Zondag 15 maart werd bekend dat ook de Amsterdamse scholen hun deuren sluiten. Geweldig om te zien hoeveel leerkrachten meteen hun schouders eronder zetten om het thuisonderwijs mogelijk te maken. Wij leerkrachten mogen wel gaan oppassen dat wij ons zelf niet overbodig maken. Binnen twee dagen hadden zij al zoveel voor elkaar en online klaarstaan voor de kinderen. Petje af. Een uitleen systeem werd opgezet voor kinderen die thuis geen Chromebooks hebben en kinderen van ouders met vitale beroepen werden direct opgevangen. Ik ben er van overtuigd dat ouders heel blij zijn met de inzet en de betrokkenheid van de leerkrachten.
Nu hoop ik niet dat ik mij als leerkracht op glad ijs begeef en hiermee mijzelf in de vingers snij, maar ik ben bang dat er in het enthousiasme van de leerkrachten voorbij is gegaan aan de ouders en kinderen. De impact die het Coronavirus heeft op de hele maatschappij, dus ook op gezinnen, is enorm en niet te overzien. Veel mensen moeten van de één op de andere dag hun leven omgooien en niks is meer vanzelfsprekend. Ouders die ineens thuis moeten werken, zzp’ers en flexwerkers die zonder werk en inkomen komen te zitten, grootouders die niet meer kunnen oppassen, sport en alle andere activiteiten waar wij normaal gesproken onze tijd aan besteden gaan plotsklaps niet meer door. Ouders en kinderen zitten onverhoeds samen thuis. Geen uurtjes maar 24/7. Dit brengt veel onrust met zich mee. Dan heb ik het nog niet eens over de angst, de overuren en financiële onzekerheden met alle gevolgen van dien. Zo’n drastische overgang vraagt veel van mensen, iets wat tijd vergt.
Als klap op de vuurpijl worden ouders ook nog eens overspoeld met mail van de school. Duidelijk goed bedoeld maar voor ouders vaak niet te behappen. Mail waarin van alles wordt verwacht en geacht van de ouders. Als het aan de scholen ligt is thuisonderwijs nu een gedwongen feit. Kinderen moeten thuis aan de bak en ouders moeten de rol van een leerkracht innemen. Dreigementen klinken vanuit de school: ‘Kinderen dit is geen vakantie!’ ‘Er moet gewoon gewerkt worden.’ ‘Wij controleren alles!’ Kinderen aan het werk krijgen en houden is bij jonge kinderen al een hele uitdaging, laat staan bij pubers. Of hoe hou je je peuter bezig terwijl jij net een belangrijk telefoontje moet plegen. Ga daar maar aan staan. En dat in een prestatie maatschappij waarin wij nu leven. Probeer dan maar alle ballen hoog te houden. Je kan je voorstellen dat dit extreme druk op families legt.
Laten wij in deze toch al zo heftig tijd kijken naar wat haalbaar is en wat niet en elkaar daarin steunen. -by Bregje
my SITE of the story 