Tag: Amsterdam

Geplaatst in Personal

Stafford

Gepost op door -by bregje

Er nadert mij een dame op de stoep met twee aangelijnde Staffordjes.

Je kent het wel. Je twijfelt beiden welke kant je zal passeren. Wie gaat er links, wie rechts?

Officieel ben je als voetganger niet verplicht om rechts te houden op de stoep, maar dat neemt niet weg dat meeste mensen dit intuïtief wel doen. Wanneer dit niet gebeurt kan je dan ook in een soort dans terecht komen.

Lang duurt dit moment niet. De honden bepalen links te gaan, waarop de dame zich verontschuldigd: ‘Ze zijn Engels!’ -by Bregje

Geplaatst in Personal

Verheven boven de wet

Gepost op door -by bregje

Wat is dat toch dat steeds vaker mensen denken dat regels niet voor hen gelden.

Twee dagen op rij ben ik mij wezenloos geschrokken door mensen die een enkel fietspad als twee richting gebruiken. Gister een moeder met hoge snelheid op een elektrische bakfiets vol kroost, zojuist zo’n gastje op een van Moof met notabene zijn mobiel in z’n hand. Als kers op de taart kreeg ik nog een scheldsalvo over mij heen dat ìk- omdat ík een vader en zoontje passeerde-, aan de verkeerde kant reed. Moet niet gekker worden! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Stadskind

Gepost op door -by bregje

Zondagmiddag kinderboerderij Westerpark. Wij staan bij de kalfjes te praten met één van de vrijwilligers, wanneer er een meid van een jaar of 20 bij komt staan. Al snel neemt zij het gesprek over. ‘Doet dat geen pijn, die gele dingen in hun oren?’ Op het moment dat de vrijwilliger net antwoord wil gaan geven, zie ik dat zij zelf een hele rits oorbellen heeft, variërend in grootte. ‘En dat vraag jij?! De meid kleurt van oor tot oor. Duidelijk een stadskind. Waarschijnlijk denkt zij ook nog steeds dat melk van de Dirk Broek komt. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Humor

Gepost op door -by bregje

Al een aantal jaar ben ik een zeer tevreden klant bij kapsalon Bianco op de Rozengracht in Amsterdam. Wat opvalt aan het team is dat zij buiten dat zij heel vriendelijk zijn, hun werk goed doen ook heel internationaal zijn.

Naast het knippen en verven van mijn haar laat ik daar ook mijn wenkbrauwen kleuren. Zo ook vandaag. Met het kleuren komt er altijd wat verf op je huid rondom je wenkbrauwen. Om dit te goed verwijderen moet er soms flink geboend worden.

Bij het verwijderen van de verf roep ik: ‘Wat doe je! Kijk wat je hebt gedaan!’ Ik trek mijn wenkbrauwen op zodat er rimpels ontstaan op mijn voorhoofd. ‘Deze rimpels had ik net nog niet!’

De dame verstijft en trekt wit weg. Ik ook altijd met mijn directe Amsterdamse humor. – by Bregje

Geplaatst in Personal

Gunnen

Gepost op door -by bregje

Mijn vriend en ik komen, bij ‘t Loosje op de Nieuwmarkt in gesprek, met wat later blijkt een moeder en dochter uit de omgeving van Rotterdam. Om privacy reden noem ik geen namen.

Wij hebben een leuk gesprek dat al snel de diepte in gaat. De dochter, ik noem haar voor het gemak maar even Lisa, heeft uit een eerdere relatie van haar vader een halfbroer. Een broer die zij dolgraag zou willen ontmoeten, maar ondanks vele pogingen nog niet heeft kunnen benaderen. Wat het bemoeilijkt is dat hij één van de meest gerespecteerde personen binnen de hedendaagse muziek industrie is.

Ik kan mij goed voorstellen dát zij haar broer graag wil ontmoeten. Op het jongensinternaat, waar ik als kind woonde, waren jongens die hun vaders niet kenden. Ik weet dat een aantal van hen soms dagen voor de deur van hun vader heeft gepost in de hoop om enkel een glimp van hem op te vangen. Puur om te zien of zij op hem lijken. Maar ook het verhaal van een vriendin van mij. Zij ontmoette rond haar twintigste voor het eerst haar oudere halfzus. Sindsdien zijn zij onafscheidelijk.

