Mijn oudste neef heeft een gezin met vier jongens. De oudste wordt eerdaags 20, de jongste is 14 jaar. Zij hebben onlangs een appartement in Valencia gekocht. Mede door hun goede verhalen heb ik spontaan zelf drie weken Valencia geboekt.
De eerste week van mijn verblijf was mijn neef met zijn gezin ook hier in Valencia. Een aantal maal hebben wij samen opgetrokken. Benijdenswaardig te zien hoe fijn zij het hebben als gezin. Zowel mijn neef met zijn vrouw, als zij met de kinderen én als de kinderen onderling. Niet dat er nooit een onvertogen woord valt, maar dat is normaal. Hoe heerlijk ik het ook vond om mij aan te sluiten bij hen, zo confronterend was het te realiseren dat dit niet voor mij is weggelegd. Zo trots als zij zijn op hun vier jongens en de liefde die de jongens hebben voor elkaar en voor hun ouders.
Nu zij terug naar Nederland zijn besef ik mij dat Valencia een heerlijke en romantische stad is voor families en geliefden, maar voor iemand alleen die taal niet spreekt is het minder aantrekkelijk. Bovendien doen de Valecianen nooit iets alleen. Meer dan ooit word ik geconfronteerd met het feit dat ik ‘Childless-not-by-choice’ ben en geen partner heb. Geef mij wat dat betreft maar New York. Een stad waar het heel normaal is dat je alleen dingen onderneemt en waar de taal voor mij geen barrière is.
Ik ben hier volledig aangewezen op mijzelf. Iets wat niet altijd even gemakkelijk is. Gelukkig ben ik gezegend met fijne vrienden en familie met wie ik regelmatig bel. De laatste week komt mijn zus. Ik kijk daar erg naar uit, maar tot die tijd ga ik mijn schouders eronder zetten en er het beste van maken. -by Bregje
my SITE of the story 