Wat ‘the most wonderful time of the year’ zou moeten zijn, vind ik de moeilijkste tijd van het jaar.
Ik deel hier mijn verhaal niet uit verwijt of om medelijden te wekken, maar meer om begrip en steun te krijgen voor wat mijn onvervulde kinderwens met mij doet. Kinderloosheid is iets blijvends, iets wat niet zal verdwijnen, hooguit zal veranderen. Keer op keer word ik geconfronteerd met gebeurtenissen die aan mij voorbij gaan. Dit kunnen grote dingen zijn zoals geboorte, afstuderen of straks oma worden, maar juist ook de alledaagse oh zo gewone dingen als je kind instoppen, de armpjes om je heen als het gevallen is, de trotst en de vertedering die je als ouder voelt. Gemis wat altijd blijft bestaan.
De decembermaand is een periode waarin het gezin centraal staat en alles draait om het gezellig samen zijn. De media speelt hier handig op in. Je wordt voortdurend geconfronteerd met gezellige plaatjes van kinderen met rode koontjes tijdens sinterklaasavond en families aan het kerstdiner.
Vrienden worden opgeslokt door alle activiteiten met hun gezin waar ik als vrouw zonder kinderen niet bij hoor: Sint Maarten, de intocht van Sinterklaas, surprises maken, pakjesavond en het kerstdiner op school met aansluitend de eindejaarsborrel voor de ouders.
En als kers op de taart het kerstdiner met mijn eigen familie. Tuurlijk hoor ik daarbij. Maar als je bedenkt dat alleen al mijn oudste ‘broer’ met zijn gezin ondertussen het gezelschap met z’n achten vertegenwoordigt, terwijl ik alleen kom, dan kan je je voorstellen dat dit mij niet in de koude kleren gaat zitten.
Tweede kerstdag ga ik lekker met een dierbare vriendin trainen en mag ik alle opgebouwde spanning en frustraties eruit slaan. Wat zal ik blij zijn als ook oud en nieuw voorbij is en het weer 2 januari is.
Voordat mijn vrienden kinderen kregen gingen wij met oud en nieuw altijd uit met z’n allen. Inmiddels blijft eigenlijk iedereen thuis en viert de jaarwisseling in gezinsverband met vrienden of buren met kinderen in vaak dezelfde leeftijdscategorie als hun eigen kroost. Niemand vindt dat raar of heeft daar een oordeel over. Als ik het zou vragen, zou ik mij naar alle waarschijnlijkheid zo kunnen aansluiten, maar gezien ik de hele week al grieperig ben, blijf ik eigenlijk liever thuis. Al weet ik intussen uit ervaring dat ik mij dan wel zal moeten wapenen tegen de oordelen van anderen.
Oud en nieuw is onderhand een zwaar overrated feestje geworden wat overigens niet betekent dat het niet gezellig kan worden. Maar geef ze de kost die de tijd tot middernacht uitzitten om klokslag 12:00 elkaar in de armen te vallen en gelukkig nieuwjaar te wensen om vervolgens zo snel mogelijk hun bed in kruipen.
Uitgaan heb ik in mijn leven meer dan voldoende gedaan, dat mis ik zeker niet. Stiekem wil ik niks liever dan met een eigen gezinnetje de jaarwisseling vieren, maar die keuze is er niet. De keuze is dus of mij aansluiten of alleen thuisblijven met de jaarwisseling. Welke keuze ik ook maak het blijft een beladen moment waarop de pijn, het verdriet, de leegte en het gemis extra zwaar valt. -by Bregje
my SITE of the story 