Op het Montessori-Lyceum had ik een aantal klasgenoten die later de muziekwereld in zijn gegaan. Ik beloof Lisa hier en daar wat rond te vragen. Wij wisselen nummers uit. Op dat moment weet ik nog niet hóe bekent haar broer blijkt te zijn. Helaas kan ik haar niet verder helpen en app dat haar.

Van de week waren mijn vriend en ik uiteten in Rotterdam. Aan het tafeltje naast ons hoor ik de artiestennaam van Lisa’s broer vallen in een gesprek tussen de serveerster en twee gasten. Ik kan het niet laten en vraag de serveerster of zij toevallig Lisa’s broer kent. Zij niet, maar één van de gasten wel. Brutalen hebben de halve wereld en spreek de twee gasten aan. Wij vertellen kort dat Lisa niks liever wil dan haar broer ontmoeten, dat zij zelf haar leven goed op orde heeft en zeker niet op zijn geld uit is. Bovendien is de gelijkenis tussen Lisa en haar halfbroer groot. Thank God heb ik haar nummer nog niet uit mijn telefoon verwijderd en kan ik deze jongen haar profielfoto laten zien. Hij geeft aan van de week haar broer te zullen spreken. Ik geef hem haar nummer. Nu maar hopen dat hij de boodschap overbrengt en dat haar broer een plekje in zijn mega drukke agenda kan vrijmaken om contact met Lisa op te nemen. Het is hen zo gegund…. Ik hou mij nog even stil, een eventuele extra teleurstelling wil ik haar besparen. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Honden bezitters

Gepost op door -by bregje

Tijdens een wandeling doorkruis ik een parkje. Bij het honden veldje staan drie mannen met een puppy. Één van de mannen geeft aan naar huis te gaan waarop een ander reageert met: ‘Wij gaan ook.’ Grappig hoe hondenbezitsters in de ‘wij-vorm’ spreken.

Wanneer ik het parkje uit wil lopen wordt mijn pad geblokkeerd door een bakfiets. Een wat zonderlinge man is zijn honden aan ‘t inladen. Het zijn er vijf. Gezien ik toch moet wachten knoop ik een gesprekje aan. ‘Allemaal van u?’ ‘Ja allemaal zielige gevallen. Buitenland, u weet wel.’ is zijn respons. ‘Uw honden mogen van geluk spreken met zo’n baasje.!’ zeg ik terwijl ik denk aan alle Corona-puppies die straks weer massaal worden afgedankt. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Snugger

Gepost op door -by bregje

Het is een prachtige dag. Iedereen zit lekker buiten. Zo ook mijn buren. Hun dakterras grenst aan mijn terras op vier hoog. Momenteel wordt hun gevel geschilderd vandaar dat er een een steiger staat.

Aan de geluiden te horen hebben zij bezoek. Ik hoor een mannenstem verwonderd zeggen: ‘Wauw, die steiger staat tot helemaal beneden!’ -by Bregje

Geplaatst in Personal

Anecdote uit ‘de oude doos’

Gepost op door -by bregje

Járen geleden, ik deed toen de lerarenopleiding, had ik een iets wat opmerkelijke medestudent. Even voor jullie beeld. Het was een dame van begin dertig met een uiterlijk dat behoorlijk afweek van de rest van de studenten. Zij droeg steevast een kanten blouse met een lange plooirok, was brildragend en had haar haren keurig opgestoken met een pin. Haar uiterlijk deed mij denken aan één van de personage uit ‘het kleine huis op de prairie’.

Nou moet ik zeggen dat er in onderwijsland wel meer zonderlijke types werken, dus wat dat betreft past zij goed in het onderwijs en ben ik daarentegen misschien wel de vreemde eend in de bijt.

Maar goed, terug naar de dame in kwestie. Stiekem verdenk haar ervan dat zij ten tijde van de opleiding nog thuis bij haar ouders woonde en dat zij na het verlaten van haar ouderlijk huis dit heeft verruild voor het huis van God.

