Bijna een decennium gelden stond ik voor een ingrijpende beslissing die de rest van mijn leven zou gaan bepalen. Ik stopte op 40 jarige leeftijd met mijn fertiliteitstraject. Het heeft nog zeker een aantal jaar geduurd voor het besef van deze beslissing echt indaalde. Lang hield ik mijzelf voor dat er nog een mogelijkheid was om moeder te worden.
In de afgelopen tien jaar heb ik alle fasen van rouw doorlopen en doorleefd. Voor het eerst denk ik te durven zeggen dat ik mijn lot heb aanvaard. Ik zal nooit een moeder zijn. Ik hou hierin liever nog een slag om de arm omdat ik weet dat een rouwproces grillig kan verlopen. Langzaamaan zie ik steeds meer de voordelen van het niet hebben van kinderen. Dit betekent niet dat ik nu nooit meer verdrietig zal zijn. ‘Ongewenste kinderloosheid reist in alle levensfasen met je mee.’ * De gapende wond is nu een trekkend litteken. Daar waar het zien van zwangere vrouwen mij eerst onnoemlijk veel pijn deed raakt het mij nu wanneer ik ouders vol trots hoor vertellen over hun tieners en jong volwassen kinderen.
De omslag in mij is mede gekomen door een gesprek dat ik had met een vriendin die rond dezelfde tijd ongewenst kinderloos bleef. Stoer als zij is heeft zij vlak daarna het roer omgegooid en is zij gaan reizen. Ik vroeg haar hoe zij nu omgaat met het gegeven dat zij geen moeder is geworden. Zij gaf aan dit al geruime tijd geleden een plek te hebben geven. Zij is vooral dingen gaan doen die je mèt kinderen niet kan doen. Uiteraard heeft zij ook haar momenten van gemis, maar zij heeft haar focus verlegd. Vooral haar opmerking ‘Je kan het toch niet meer veranderen’ is bij mij bijgebleven.
In diezelfde tijd ontmoette ik een vrouw die als ongewenst kinderloze bewust kiest voor omgang met een groep gewenst kinderloze vrouwen omdat zij een positieve drive hebben om te genieten van een leven zonder kinderen.
Daar waar in de Coronatijd mijn leven in alle rust door kabbelde stond de wereld van veel ouders met kinderen op z’n kop. Ik zag de struggling van ouders die, naast het draaiend houden van een huishouden, niet alleen moesten thuiswerken maar ook nog eens hun kinderen moesten begeleiden bij het thuisonderwijs. Twentyfourseven alle ballen hoog houden. Probeer het dan maar thuis gezellig te houden.
Het zou fijn zijn geweest als ik deze omslag, net als die vriendin, eerder had gemaakt. Waarschijnlijk doordat ik in hetzelfde leven ben gebleven en vrienden om mij heen allemaal gezinnen stichtten is dit mij niet eerder gelukt. Ieder zijn eigen rouwproces denk ik dan maar.
Toen ik besloot een streep te zetten onder mijn fertiliteitstraject heb ik een aantal opmerkingen gekregen in de trant van ‘Dan heb je niet echt moeder willen worden’. Nu vrees ik wederom voor soortgelijke reacties. Gelukkig weet ik zelf beter en ben ik blij met deze omslag. Ik moet en wil door! -by Bregje
*citaat: Simone Sinjorgo
my SITE of the story 