Het valt mij op dat mijn zesjarige leerling altijd rokjes draagt. Op mijn vraag of zij haar eigen kleren mag kiezen antwoord zij vol overgave: ‘Mijn moeder zegt dat als ik geen rokjes draag, ik geen kindjes krijg. ‘
Dat verklaart meteen waarom ik ongewenst kinderloos ben gebleven. Was het leven maar zo simpel, dan had ik vaker een rokje aangetrokken. -by Bregje
Bijna een decennium gelden stond ik voor een ingrijpende beslissing die de rest van mijn leven zou gaan bepalen. Ik stopte op 40 jarige leeftijd met mijn fertiliteitstraject. Het heeft nog zeker een aantal jaar geduurd voor het besef van deze beslissing echt indaalde. Lang hield ik mijzelf voor dat er nog een mogelijkheid was om moeder te worden.
In de afgelopen tien jaar heb ik alle fasen van rouw doorlopen en doorleefd. Voor het eerst denk ik te durven zeggen dat ik mijn lot heb aanvaard. Ik zal nooit een moeder zijn. Ik hou hierin liever nog een slag om de arm omdat ik weet dat een rouwproces grillig kan verlopen. Langzaamaan zie ik steeds meer de voordelen van het niet hebben van kinderen. Dit betekent niet dat ik nu nooit meer verdrietig zal zijn. ‘Ongewenste kinderloosheid reist in alle levensfasen met je mee.’ * De gapende wond is nu een trekkend litteken. Daar waar het zien van zwangere vrouwen mij eerst onnoemlijk veel pijn deed raakt het mij nu wanneer ik ouders vol trots hoor vertellen over hun tieners en jong volwassen kinderen.
De omslag in mij is mede gekomen door een gesprek dat ik had met een vriendin die rond dezelfde tijd ongewenst kinderloos bleef. Stoer als zij is heeft zij vlak daarna het roer omgegooid en is zij gaan reizen. Ik vroeg haar hoe zij nu omgaat met het gegeven dat zij geen moeder is geworden. Zij gaf aan dit al geruime tijd geleden een plek te hebben geven. Zij is vooral dingen gaan doen die je mèt kinderen niet kan doen. Uiteraard heeft zij ook haar momenten van gemis, maar zij heeft haar focus verlegd. Vooral haar opmerking ‘Je kan het toch niet meer veranderen’ is bij mij bijgebleven.
In diezelfde tijd ontmoette ik een vrouw die als ongewenst kinderloze bewust kiest voor omgang met een groep gewenst kinderloze vrouwen omdat zij een positieve drive hebben om te genieten van een leven zonder kinderen.
Daar waar in de Coronatijd mijn leven in alle rust door kabbelde stond de wereld van veel ouders met kinderen op z’n kop. Ik zag de struggling van ouders die, naast het draaiend houden van een huishouden, niet alleen moesten thuiswerken maar ook nog eens hun kinderen moesten begeleiden bij het thuisonderwijs. Twentyfourseven alle ballen hoog houden. Probeer het dan maar thuis gezellig te houden.
Het zou fijn zijn geweest als ik deze omslag, net als die vriendin, eerder had gemaakt. Waarschijnlijk doordat ik in hetzelfde leven ben gebleven en vrienden om mij heen allemaal gezinnen stichtten is dit mij niet eerder gelukt. Ieder zijn eigen rouwproces denk ik dan maar.
Toen ik besloot een streep te zetten onder mijn fertiliteitstraject heb ik een aantal opmerkingen gekregen in de trant van ‘Dan heb je niet echt moeder willen worden’. Nu vrees ik wederom voor soortgelijke reacties. Gelukkig weet ik zelf beter en ben ik blij met deze omslag. Ik moet en wil door! -by Bregje
*citaat: Simone Sinjorgo
Wat ‘the most wonderful time of the year’ zou moeten zijn, vind ik de moeilijkste tijd van het jaar.
Ik deel hier mijn verhaal niet uit verwijt of om medelijden te wekken, maar meer om begrip en steun te krijgen voor wat mijn onvervulde kinderwens met mij doet. Kinderloosheid is iets blijvends, iets wat niet zal verdwijnen, hooguit zal veranderen. Keer op keer word ik geconfronteerd met gebeurtenissen die aan mij voorbij gaan. Dit kunnen grote dingen zijn zoals geboorte, afstuderen of straks oma worden, maar juist ook de alledaagse oh zo gewone dingen als je kind instoppen, de armpjes om je heen als het gevallen is, de trotst en de vertedering die je als ouder voelt. Gemis wat altijd blijft bestaan.
De decembermaand is een periode waarin het gezin centraal staat en alles draait om het gezellig samen zijn. De media speelt hier handig op in. Je wordt voortdurend geconfronteerd met gezellige plaatjes van kinderen met rode koontjes tijdens sinterklaasavond en families aan het kerstdiner.
Vrienden worden opgeslokt door alle activiteiten met hun gezin waar ik als vrouw zonder kinderen niet bij hoor: Sint Maarten, de intocht van Sinterklaas, surprises maken, pakjesavond en het kerstdiner op school met aansluitend de eindejaarsborrel voor de ouders.