Ik zie mijzelf nog daar staan in het natuurkunde lokaal. Het kan niet anders dan dat zij zich opgelaten voelde. Ze pulkt wat aan haar plooirok en ontweek mijn blik. Nauwelijks verstaanbaar mompelde zij of ik misschien een tampon te leen had. Ik twijfelde geen seconde en antwoordde haar resoluut ‘Nee sorry, ik leen geen tampons uit. Dat vind ik vies!’ – by Bregje

Geplaatst in Personal

Held op sokken

Gepost op door -by bregje

Ik lig lekker onderuit gezakt op de bank wanneer ik in mijn ooghoek een piep klein muisje omhoog zie schieten langs één van de stelen van mijn Strelitzia plant. Waarschijnlijk door mijn onverhoedse opspringen glijdt het muisje van de steel zo de plantenbak in. Daar zit het dan, met z’n kleine kraaloogjes. Althans zat het maar gewoon, dan had ik het nog best schattig gevonden. Maar niets van dat, het arme beestje rent in paniek alle kanten op in de hoop uit de pot te kunnen ontsnappen. En ik… ik schiet in de stres.

Wat dat betreft ben ik toch echt een stadsmens geworden. Vroeger, toen wij nog buiten woonden, was ik echt niet zo’n schijterd als nu. Onze katten namen regelmatig muizen mee naar binnen. Niet dat ik blij was met deze vangst, maar door de extreme angst van mijn moeder had ik geen andere keuze dan ze te vangen en terug naar buiten te zetten. Wat is er toch met mij gebeurd dat ik er nu zó van griezel? Ben ik echt zo’n held op sokken geworden?

Daar sta ik nu, als aan de grond genageld. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Hoe ga ik dit piep kleine alsmaar heen en weer rennende muisje vangen? Met een glas met een kartonnetje eronder? Het glas zou nog een optie kunnen zijn, maar hoe schuif ik in een diepe plantenbak een kartonnetje onder een glas? Zal ik snel genoeg zijn? En hoe kan ik voorkomen dat dit muisje wanneer ik wegloop niet weer opnieuw in de steel van mijn plant klimt? Ik weet het niet meer…. het enige wat ik nog kan bedenken is om vriendin Willemijn te bellen. Gelukkig is zij in de buurt en kan zij er al over enkele minuten zijn. Je kan je voorstellen dat deze minuten uren lijken te duren.

Ondertussen verplaats ik mijn plantenbak naar de deuropening van het balkon in de hoop dat wanneer het onheil vlucht het tenminste naar buiten ontsnapt. Uitkijkende naar mijn hulptroepen ijsbeer ik tussen het raam en de plantenbak. Terug bij de plantenbak zie ik tot mijn ontsteltenis het muisje niet meer. Waar is het gebleven?

De deurbel, ik snel de drie trappen af om mijn reddende engel binnen te laten. Nu maar hopen dat zij het ondier vindt en mij ervan bevrijd. Ben ik even blij dat ik met haar hond buiten mag blijven wachten. Na een tijdje komt zij naar beneden. Missie geslaagd. Het muisje was opnieuw de steel ingeklommen en was vanaf daar naar beneden gesprongen het balkon op.

Nu maar hopen dat dit kleine vriendje niet uit een al te grote familie komt. -by Bregje.

Geplaatst in Personal

Mijn Mokum

Gepost op door -by bregje

‘Al die Amsterdamse mensen. Al die lichtjes ’s avonds laat op het plein. Niemand kan zich beter wensen. Dan een Amsterdammer te zijn…’

Amsterdam is weer even van de Amsterdammers. Mijn liefde voor deze stad was uitgedoofd, maar is weer helemaal aangewakkerd.

