Tag: plastuitje

Als kind al vond ik het zo oneerlijk dat jongens makkelijker buiten kunnen plassen dan meisjes. Hoe fijn zou het zijn als je als meisje ook staand kan plassen.

Vandaag zat ik met twee vrienden wat te drinken aan de waterkant. En wat erin gaat moet er op een zeker moment ook weer uit. Maar ja waar? In Corona tijd zijn alle cafés dicht en daarmee ook alle toiletten. Dit euvel bracht mij op een oude anekdote die ik graag met jullie deel.

Iedereen die wel eens in India is geweest weet hoe smerig de openbare toiletten daar kunnen zijn. En dan bedoel ik niet een beetje vies maar echt ranzig. Met die wetenschap leek het mij een goed plan om voor mijn tweede reis naar India een plastuitje te kopen. Een rubberen trechter waarmee je als vrouw staand kan plassen.

Thuis besloot ik om deze plastuit eerst maar eens onder de douche uit te testen. Tot mijn grote verrassing werkte het goed. Op naar de tweede test. Staand plassen mèt afvegen. Normaal gesproken ga je als vrouw met je rug naar het toilet staan om vervolgens te gaan zitten of te gaan hangen. Nu moet ik met mijn neus naar de pot gaan staan. Daar sta ik dan met mijn broek een stukje naar beneden en de plastuit op je juiste plaats, klaar om te plassen. Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Het is een mentale kwestie. Staand je plas laten lopen als vrouw associeer je met het in je broek plassen. En wie wil er nou in z’n broek plassen. Wanneer het mij lukt om deze knop om te zetten gaat er een wereld voor mij open. Staand plassen en ook nog eens kunnen richten, wat wil een vrouw nog meer! Ik snap wel dat sinds er een vlieg in menig toilet geplakt zit het percentage ‘over de rand plassers’ enorm is gedaald. Deze euforie verdwijnt al snel wanneer ik mij realiseer dat ik toch echt zal moeten afvegen omdat ik mijn surrogaat piemel niet even kan rond zwengelen of afschudden zoals mannen dat kunnen. Zie dat maar eens zonder druppelen te doen, met in de ene hand je plastuit terwijl je met je andere hand je broek moet ophouden, want ja bij staand plassen hoort nu eenmaal dat je niet je broek op je knieën laat zakken. Met enige acrobatiek lukt het mij. Opgelucht dat het allemaal is gelukt draai ik mij tevreden om, om door te trekken. Oh nee, even vergeten maar bij staand plassen trek je door zonder om te draaien. Kortom wat voor mannen de gewoonste zaak van de wereld is, is voor vrouwen alles behalve van zelf sprekend. Het is niet alleen een beproeving maar ook nog eens een zeer vreemde gewaarwording.

Oefening baart kunst en na een tijd flink oefen kan ik mij een volleerd staand plasser noemen. Ik ben klaar voor mijn reis. Het enige wat mij nog rest is het inpakken van mijn rugzak. Als laatste steek ik mijn plastuit als een soort trofee in mijn rugzak. ‘India here I come’. Althans… Na een lange vlucht met overstap in Rusland land ik veilig en wel in New Delhi. Ik wel, maar tot mijn schrik zonder rugzak en bovenal mijn plastuit. Die zijn blijven steken in Rusland en worden uiteindelijk op het vliegtuig terug naar Nederland gezet.

Ik zal je zeggen ik was behoorlijk van de rel. Alleen in een land als India zonder rugzak. Uiteindelijk heeft het mij veel gebracht en heb ik bijna alles daar kunnen kopen, behalve mijn trofee. Alle inspanning voor niks geweest. Al had ik deze ervaring voor geen goud willen missen. Welke vrouw kan er nou volmondig zeggen dat zij staand kan plassen. -by Bregje