En als kers op de taart het kerstdiner met mijn eigen familie. Tuurlijk hoor ik daarbij. Maar als je bedenkt dat alleen al mijn oudste ‘broer’ met zijn gezin ondertussen het gezelschap met z’n achten vertegenwoordigt, terwijl ik alleen kom, dan kan je je voorstellen dat dit mij niet in de koude kleren gaat zitten.
Tweede kerstdag ga ik lekker met een dierbare vriendin trainen en mag ik alle opgebouwde spanning en frustraties eruit slaan. Wat zal ik blij zijn als ook oud en nieuw voorbij is en het weer 2 januari is.
Voordat mijn vrienden kinderen kregen gingen wij met oud en nieuw altijd uit met z’n allen. Inmiddels blijft eigenlijk iedereen thuis en viert de jaarwisseling in gezinsverband met vrienden of buren met kinderen in vaak dezelfde leeftijdscategorie als hun eigen kroost. Niemand vindt dat raar of heeft daar een oordeel over. Als ik het zou vragen, zou ik mij naar alle waarschijnlijkheid zo kunnen aansluiten, maar gezien ik de hele week al grieperig ben, blijf ik eigenlijk liever thuis. Al weet ik intussen uit ervaring dat ik mij dan wel zal moeten wapenen tegen de oordelen van anderen.
Oud en nieuw is onderhand een zwaar overrated feestje geworden wat overigens niet betekent dat het niet gezellig kan worden. Maar geef ze de kost die de tijd tot middernacht uitzitten om klokslag 12:00 elkaar in de armen te vallen en gelukkig nieuwjaar te wensen om vervolgens zo snel mogelijk hun bed in kruipen.
Uitgaan heb ik in mijn leven meer dan voldoende gedaan, dat mis ik zeker niet. Stiekem wil ik niks liever dan met een eigen gezinnetje de jaarwisseling vieren, maar die keuze is er niet. De keuze is dus of mij aansluiten of alleen thuisblijven met de jaarwisseling. Welke keuze ik ook maak het blijft een beladen moment waarop de pijn, het verdriet, de leegte en het gemis extra zwaar valt. -by Bregje
Mijn oudste neef heeft een gezin met vier jongens. De oudste wordt eerdaags 20, de jongste is 14 jaar. Zij hebben onlangs een appartement in Valencia gekocht. Mede door hun goede verhalen heb ik spontaan zelf drie weken Valencia geboekt.
De eerste week van mijn verblijf was mijn neef met zijn gezin ook hier in Valencia. Een aantal maal hebben wij samen opgetrokken. Benijdenswaardig te zien hoe fijn zij het hebben als gezin. Zowel mijn neef met zijn vrouw, als zij met de kinderen én als de kinderen onderling. Niet dat er nooit een onvertogen woord valt, maar dat is normaal. Hoe heerlijk ik het ook vond om mij aan te sluiten bij hen, zo confronterend was het te realiseren dat dit niet voor mij is weggelegd. Zo trots als zij zijn op hun vier jongens en de liefde die de jongens hebben voor elkaar en voor hun ouders.
Nu zij terug naar Nederland zijn besef ik mij dat Valencia een heerlijke en romantische stad is voor families en geliefden, maar voor iemand alleen die taal niet spreekt is het minder aantrekkelijk. Bovendien doen de Valecianen nooit iets alleen. Meer dan ooit word ik geconfronteerd met het feit dat ik ‘Childless-not-by-choice’ ben en geen partner heb. Geef mij wat dat betreft maar New York. Een stad waar het heel normaal is dat je alleen dingen onderneemt en waar de taal voor mij geen barrière is.
Ik ben hier volledig aangewezen op mijzelf. Iets wat niet altijd even gemakkelijk is. Gelukkig ben ik gezegend met fijne vrienden en familie met wie ik regelmatig bel. De laatste week komt mijn zus. Ik kijk daar erg naar uit, maar tot die tijd ga ik mijn schouders eronder zetten en er het beste van maken. -by Bregje
De impact van songteksten.
In één van mijn vorige blogs schreef ik dat elke confrontatie met mijn kinderloosheid is als een druppel in een emmer die langzaam volloopt. Eens in de zoveel tijd loopt mijn emmer over.
Een aantal dagen zitten mijn tranen al hoog. Dankzij ‘ver weg van jou’ van Anouk komen mijn tranen los. Vooral de zin ‘Want als ik naar je kijk, zie ik mezelf in jou’ raakt mij diep. Nieuwe tranen rollen over mijn wangen. Zoals ik mij nu voel kan ik nog wel uren door huilen. Maar helaas, er zit een vriendin op mij te wachten. Bovendien hoor ik de woorden van mijn rouw- therapeut in mijn achterhoofd galmen: ‘Een kwartiertje huilen is genoeg, daarna wordt het zelfmedelijden.’