Wie had mij twee maanden geleden geloofd als ik zou zeggen dat onbekende mensen elkaar op straat gedag zeggen en nog wel te verstaan in het Nederlands! Lang leve Amsterdam en haar bewoners. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Ga daar maar aan staan

Gepost op door -by bregje

Zondag 15 maart werd bekend dat ook de Amsterdamse scholen hun deuren sluiten. Geweldig om te zien hoeveel leerkrachten meteen hun schouders eronder zetten om het thuisonderwijs mogelijk te maken. Wij leerkrachten mogen wel gaan oppassen dat wij ons zelf niet overbodig maken. Binnen twee dagen hadden zij al zoveel voor elkaar en online klaarstaan voor de kinderen. Petje af. Een uitleen systeem werd opgezet voor kinderen die thuis geen Chromebooks hebben en kinderen van ouders met vitale beroepen werden direct opgevangen. Ik ben er van overtuigd dat ouders heel blij zijn met de inzet en de betrokkenheid van de leerkrachten.

Nu hoop ik niet dat ik mij als leerkracht op glad ijs begeef en hiermee mijzelf in de vingers snij, maar ik ben bang dat er in het enthousiasme van de leerkrachten voorbij is gegaan aan de ouders en kinderen. De impact die het Coronavirus heeft op de hele maatschappij, dus ook op gezinnen, is enorm en niet te overzien. Veel mensen moeten van de één op de andere dag hun leven omgooien en niks is meer vanzelfsprekend. Ouders die ineens thuis moeten werken, zzp’ers en flexwerkers die zonder werk en inkomen komen te zitten, grootouders die niet meer kunnen oppassen, sport en alle andere activiteiten waar wij normaal gesproken onze tijd aan besteden gaan plotsklaps niet meer door. Ouders en kinderen zitten onverhoeds samen thuis. Geen uurtjes maar 24/7. Dit brengt veel onrust met zich mee. Dan heb ik het nog niet eens over de angst, de overuren en financiële onzekerheden met alle gevolgen van dien. Zo’n drastische overgang vraagt veel van mensen, iets wat tijd vergt.

Als klap op de vuurpijl worden ouders ook nog eens overspoeld met mail van de school. Duidelijk goed bedoeld maar voor ouders vaak niet te behappen. Mail waarin van alles wordt verwacht en geacht van de ouders. Als het aan de scholen ligt is thuisonderwijs nu een gedwongen feit. Kinderen moeten thuis aan de bak en ouders moeten de rol van een leerkracht innemen. Dreigementen klinken vanuit de school: ‘Kinderen dit is geen vakantie!’ ‘Er moet gewoon gewerkt worden.’ ‘Wij controleren alles!’ Kinderen aan het werk krijgen en houden is bij jonge kinderen al een hele uitdaging, laat staan bij pubers. Of hoe hou je je peuter bezig terwijl jij net een belangrijk telefoontje moet plegen. Ga daar maar aan staan. En dat in een prestatie maatschappij waarin wij nu leven. Probeer dan maar alle ballen hoog te houden. Je kan je voorstellen dat dit extreme druk op families legt.

Laten wij in deze toch al zo heftig tijd kijken naar wat haalbaar is en wat niet en elkaar daarin steunen. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Childless-not-by-choice VIII ‘geluksmomentje’

Gepost op door -by bregje

Vrijdagmiddag tegen tweeën in groep 5. De kinderen moeten nog een half uurtje zelfstandig werken en daarna is er tijd voor een creatieve opdracht. Wanneer ik tijdens mijn ronde langs alle tafeltjes bij Alex kom geeft hij aan geen zin meer te hebben om te werken. We hebben een kort gesprekje over wat hij en ik wel en niet leuk vinden en soms toch moeten doen. Helaas bestaat het leven nu eenmaal niet alleen maar uit leuke dingen.

Alex vertelt mij dat hij eigenlijk nooit zin heeft om naar school te gaan, behalve de vrijdag. Nietsvermoedend vraag ik hem waarom hij wel graag op vrijdag naar school gaat. ‘Omdat jij er dan bent.’ Ik geef hem te kennen dat ik het ook fijn vind dat hij er is.

Wanneer ik even later naar hem kijk zie ik hem geconcentreerd werken. -by Bregje

Geplaatst in Personal

Wat zou jij doen?

