Na een aantal turbulente jaren, de scheiding van mijn ouders, verhuizen naar een andere stad en vier wisselingen van school, stond ik er niet al te best voor. En zelfs dat was nog een understatement. De kans dat ik zou slagen was vrijwel nihil ondanks alle uren die mijn moeder er met mij ingestoken had om en het wel te halen.
De dag van de uitslag zaten mijn zus en ik naast de telefoon. Destijds moest je voor een MAVO-diploma een vakkenpakket van minimaal zes vakken kiezen. Ik had er zeven.
Wie er belde met de uitslag kan ik mij niet meer herinneren maar de reactie van mijn zus die vergeet ik nooit meer. Ik bleek tot ieders verbazing geslaagd te zijn met allemaal zessen en twee vijfen. Tenminste dat zou het geval zijn als ik mijn zevende vak, waar ik ook een vijf voor haalde, zou laten vallen. Ik was door het dolle heen. Mijn zus niet. Zij geloofde het niet en stond erop dat ik school terugbelde. Toen onomstotelijk bleek dat ik echt geslaagd was, was het tijd om mijn moeder op haar werk te bellen met dit heugelijke nieuws.
Mijn moeder nam meteen de telefoon op. Vermoedelijk zat ze op de telefoon met de ijdele hoop dat er een wonder zou geschieden. Haar reactie op mijn onverwachts goede nieuws was subliem: ‘Bregje, dit is geen moment voor grapjes.’ Je kon de ernst in haar stem horen. Toen mijn zus bevestigde dat ik echt geslaagd was kon je haar kreet van blijdschap over de hele afdeling horen galmen. Ik was niet alleen geslaagd, mijn moeder ook. -by Bregje
my SITE of the story 