Wat muziek wel niet kan losmaken. Zo vergeet ik nooit meer waar en wanneer ik het nummer ‘Dochters’ van Marco Borsato voor het eerst hoorde. Het schalde door de wachtkamer van notabene de fertiliteits-kliniek! De tekst deed mij ineen krimpen. Hoe zal dat voor al die andere mensen op dat moment in de wachtkamer zijn geweest. Een plek waar wij allemaal met hetzelfde doel zaten… het krijgen van een dochter of een zoon. -by Bregje
Een hard gelag
Ooit gerealiseerd dat wanneer je een relatie aangaat met iemand met kinderen het risico heel groot is dat wanneer de relatie misloopt je niet alleen je partner kwijt raakt maar ook de kinderen. Het aangaan van een relatie met iemand met kinderen is op zich al een behoorlijke uitdaging zal ik je zeggen. Voor mij als vrouw zonder kinderen een man daten met kinderen betekent dat ik mij moet aanpassen aan de omgangsregelingen en alle ontwikkelingen die zich buiten mij om al gevormd hebben. Daarbij komt dat elke vader uiteindelijk altijd zijn kind(eren) boven mij zal stellen. Wat ik ook heel natuurlijk vind, maar wat zeker niet altijd even gemakkelijk is.
Ik had een relatie met een man met een zoon en dochter uit een eerder huwelijk. Ondanks dat het zeker geen gemakkelijk relatie was, was ik gelukkig met hem en met zijn kinderen. Onze breuk kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel, vlak na het beëindigen van mijn fertiliteitstracject. In korte tijd kreeg mijn partner heftige psychiatrisch klachten en verbrak hij onze relatie. Uit respect naar hem wil ik hier niet verder op in gaan. Op het moment van de breuk waren zijn kinderen respectievelijk 14 en 17 jaar. Omdat de situatie al ingewikkeld genoeg was wilde ik niet dat de kinderen in een loyaliteitsconflict zouden komen met hun vader door met mij contact te onderhouden. Ik besloot mij terug te trekken.
Ik was niet alleen mijn partner kwijt, maar ook zijn kinderen. Vooral voor het gemis van de kinderen was weinig begrip. Dit is een hard gelag wat maar weinig mensen zich realiseren en als men zich dit al realiseert dan is er vaak weinig begrip voor. Auteur Manu Keirse beschrijft dit als ‘Geen recht op verdriet’. Ik heb dit ook aan den lijve ervaren. Hoezo miste ik kinderen die niet eens mijn eigen kinderen zijn. Ik heb mij nooit hun moeder gevoeld of willen voelen, zij hebben een fijne moeder. Zelf zal ik nooit weten hoe het is om eigen kinderen te hebben, maar stiefkinderen ‘hebben’ komt wel het dichtst bij dit gevoel. Ik heb hen van dichtbij mogen zien opgroeien en in mijn hart mogen sluiten. Iets wat ik als zeer waardevol ervaar en koester. Door het meisje heb ik een stuk van mijn eigen pubertijd kunnen herbeleven.
Onbegrip komt veelal voort uit onwetendheid. Laat staan dat men opzettelijk de ander kwetst. Mijn moeder en stiefvader hebben samen een hele rits aan kleinkinderen. In hun keuken hangen foto’s van alle (klein)kinderen. Ik heb het altijd als zeer pijnlijk ervaren dat er op deze muur geen plek was voor mijn partner en stiefkinderen. Ik heb toen zelf maar een fotolijst gefabriceerd met foto’s van ons viertjes. Nadat het uit was kreeg ik deze lijst terug van mijn moeder. Op mijn voorstel om mijn voormalig partner uit de lijst te halen kreeg ik geen gehoor. En dat terwijl zij zelf stiefoma is. Of ik het haar verwijt? Destijds zeer zeker. Nu denk ik dat zij zich dit nooit zo heeft gerealiseerd en het misschien anders heeft beleefd. Mijn moeder heeft mij altijd enorm gesteund, waar ik haar dankbaar voor ben, maar hierin is zij onbewust te kort geschoten. En zij is hierin zeker niet de enige geweest.
De jaren na de breuk waren een rollercoaster. Ik was weer alleen, miste de kinderen en het leven wat daarbij hoorde en moest mijn ‘Childless-not-by-choice’ een plek gaan geven. Nu heb ik weer ruimte in mijn leven voor een nieuwe partner. Hoe graag ik zelf ook kinderen had gekregen, in deze fase van mijn leven wil ik het liefst een relatie met een man zonder kinderen of in ieder geval met oudere kinderen. Grotendeels omdat jonge kinderen niet meer in mijn leven passen. Mijn kind zou gevoelsmatig nu een jaar of 15 zijn. Maar ook omdat ik met een nieuwe partner van de vrijheid wil genieten die past bij een kinderloos bestaan.
Moeder zal ik niet meer worden en een actieve rol als stiefmoeder wil ik niet meer, de angst om opnieuw te verliezen is te groot. Ik geniet enorm van de band die ik heb met de kinderen van familie en vrienden. Een band die er al jaren is en niet zomaar verbroken zal worden. Mijn hoop is nu gevestigd op het ooit Oma worden. Een titel die past bij elke grijze kop. -by Bregje
my SITE of the story 