Gepost op door -by bregje

Dat Amsterdam kampt met een groeiend lerarentekort is niemand vreemd. Vorige week heeft de eerste basisschool zijn deuren moeten sluiten.

Met name op de zogeheten achterstandsscholen is het tekort groot. De nood is zo hoog dat scholen door overmacht klassen samenvoegen of niet in staat zijn om een bevoegde leraar voor de klas te zetten. Geloof mij dit zijn geen uitzonderingen.

Zo stond ik gisteren voor een groep die de afgelopen weken al verschillende invallers had gezien. Op dagen dat er niemand beschikbaar is wordt de groep opgevangen door een assistent, niveau 3. Een schat van een meid, met hart voor de kinderen, maar duidelijk niet bekwaam.

Door het nijpende tekort loopt de werkdruk van de leerkrachten nog meer op met als gevolg dat hun weerstand afneemt. Ga er dan maar aan staan om geen klassen naar huis te sturen bij het uitbreken van een griepepidemie. Dat er snel iets moet gebeuren zal duidelijk zijn. Maar wat?

Vandaag kreeg ik een mail van de gemeente Amsterdam dat ik in aanmerking kom voor een gratis griepprik. Niet omdat ik qua gezondheid of leeftijd in de risico groep val maar puur omdat de gemeente hoopt hiermee de gevolgen van de griepgolf voor de scholen en leerlingen te beperken.

Een druppel op een gloeiende plaat. Zou jij je laten inenten? -by Bregje

Geplaatst in Personal

Dit geloof je niet…

Gepost op door -by bregje

In het centrum van Amsterdam ligt het luxe vijf sterren hotel ‘Okura’. De prijzen voor een overnachting variëren hier tussen de €184,50 voor een simpele hotelkamer en €12.500,- voor de Imperial Suite met een oppervlakte van 485 m2. De suite bevindt zich op de 17e en 18e etage en is voorzien van twee slaapkamers, twee badkamers en een privé-bioscoop. De suite biedt naast complete privacy ook een panoramische uitzicht over de stad. Gasten kunnen genieten van de vele faciliteiten en privileges die gepaard gaan met de meest prestigieuze en luxueuze suite van de Benelux. In een hotel als deze mag je toch wel enige service en representativiteit verwachten.

Bij aankomst lukt het mij, na enige worsteling met andere oude barrels, om mijn fietst te stallen in het overvolle fietsenrek tegenover de entree van het hotel. Door de glazenpui zie ik dat er wordt gewerkt aan de hoofdingang. Het rest mij om de nooddeur te nemen die opengehouden wordt door een plastic deurstopper. Met moeite wurm ik mij door de smalle opening naar binnen. Waar is toch die piccolo die voor mij de deur openhoudt en mij de receptie wijst. Eenmaal binnen in dit prestigieuze hotel vraag ik de schoonmaker, die dichter bij mij staat dan de ‘dienstdoende’ piccolo, waar de receptie is.

Achter de balie van de receptie staat ‘Floris’. Floris ziet eruit als het prototype student medicijnen in zijn colbert met te korte mouwen. Elke sociale klasse kent zijn eigen namen. Zo is de naam Floris een echte elitenaam, ook wel NRC- of hockeynaam genoemd. Deze Floris doet zijn naam zeker eer aan, zijn uiterlijk past precies bij hem. Of Floris met zijn te korte mouwen ook in het luxe Okura past is nog maar de vraag.

Wanneer ik de dinerbon, waarvoor ik was gekomen, moet afrekenen leg ik mijn pas op het pinapparaat. Floris geeft aan dat ik niet contactloos kan betalen. Op mijn uiterst verbaasde reactie dat ik in een luxe hotel als het Okura verwacht contactloos te kunnen pinnen krijg ik terug: ‘Wij houden graag oude tradities in ere, mevrouw.’ Beetje jammer alleen dat onze Floris, met zijn tradities, niet thuis geeft op het moment dat ik een kamer wil boeken voor de prijs van 10 jaar geleden. -by bregje

Geplaatst in Personal

Lekker hypocriet (Dutch version)

Gepost op door -by bregje

Tik maar eens voor de gein ‘vegan’ en ‘Berlin’ in bij zoekopdrachten.

