Childless-not-by-choice IV (Dutch version)

Een hard gelag

Ooit gerealiseerd dat wanneer je een relatie aangaat met iemand met kinderen het risico heel groot is dat wanneer de relatie misloopt je niet alleen je partner kwijt raakt maar ook de kinderen. Het aangaan van een relatie met iemand met kinderen is op zich al een behoorlijke uitdaging zal ik je zeggen. Voor mij als vrouw zonder kinderen een man daten met kinderen betekent dat ik mij moet aanpassen aan de omgangsregelingen en alle ontwikkelingen die zich buiten mij om al gevormd hebben. Daarbij komt dat elke vader uiteindelijk altijd zijn kind(eren) boven mij zal stellen. Wat ik ook heel natuurlijk vind, maar wat zeker niet altijd even gemakkelijk is.

Ik had een relatie met een man met een zoon en dochter uit een eerder huwelijk. Ondanks dat het zeker geen gemakkelijk relatie was, was ik gelukkig met hem en met zijn kinderen. Onze breuk kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel, vlak na het beëindigen van mijn fertiliteitstracject. In korte tijd kreeg mijn partner heftige psychiatrisch klachten en verbrak hij onze relatie. Uit respect naar hem wil ik hier niet verder op in gaan. Op het moment van de breuk waren zijn kinderen respectievelijk 14 en 17 jaar. Omdat de situatie al ingewikkeld genoeg was wilde ik niet dat de kinderen in een loyaliteitsconflict zouden komen met hun vader door met mij contact te onderhouden. Ik besloot mij terug te trekken.

Ik was niet alleen mijn partner kwijt, maar ook zijn kinderen. Vooral voor het gemis van de kinderen was weinig begrip. Dit is een hard gelag wat maar weinig mensen zich realiseren en als men zich dit al realiseert dan is er vaak weinig begrip voor. Auteur Manu Keirse beschrijft dit als ‘Geen recht op verdriet’. Ik heb dit ook aan den lijve ervaren. Hoezo miste ik kinderen die niet eens mijn eigen kinderen zijn. Ik heb mij nooit hun moeder gevoeld of willen voelen, zij hebben een fijne moeder. Zelf zal ik nooit weten hoe het is om eigen kinderen te hebben, maar stiefkinderen ‘hebben’ komt wel het dichtst bij dit gevoel. Ik heb hen van dichtbij mogen zien opgroeien en in mijn hart mogen sluiten. Iets wat ik als zeer waardevol ervaar en koester. Door het meisje heb ik een stuk van mijn eigen pubertijd kunnen herbeleven.

Onbegrip komt veelal voort uit onwetendheid. Laat staan dat men opzettelijk de ander kwetst. Mijn moeder en stiefvader hebben samen een hele rits aan kleinkinderen. In hun keuken hangen foto’s van alle (klein)kinderen. Ik heb het altijd als zeer pijnlijk ervaren dat er op deze muur geen plek was voor mijn partner en stiefkinderen. Ik heb toen zelf maar een fotolijst gefabriceerd met foto’s van ons viertjes. Nadat het uit was kreeg ik deze lijst terug van mijn moeder. Op mijn voorstel om mijn voormalig partner uit de lijst te halen kreeg ik geen gehoor. En dat terwijl zij zelf stiefoma is. Of ik het haar verwijt? Destijds zeer zeker. Nu denk ik dat zij zich dit nooit zo heeft gerealiseerd en het misschien anders heeft beleefd. Mijn moeder heeft mij altijd enorm gesteund, waar ik haar dankbaar voor ben, maar hierin is zij onbewust te kort geschoten. En zij is hierin zeker niet de enige geweest.

De jaren na de breuk waren een rollercoaster. Ik was weer alleen, miste de kinderen en het leven wat daarbij hoorde en moest mijn ‘Childless-not-by-choice’ een plek gaan geven. Nu heb ik weer ruimte in mijn leven voor een nieuwe partner. Hoe graag ik zelf ook kinderen had gekregen, in deze fase van mijn leven wil ik het liefst een relatie met een man zonder kinderen of in ieder geval met oudere kinderen. Grotendeels omdat jonge kinderen niet meer in mijn leven passen. Mijn kind zou gevoelsmatig nu een jaar of 15 zijn. Maar ook omdat ik met een nieuwe partner van de vrijheid wil genieten die past bij een kinderloos bestaan.

Moeder zal ik niet meer worden en een actieve rol als stiefmoeder wil ik niet meer, de angst om opnieuw te verliezen is te groot. Ik geniet enorm van de band die ik heb met de kinderen van familie en vrienden. Een band die er al jaren is en niet zomaar verbroken zal worden. Mijn hoop is nu gevestigd op het ooit Oma worden. Een titel die past bij elke grijze kop. -by Bregje