik nog niet… -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice II

Gepost op door -by bregje

About a year ago I wrote my first blog on childless-not-by-choice. It’s my most widely read blog. 

It’s been more than 6 years ago when I made the decision to stop the fertility treatment. It was the hardest decision I ever had to make. Oftentimes, I was unintentionally offended by hurtful remarks like ‘Get a dog’, ‘You would not stop trying if you really desire to have a baby’, ‘Everything happens for a reason’, ‘You can have mine’ and so on. I was never so hurt as I was then. I still get a lot of remarks vary from silly to really though less comments. ‘Why not give it an other try.’ For god sake I am 47! 

I am frequently asked, when meeting someone new, “do you have children?”There is just no right answer to what seems to be an ordinary question. It is almost impossible to avoid an awkward situation. Either they pity me or they want to find a solution. It’s a situation I have to cope with on daily basis. Accumulation of circumstances like above can all of a sudden be the straw that breaks the camel’s back. Usually it takes a good cry to release these negative emotions to pull myself together. 

For a long time I mourned over never been pregnant nor having a baby. However I was happy for my friends to have children, it reminded me of what I would never have. Because of my grieve I did not see what my sorrow did to them. I regret that.  

As I wrote before what first was an open wound in my heart is now an inflamed scar. I am afraid that this grief doesn’t ever go away, but it does change shape.  
First I got upset by seeing pregnant women and new parents getting all high and mighty over their newborn baby’s. Or the times that I felt deeply sad and left to my own devices while friends put their kids to bed and I had to wait around. For long I avoided large number of children. It was therefore all the more distressing to teach toddlers. 

Recently I have no issues being around young children. Over the year ‘my child never born’ grew with me. Firstly because my mourning process started way before I ever tried to get pregnant. I had expected to be married and be a mother to at least two kids by the time I was in my mid thirties. Secondly by the fact that my ex’ precious children, who I do not see anymore, are now 23 and 20 years old. Nowadays seeing parents with teenage children can stir up my emotions. A sudden pang of pain can come over me.

One of the most common connections in our society is having children. There is a whole world out there where’s no place for people without children. The playground, school and sport activity’s, meet ups with other parents and their kids, music lessons, play dates and the like. Not being a mom can feel so shut out. Honestly even though I have a big network of friends I can feel pretty alone at times. 

Dating a father of a young child for a while made me realize even more that dating a man with children adds an extra layer of complexity to a relationship. It means that he’s tied to another woman for the rest of his life. For that matter it so important to me that he is on speaking terms with the mother of his children. Giving birth to a child grants the most precious gift, called life. Ex partners should always keep that in mind. A relationship with a man with children means that his children always should and will come first and I have to adjust my life to it. Especially with young children. It should be that way, they’re children. It would be more about compromise and acceptance from both sides if I would have a child. Not being a parent myself means a lot of adapting to the schedules of others anyway. 

Call me rational for not wanting to fall in love with a man with young children but it is still the wisest option on the table for leading a happy life without losing myself. -by Bregje 

Geplaatst in Personal

Don’t sweat the small stuff 

Gepost op door -by bregje

If there would be a lesson in life, this trip really forces me to face the fact that life is too precious to take the good things in life for granted. 

Nearly everyone dwells in the past at some point. That’s okay, but some people do it more often and are more likely to get stuck in their own sorrow. What you think comes about. Over time your thoughts become a self-fulfilling prophecy. 

It took me a long time to realize that it is only a mindset to become master over your own thoughts. Of course you have to cull out your gutter at one point but clinging to outdated issues only have a negative effect on you. I met this friendly guy in Chicago. To a certain extent we had a lot in common. The biggest difference is that he still dwells in his past and I moved on. 

Everyone has to deal with his own difficulties in life. For me being childless-not-by-choice will always leave a scar, but on the other hand having children will probably be an even heavier burden at times. 

My return to Kansas has made me realize even more how vulnerable we are and the importance of appreciating life.  
Winfield, the town I use to live 30 years ago lost all its liveliness. I think it disappeared after the non surviving companies closed their doors. I was shocked by the poor state of maintenance and the many abandon places. I was told that in Arkansas, a neighboring town, the degradation is even worse. This might be part of the reason of the high rate of alcohol and meth addictions. As we speak one of my former classmates is in jail, probably for possession of drugs.  

But even more so I was shocked by the amount of friends who are terminally sick, fighting their illness or overcame their illness. I wish every cloud has a silver lining. Bless them all. 

The other day I had this really open conversation with one of my host ‘sisters’ who fought cancer. I was touched by the way she spoke about how she coped and overcame her illness. She took me to a boxing class. Believe me, she is super fit. You go girl! 

I guess the best spirit is to count your blessings. There is no use crying over spilled milk. Move on and as my sister quoted ‘do not sweat the small stuff’. -Bregje 

Geplaatst in Amsterdam

Childless-not-by-choice

Gepost op door -by bregje

From an early age I had it all figured out. Have sex at the age of 18 and start a family- husband, two kids and a dog- at the age of 28. 

Before I knew it I turned 38. Being allergic to dogs and my biological clock ticking overtime. Unfortunately, even though I had a relationship at the time, after a long journey I stayed childless-not-by-choice. I have grieved my childlessness. What first was an open wound in my heart is now an inflamed scar. 

What helps me grieving is to see that the grass isn’t always greener at the other side off the fence. Right now I even think life without kids isn’t so bad after all. Kids have a way of zapping all the meaning out of life. You have to clean up after them all the time, you can’t be spontaneous anymore because you have to plan everything ahead, your body changes, they suck your energy, you go broke, your friendships may suffer, kids do stupid things, you worry all the time … Me writing this does not mean that I never really wanted to have children in the first place. Don’t even dare to think that. Believe me never being called ‘mommy’  or having to answer the question ‘do you have children?’ every-time you meet someone new is a heavy cross to bear.
Realizing that there is a downside to having children is part of my grieving process. Like for a while I focused on parents with disabled children, blessing myself not to have a disabled child. 

Filling my time has never been a problem. Finding people to spend time with in the weekends, even tough I have a big network of friends, can be difficult. Let’s face it, parenting takes a lot of time; time experts say that it takes eight hours a day to raise two children to the age of 18.

Right now my biggest challenge is to acquire myself a new place in society and amongst my peers, who do have children, in order to fill the void in a life without children. -Bregje-