De lijst die dan verschijnt is oneindig. In heel hip Berlijn struikel je over de verantwoorde eettentjes en winkeltjes. Maar ondertussen….

Ik sta verstelt van het grote aantal mensen dat hier nog rookt en drinkt. Het ‘sjekkie’ onder de armen is misschien ‘verschwunden’, maar het wordt hier nog vol op gerold, gelikt en gerookt, ongeacht leeftijd en afkomst.

Ze mogen op dit gebied dan iets wat hypocriet zijn, maar klant vriendelijk zijn zij wel. De Amsterdammers kunnen dáár nog een puntje aan zuigen!!! -by Bregje

Geplaatst in Personal

Do we have to fear for the Dutch language to die out?

Gepost op door -by bregje

The official language of the Netherlands is Dutch. Most Dutch speak incredible English. They tend to be quite proud of their English proficiency.

There are around 500 000 internationals living in the Netherlands, which goes from the long-term expat to the one semester exchange student. Added on top of the amount of migrant workers who moved here in the 60’s mostly from Turkey and Morocco. That does make a lot of people and among them who do not speak (proper)Dutch. Other than that the Dutch language is facing strong competition from, English in the internet, television and social media, music and university education. The increasingly English language-orientated education is putting our population at a risk of losing part of the Dutch vocabulary. By thinking and writing exclusively in English we will lose part of our Dutch vocabulary and with it the ability to think in that language. Did you know that more people in Amsterdam speak English than in Los Angeles.

Language is always changing, evolving and adapting to the needs of it’s users. In the early days changes were so slow that from year to year we hardly noticed it. With the advent of new technologies our language changes fast. Due to these influences, a language always embraces new words and expressions as people come across new words and phrases in their day-to-day lives and integrate them into their own speech. Many of the changes that occur in language begin with the language of youngsters.

I am totally aware of the fact that language isn’t set in stone. Language changes over time, new words and expressions are added to the dictionary while others fall into disuse and disappear. It is unavoidable. I regret that so many great expressions and terms will be forgotten over time. As a language dies out, so too does a wealth of knowledge particularly in the field of culture and history. For example due to the historically large number of Jews in Amsterdam, Yiddish has certainly found its way into the local language. So does the 17th century cant language called Bargoens used by criminals, tramps and traveling salesmen as a secret code. Like the local language, Bargoens has many Yiddish loanwords. Up to a few decades ago it was part of the colloquial language for the inhabitants of Amsterdam. Nowadays it’s in danger of dying out.

It’s hard to imagine a language with 23 million native speakers being in danger of dying out if we do not put a stop to it. Not only would this mean the demise of our precious language but also of the country’s culture. -by Bregje

Geplaatst in Personal

A hell of a job 

Gepost op door -by bregje

My parents divorced when I was at the age of 12. One of the reasons my mom wanted to file for divorce was my dad dad being gay. My dad never admitted being gay. It took him about 25 more years to admit. His way of coming out was to introduce me to the man he was about to marry.
Not the fact him being gay, but the way he coped with the situation had a strong effect on me.  Over the years I met different gay man and woman, whom were open about their sexual preferences. The big difference between them and my dad is that these people were born in a different zeitgeist. I suppose, at all times, coming out is an emotional process. Unfortunately we must continue to fight for more tolerance.

One of the guys I met, the baby brother of a friend of mine, was the opposite of my dad. I was intrigued by him. Besides him being open about his sexuality at a young age he was really eccentric. He always wanted to be the centre of attention. Nowadays the guy plays a significant roll, as a well known drag, in the Kings and Queens society.  At this moment photographer Leon Hendrickx presents Kings & Queens, an intimate series of photographs exploring drag queens, by portraying the drag queens embracing the man behind their alter ego. https://www.foam.org/museum/programme/kings-queens

Sadly, despite the fact that lesbian, gay, bisexual, transgender (LGBT) rights in the Netherlands have been some of the most progressive in the world, there are people who disagree and take law into their own hands. 

That brings me to the point. Micha, please keep up the good work. The world can use more ambassadors like you. You’re doing a hell of a job. 

 

Geplaatst in Dutch, United States

Why?! 

Gepost op door -by bregje

Being a High School student in Winfield, Kansas I was frequently asked if Holland is near the Netherlands and if we speak Netherlandish?

Only a featherhead can ask a question like that, you might think, but actually I do understand the confusion.

Americans are citizens of the United States of America, Britains of Great Britain, Cubans of Cuba and so on, but what about the Dutch?

In France they speak French, in Turkey Turkish, in Germany German and in The Netherlands we speak Dutch!

To confuse you a bit more The Netherlands is also called Holland.

Another weird thing is the way the Dutch count. ’25’ is pronounced five and twenty instead of twenty five!

This all doesn’t make sense to me. Or will the Dutch proof that evolution CAN go in reverse. -Bregje

Geplaatst in Amsterdam

The heart and soul of Amsterdam

Gepost op door -by bregje

In August 2010, Amsterdam’s 17th-century Canal Ring was added to the UNESCO World Heritage List. ‘Sites are selected on the basis of having cultural, historical, scientific or some other form of significance, and they are legally protected by international treaties. UNESCO regards these sites as being important to the collective interests of humanity.’ But what about the heart and soul of Amsterdam!?

The identity of the Amsterdam culture is also determined by its residents. What really concerns me is that the balance between the amount of tourist and the residents of Amsterdam is really getting out of hand.

I developed an enormous allergy to a certain kind of tourist over the past few years. Some giveaways how to spot an obnoxious tourist. They wear ‘Amsterdam hats’, carrying Van Gogh Museum or Heineken gift boxes, wear their backpack in their front, ride and park their yellow rental MacBikes where ever they please, and get stoned and drunk all day, every day.
 Amsterdam is one of the biking capitals of the world and the Dutch are outstanding and experienced bikers. Unfortunately most tourist have never ridden a bike in their entire life and and therefore taking a ride of Doom on their rental bikes. Not to mention the pedestrians walking around like Amsterdam is as an open air museum, not paying attention to any kind of transportation.

The beer-bike tourists can be labeled as the most nuisance of all. Beer-bikes are huge pedal trucks for drinking party-crews. Aspecifically the kind that have decided their drunkenness would be even more awesome if broadcast to an entire city. This type of tourist like to show their appreciation for historic architecture mainly by urinating on it.

The presence of an overload of tourists in the city is an expense of the quality of life in neighborhoods, and it impacts the availability of affordable subsidised apartments. Amsterdam is overcrowded with tourists and forecasts show that this will only get worse.

Please do not rip out the heart and soul of my presious Amsterdam. -Bregje-

Geplaatst in New York

Aging 

Gepost op door -by bregje

Nobody is eager to get older. Time will leave its imprint no matter how hard we try.
Wrinkles, droopy eyelids, stiff muscles, drooping buttocks and breasts, vision and hearing deteriorates and so on. Suddenly we are turning from a spring chicken into a blue hair. Or even worse you develop some sort of dementia. You might slow down the whole process of aging a bit by a healthy lifestyle, but there is no way back.

Whiting your teeth, dying your hair, using anti-aging products, leaving your partner for a younger copy, exchanging your sexy lingerie for some shapewear, plastic surgery: for some a ‘no go’ for others it’s a fine solution. A social debate. What’s still excepted and what’s not, is a thin line. What do we tell our children when they want to have plastic surgery?

Aging gracefully is about more than looks. It’s about accepting and appreciating the inevitability of getting older, taking care of  body and mind, and being your best self at any age. Be honest it’s a radiant personality what makes you beautiful. My grandma, she was a dazzling beauty till her last breath at the age of 98. Why can’t we appreciate the beauty of getting older?!

I have to admit aging is easier when you have good genes. -Bregje-

Geplaatst in Amsterdam

My tolerance is reaching its limit.

Gepost op door -by bregje

I am back home, as in back in Amsterdam, Holland. To my sorrow my trip to ‘The Big Apple’ has ended. Although seeing friends and family is nice.

Today I have lunch with one of my friends at the waterfront when a canal boat and a private boat bump into each other. To my opinion a captain of a small boat should know that bigger boat is less flexible. Not only because of their size, but also because of their ego’s. As I write this… Actually it might be the other way around. Men with small boats have bigger ego’s. Like men with big cars have small penises. Both captains get into a verbal fight. The passengers of the small boat seem to enjoy this verbal feud and start cheering like they are watching a game. The 10 passenger, all in their 60’s, are on day trip visiting ‘the big city’ of Amsterdam. You can tell they’re provincials by their accent, loud voices and way they behave. This sophisticated looking lady is clenching her fists like she is ready to fight. An also well dressed elderly man tries to lure out the other captain by provoking him to fight, meanwhile filming the scene.

Amsterdam gets a lot of tourist like this who miss behave themselves. Thinking in Amsterdam you can do whatever you want, because no body cares. I’ll bet they don’t act this way or would be amused if I would act the same way in their hometown. Not to mention the tourists who visit Amsterdam to drink or to get stoned.
Back to my story. As the captains were arguing, both boats are sailing in opposite directions. The cheering of passengers works like waving a red flag to a bull and the captain of the small boat jumps on the canal boat and runs upfront to the other captain. At that point we loose sight at the canal boat. I grap my phone and call 911. I tell the lady what just happened and point out the location of the incident. My hart is pounding. She ask me to describe the boat, the captain and the passengers. She tells me that a car is on it’s way, several calls came in on this incident. They might call me back as a witness Twenty minutes go by, the captain of the small boat has not returned jet. The so called sophisticated man, who before tried to drain the weasel, leaves the scene by foot and walks in the direction of the canal boat. After a while the older man returns to the boat and he takes over. He makes a turn with the boat and sails in the same direction as the canalboat. Meanwhile we see two policemen on the bridge. These men only know there was a crash between two boats. For my own safety I do not want the provincials to know that I called the cops. They ask me if they were aggressive as well. Maybe not aggressive but they sure adds fuel to the fire with their obnoxious behavior. One of the cops responds to me ‘what’s new!’ I go back to my friend. The boat with the ‘new’ captain, passes the cops.At the same time a boat of the water police department arrives at the scene. To my question if they have found the captain one of them respond ‘he just took off’. My friend and I leave the scene.

One hour and half later I have a call of the water police department. The cop, mr Stevens, wants to know if I am still at the scene. He would like me to describe the incident again, but since he is not able to write anything down, he will call me back later.
Seven thirty I get another call. The same guy. He asks me to describe what I’ve seen. I tell the whole story and he asks me some more details. Luckily the captain of the small boat came to his senses on time and left the boat. The cop thanks me for my input as a witness and that he has enough information on claim for damages. Outraged by his comment about the claim, I tell him that I called 911 because my concern of the safety of the captian. I don’t care about any claim. My tolerance is reaching its limit for sometime. Of course I am not talking about all provincials and tourists but a large part does not know how to behave like a guest. To my opinion these ‘guest’ ruin livability in Amsterdam. Mr. Stevens could not agree more. The police has to deal with this kind of visitors every day!

My respect to these men and women who join the police department. -Bregje-

Geplaatst in New York

Girl on a mission

Gepost op door -by bregje

Out of the blue I came up with the idea to use some ‘old school’ advertising on finding myself an other home swap over Christmas, by handing out some flyers in the neighborhood. Actually I came up with the idea when I noticed that Jack’s has a bulletin board. 

As always the firemen were helpful finding me a printing service. They send me to Stapples. 

After explaining briefly my purpose to this Leah girl, she helped me create a smart looking flyer. The hardest part was coming up with a catchy text in such a short notice. Since I was running out of time to get it all printed in time I just had to accept the fact that it could not be fully considered this time. 

The whole deal will cost me only $20.68 for 50 copies. Can’t wait to see the result. They will be ready by tomorrow afternoon. 

Gonna spend all day Sunday on handing out my flyers around the neighborhood. I might ask Isabel and Douglas to help me since they know everybody in ‘The Village’. -Bregje-